Albert Baantjer - De Cock en de blijde Bacchus

De Cock schudde zijn hoofd.

’Van Harrecoven was volgens mij geen religieuze fanaat. Anders had hij met Vera van Veenendaal wel over zijn godsdienstige interesse gesproken en mogelijk zijn huwelijk met haar hebben willen laten inzegenen. Ik heb in zijn woning ook niets gezien wat op godsdienst wees. Geen bijbels, geen godsdienstige geschriften, geen spreuken aan de wand.’

’En die verzameling beeldjes dan?’

De Cock gebaarde afwerend.

’Die verzameling behoeft niets met religie of fanatisme te maken te hebben. Hij vond die beeldjes blijkbaar mooi en misschien had hij wel een stille verering voor de apostel Petrus.’ Vledder gromde.

’Elke verzamelaar is een fanaat.’

De Cock liet het onderwerp rusten.

’Hoe laat is de sectie?’

Vledder keek op zijn horloge.

’Over een uurtje. Wij zijn de eersten. Volgens dokter Rusteloos was er weinig werk aan de winkel. Hij zei dat hij in jaren niet zo’n rustige periode heeft gekend.’

De jonge rechercheur grinnikte.

’Komkommertijd.’

De Cock schudde zijn hoofd.

’Die kent de misdaad niet.’

De oude rechercheur plukte een notitieboekje uit de binnenzak van zijn colbert en wierp dat naar Vledder.

’Daarin staan de namen en adressen,’ verduidelijkte hij, ’van de neven van oom Herbert. Die heb ik vannacht van achterneef Francois van Harrecoven gekregen. Trek ze eens na. Of ze antecedenten hebben, schulden. Informeer ook eens bij de burgerlijke stand, het bevolkingsregister en de Kamer van Koophandel.’

Vledder pakte het boekje op.

’Kan ik jouw gekrabbel lezen?’

’Absoluut.’

Vledder bekeek de aantekeningen.

’Wat ga jij intussen doen?’

De Cock stond op.

’Aan de Brouwersgracht kijken hoe men vanaf de tuinen aan de achterkant naar de openbare weg kan komen.’

Vledder glimlachte.

’Dat moet blijkbaar heel eenvoudig zijn.’

’Hoezo?’

’Ik heb vanmorgen voordat jij, zoals gebruikelijk, te laat aan het bureau verscheen, boven bij onze eigen administratie eens naar die Brouwersgracht geïnformeerd. Afra Molenkamp heeft alles voor mij nagekeken.’

’En?’

’Er wordt op het stukje Brouwersgracht waar die vermoorde man woonde, de laatste weken via de achterzijde van de panden schrikbarend veel ingebroken.’

De Cock slofte op zijn gemak van de Warmoesstraat naar de Brouwersgracht. Het bijwonen van gerechtelijke secties liet hij al jaren aan Vledder over. De oude rechercheur had in zijn lange carrière genoeg lijken aan de binnenkant bekeken. Hij kende de procedure. De inwendige mens had voor hem geen geheimen meer. Van de tientallen autopsies die hij had meegemaakt, was er slechts één in zijn herinnering blijven hangen. Dat was de sectie op het lijkje van een tweejarig kereltje met blonde krulletjes, dat door zijn moeder was vergiftigd. Toen de patholoog-anatoom het lemmet in het ventje zette, draaide zijn hart om. En nog wanneer er sprake was van een gerechtelijke sectie, kwam het beeld van dat blonde kereltje in zijn gedachten terug. De Cock duwde de gruwelijke herinnering weg. Op de Brouwersgracht voor nummer 317 bleef hij staan. De aansluitende panden nummers 315 en 319 waren in gebruik als kantoor. In het politiejargon heette dat ’belendende percelen’. Uit die belendende percelen kon hij weinig informatie verwachten. Hij nam het apparaatje van Handige Henkie uit zijn broekzak, maakte de deur open en ging naar binnen. In het vertrek waar hij het lijk van Herbert van Harrecoven had aangetroffen, schoof hij het gordijn open. In het volle daglicht en zonder een dode man in een fauteuil had de kamer een veel vriendelijker aanzien.

De grote plaat boven de schoorsteen met het beeld van de blijde Bacchus deed hem glimlachen. Aan de muur tegenover de ouderwetse gashaard stond een eikenhouten secretaire. De Cock trok de steunen uit en liet de dekplaat daarop zakken. Na een kleine inspectie van de vakjes deed hij de dekplaat weer omhoog en trok de grote lade open.

