Jerzy Edigey - Jedna noc w „Carltonie”

– Naprawdę tak mówiła?

– To jasne, że żartowała! Wracaliśmy z pięknej wycieczki i byliśmy w doskonałych humorach. Nikt nie przewidywał nieszczęścia, które wkrótce miało nas dotknąć. O życie męża pani Zachwytowicz można być całkowicie spokojnym. Jest tak zawojowany przez małżonkę, że stanowi wyjątkowy okaz pantoflarza. Nie ośmiela się spojrzeć nawet na inną kobietę. Raczej… – tu Rogowiczowa urwała wpół zdania.

– Jeśli zrozumiałem pani myśl – wtrącił pułkownik – raczej pan Zachwytowicz miałby więcej powodów, aby ująć za ten młotek. Czy tak?

Pani profesor uśmiechnęła się.

– Pan mnie chwyta za słowa. Ja tego nie powiedziałam.

– Panią Zachwytowicz zauważyłem w Zakopanem. Trudno zresztą byłoby jej nie zauważyć. Samochody zatrzymują się nawet, gdy ona idzie ulicą. Kto to są ci młodzi ludzie, z którymi tak się afiszuje?

– Jacyś miejscowi. Nie znam ich nazwisk.

– Przepraszam, panie pułkowniku – wtrącił milicjant, który właśnie wszedł do pokoju – panu chodzi o tę wariatkę, która nosi pleciony koszyk na kiju, niebieskie długie buty i rybacki kapelusz?

– Właśnie tak się ubiera pani Zosia – poświadczyła Rogowiczowa.

– To miejscowe chłopaki. Znam ich dobrze. Jeden, Jacek Pacyna, mieszka na Górkach, dobry narciarz. Biega w „Starcie”. Drugi, Heniek Szaflar, jest przewodnikiem w FWP. Obaj porządni i aż się dziwię, że asystują takiej babce. Całe Zakopane będzie się z nich śmiało. Kiedy jechaliśmy tutaj samochodem, widziałem, że szli ulicą Ku Stoczni w stronę miasta.

– Oni tu byli – wyjaśniła pani Rogowiczowa – umówili się z panią Zosią, że razem pójdą na dansing do „Jędrusia”. Pani Zosia, a było to jeszcze przed wypadkiem, wyrażała niezadowolenie z ich spóźniania się. Przyszli przed samym waszym przybyciem, a po opatrzeniu rannego przez lekarza.

– I tak nagle wyszli?

– Redaktor Burski poradził im, aby opuścili pensjonat przed przyjazdem milicji, jeżeli nie chcą być zamieszani w tę sprawę.

– Burski? Dziennikarz z Warszawy? Autor powieści kryminalnych? I ostatniej „Zbrodni w Powszechnym Domu Towarowym”?

– Ten sam. Mieszka w „Carltonie” od dwóch tygodni.

– Coś pan redaktor jest za uczynny i dba, abyśmy nie mieli za dużo pracy. Musimy porozmawiać z nim na ten temat. Ale wracając do naszego przesłuchania, tego młotka pani więcej nie widziała?

– Pani Zosia coś z nim zrobiła. Zdaje się, że przyniosła do „Carltonu”.

– Niech pani sobie przypomni.

– Nie pamiętam. Byłam bardzo zdenerwowana.

– Czym? Przecież wypadek zdarzył się dopiero wieczorem.

– To moje prywatne sprawy. Nie mają żadnego związku z nieszczęściem pana Dobrozłockiego.

– Czy widziała pani klejnoty jubilera?

– Tak. Pokazywał je nam wszystkim dzisiaj po obiedzie. Stare pierścienie, kolia brylantowa wraz z pierścionkiem…

– Pani zna się na klejnotach? Pani wie, jaką wartość przedstawiały te kamienie?

– Znać, to się nie znam. Nie miałam okazji. Nigdy nie mogłam sobie pozwolić na kupno takiej biżuterii. Ale orientuję się, że była bardzo cenna. Pan Dobrozłocki nie krył zresztą tego, że zwłaszcza kolia jest unikatem sztuki jubilerskiej. Zrobił nam na ten temat mały wykład.

– A na ile ocenia pani te precjoza?

– Bo ja wiem? Może na dwa miliony złotych? Może jeszcze więcej?

– Proszę jednak sięgnąć do pamięci i przypomnieć sobie, gdzie leżał ten młotek?

– Na pewno nie przypomnę sobie. Już dwa razy mówiłam panu, że nie pamiętam. Gdybym to wiedziała, nie otaczałabym tego tajemnicą. Ale czy to takie ważne?

– Niech pani przyjrzy się temu młotkowi dokładnie. O, tu przy żelazie, na samym początku trzonka. Co pani widzi?

– Dwie plamki, to chyba krew?

– A tu na żelazie?

– Włoski. Siwe włosy. Takie miał pan Dobrozłocki. Więc tym młotkiem…

– Tak. To jest narzędzie zbrodni. Powiem pani, znaleźliśmy je na kanapce w hallu.

– Straszne. To znaczy, że jeden, jedno z nas…

– Właśnie. Rozumuje pani prawidłowo, jeden z gości pensjonatu dopuścił się tej zbrodni. Czy podejrzewa pani kogoś?

– Nie. Nikogo! Nie mogę w to uwierzyć. Przecież tam jest wybita szyba i drabina stoi pod balkonem…

– Zbrodniarz, zdaniem pani, wszedł po drabinie, wybił szybę, dostał się do pokoju, ogłuszył młotkiem jubilera, zabrał klejnoty, uciekł tą samą drogą, a później był tak uprzejmy, że wstąpił do „Carltonu” i położył ten młotek na kanapie?

Rogowiczowa milczała.

– Niech nam pani powie, jak to było przy kolacji. Kto pierwszy wstał od stołu?

– Inżynier Żarski. Wyszedł wcześniej, aby zreperować telewizor.

– Czy później pan Żarski był cały czas w salonie?

– Tak. Nigdzie nie wychodził. Słyszeliśmy gwizdy i piski aparatu. Siedząc przy stole zastanawialiśmy się, czy inżynierowi uda się naprawić telewizor. Przecież z wykształcenia nie jest elektrotechnikiem, lecz mechanikiem. Pracuje w hucie.

– Naprawił jednak?

– Tak. Ale dopiero przed samą godziną dziewiątą, na kilka minut przed rozpoczęciem „Kobry”.

– A kto następny wyszedł z jadalni?

– Chyba pan Dobrozłocki. Tak, na pewno on. Prosił jeszcze Rózię o przyniesienie mu na górę herbaty. Dlatego właśnie pokojówka znalazła go leżącego na podłodze. Gdyby nie ta herbata, może dokonano by odkrycia dopiero jutro rano. Nikt nie zainteresowałby się nieobecnością Dobrozłockiego, bo jubiler rzadko schodził wieczorami do salonu. Umarłby z upływu krwi. Ta herbata uratowała mu życie.

– Pani nie widziała więcej Dobrozłockiego? Oczywiście zdrowego?

– Nie. Nie widziałam.

– A kiedy wyszła pani z jadalni?

– Wydaje mi się, że zaraz po jubilerze. Nie, najpierw pani Miedzianowska, a ja parę minut po niej.

– Pani poszła do swojego pokoju?

– Tak.

– Co tam pani robiła?

Maria Rogowiczowa spojrzała ze zdziwieniem na podporucznika, wzruszyła ramionami, lecz spokojnie wyjaśniła:

– Najpierw porządkowałam garderobę, bo do kolacji przebrałam się w inną sukienkę. Później czytałam.

– Aż do wyjścia na telewizję?

– Aż do wyjścia.

– A więc nie wychodziła pani z pokoju?

– Dziwna indagacja. Wyszłam raz do łazienki.

– Może zauważyła pani kogoś na korytarzu?

– Nie widziałam nikogo – pani profesor stawała się coraz bardziej zła. Po jej minie widać było, że tak drobiazgowe pytania uważa za zwykłe „czepianie się milicji porządnych ludzi”. Podporucznik nie zwracał jednak uwagi na niezadowolenie Rogowiczowej i dalej ciągnął przesłuchanie.

– A czy inżynier był wtedy w salonie?

– Na pewno był.

– Widziała go pani?

– Widziałam.

– Przecież przechodząc z pani pokoju do łazienki, nie można dostrzec telewizora. Aparat stoi nie naprzeciwko wejścia do salonu, lecz bardziej z boku.

Pani profesor nieco się speszyła, lecz szybko znalazła odpowiedź.

– Kiedy wyszłam z łazienki, podeszłam do drzwi salonu, ponieważ chciałam zapytać inżyniera, czy można liczyć na dzisiejszą „Kobrę”. Widziałam, że pan Żarski stał nachylony nad aparatem i naprawiał coś w jego wnętrzu.

– A co odpowiedział na pani pytanie?

– Wcale go nie pytałam. Widząc, że jest zajęty, cofnęłam się do pokoju.

– Czy inżynier panią zauważył?

– Raczej nie. Głowę miał w telewizorze.

– Dobrze – zgodził się Klimczak – przejdźmy teraz do innych zagadnień. Zeznała pani przed chwilą, że po obiedzie była pani bardzo zdenerwowana. Można wiedzieć, czym? Czy widokiem biżuterii pana Dobrozłockiego?