Al na enkele seconden viel zijn oog op een bruine enveloppe met het woord ’testament’ in sierlijke krulletters. De oude rechercheur maakte een paar knoopjes van zijn overhemd los en schoof de enveloppe op zijn naakte borst. Daarna liep hij via de smalle gang naar de keuken. Hij had de avond tevoren de keukendeur weer gesloten en vergrendeld. Tot zijn verbazing constateerde hij dat het glas van een klein raam naast de keukendeur was ingeslagen. Maar de vergrendeling van de deur was nog intact.

In de sponningen van het kleine raam zaten puntige glasscherven. De open ruimte was te klein om erdoorheen te kruipen. De Cock kon het niet vatten. Als er inbrekers aan het werk waren geweest, dan zouden de grendels zijn opengetrokken om binnen te komen. Dat was kennelijk niet gebeurd. In de keuken en ook in de kamer waren geen sporen die wezen op ongewenst bezoek.

Ineens hield hij zijn adem in en luisterde gespannen. Iemand morrelde aan de buitendeur. Snel verliet hij de keuken en ging terug naar het woonvertrek. Daar posteerde hij zich naast de deur aan de zijde van de scharnieren. Hij hoorde hoe de buitendeur werd gesloten en iemand door de smalle gang schuifelde. Het duurde een paar seconden, toen werd de kamerdeur geopend en stapte een man naar binnen. De oude rechercheur trapte met zijn rechtervoet met kracht de deur dicht. Toen de deur tegen zijn sponningen klapte draaide de man zich geschrokken om. De Cock keek hem breed grijnzend aan.

’Goedemiddag,’ opende hij vriendelijk. ’Ik had geen bezoek verwacht.’

De mond van de man zakte halfopen.

’Wie… eh, wie bent u?’ stamelde hij.

De grijze speurder glimlachte beminnelijk.

’Mijn naam is De Cock met… eh, met ceeooceekaa. Ik ben belast met het onderzoek naar de moord op de bewoner van dit pand.’

De man slikte.

’Mijn oom Herbert van Harrecoven.’

De Cock knikte.

’En wie bent u?’

’Zijn neef Petrus Blankenberg. Ik ben een zoon van Petronella, de oudste zuster van oom Herbert.’

De Cock knikte begrijpend.

’En die is met ene Blankenberg getrouwd.’

’Was, wás getrouwd. Mijn vader is al jaren geleden overleden. Moeder trouwens ook. Oom Herbert heeft mij benoemd tot zijn executeur-testamentair.’

De Cock keek de man onderzoekend aan. De oude rechercheur schatte hem op eind veertig. De man had een lang, ovaal, licht gebruind gelaat. Zijn donkere haren in een scheiding opzij waren grijs aan de slapen. Hij was keurig gekleed in een lichtgrijs zomers linnen kostuum. De Cock zocht naar gelijkende gelaatstrekken met oom Herbert. Die waren er niet.

’Wie heeft u van de dood van oom Herbert op de hoogte gebracht?’

’Francois.’

’Een achterneef van oom Herbert?’

Petrus Blankenberg knikte.

’Francois onderhield nog wel contact met oom Herbert. Hij belde mij vanmorgen op en vertelde dat oom Herbert vermoord in zijn woning was aangetroffen en dat de recherche een onderzoek naar de moord was begonnen.’

’U hebt een sleutel van dit pand?’

Petrus knikte opnieuw.

’Die heb ik van oom Herbert gekregen toen hij zijn testament had opgemaakt.’

’Begrijpelijk.’

Petrus blikte om zich heen.

’Ik hoorde van Francois dat de buurt hier nogal wordt geteisterd door inbraken. Is er bij de moord op oom Herbert iets uit dit huis verdwenen?’

De Cock schudde zijn hoofd.

’Dat idee heb ik niet. Niets wees erop dat er naar iets in dit huis is gezocht.’

’Is mijn voorraadje Petrussen er nog?’

De Cock glimlachte.

’Hebt u interesse?’

Petrus knikte nadrukkelijk.

’Oom Herbert heeft zijn Petrussen aan mij vermaakt.’ ’Vanwege uw naam?’

Petrus glimlachte.

’Dat zal zeker een rol hebben gespeeld.’ Hij blikte om zich heen. ’Zijn ze er nog?’

De Cock wees omhoog.