Albert Baantjer - De Cock en de blijde Bacchus

’Hij heeft de reputatie dat hij iedere blaffer kan leveren die je hebben wilt. Het maakt niet uit van welk kaliber of fabricaat.’ De Cock grinnikte.

’Vandaar Felix de Blaffer.’

Lowietje trok een bedenkelijk gezicht.

’Ik… eh, ik ben niet zo erg op hem gesteld,’ sprak hij traag. ’Er lopen tegenwoordig te veel kerels met een vuurwapen losjes tussen de riem van hun broek. Vroeger viel het niet mee om een pistool of een revolver te bemachtigen. Maar met mensen zoals die Felix de Blaffer is het heel eenvoudig. Wat men bestelt, krijgt men.’ De caféhouder zweeg even en dacht na. ’Hij mag best in mijn etablissement komen, maar zonder handel.’ De Cock knikte begrijpend.

’Zou… eh, zou die Felix de Blaffer zelf wel eens van een vuurwapen gebruik hebben gemaakt?’

Smalle Lowietje trok zijn tengere schouders op.

’Dat zou ik je niet kunnen zeggen. Ik heb daar nooit iets over gehoord.’

De Cock keek hem schuins aan.

’Hoe schat jij hem in?’

’Een vies mannetje.’

’Vies?’

Lowietje knikte.

’Een ettertje. Hij zoekt altijd ruzie en niemand durft tegen hem in te gaan… bang voor zijn blaffer.’

De Cock nam een slok van zijn cognac.

’Daar dreigt hij mee?’

’Niet direct, maar iedereen weet dat hij zo’n ding binnen handbereik heeft.’

De Cock gebaarde naar zijn glas.

’Schenk nog eens in, Lowie.’

Smalle Lowietje gehoorzaamde met de welwillendheid van een kastelein.

De Cock nam zijn tweede glas op en bewonderde de kleur van de cognac

’Is… eh, is die Felix de Blaffer de enige Van Harrecoven die je kent?’

Lowietje schudde zijn hoofd.

’Zijn neef, Ferdinand van Harrecoven, komt ook wel eens in mijn etablissement. Die is wat rustiger. Maakt niet zoveel herrie. Is geslepener.’

’Zijn stiel?’

Lowietje lachte.

’Alles wat geld oplevert.’

De Cock grinnikte.

’Zo ken ik er wel een paar.’

Smalle Lowietje maakte een berustend gebaar.

’Hij belazerd de mensen… licht ze op. Hosselt zo’n beetje.’ Het gezicht van de tengere caféhouder betrok. ’Het gaat niet zo goed met hem. De laatste tijd zat hij wat sjofeltjes in de kleren. Hij had ook niet zoveel goud meer om zijn vingers. Hij heeft ergens een oom en die schijnt nogal dik in de kluiten [2] Bargoens voor geld. te zitten. De laatste keer dat hij hier was zei hij… het wordt hoog tijd dat die oude man de pijp uitgaat, en als hij dat niet uit zichzelf doet, dan moeten we hem in godsnaam maar een handje helpen.’

De Cock trok een strak gezicht.

’In godsnaam?’

Smalle Lowietje knikte.

’Dat zei hij.’

Opgewekt, met de milde gloed van de cognac in hun aderen, verlieten de beide rechercheurs het schemerig intieme lokaaltje van Smalle Lowietje. Ondanks het late uur was het nog gezellig druk op de Wallen. Een nieuw en beeldschoon hoertje uit een ver en exotisch land kon de belangstelling voor haar vrouw-zijn nauwelijks verwerken. Mannen van alle leeftijden en fatsoenen posteerden zich voor de deur van haar peeskamertje, wachtend tot zij aan de beurt waren.

De Cock bezag het tafereel met een zoete glimlach. Hoewel hij al meer dan een kwarteeuw in de rosse buurt opereerde, vielen de seksgeneugten van sommige mannen nog steeds buiten zijn begrip.

Vanaf de Achterburgwal slenterden ze door de Oudekennissteeg naar het Oudekerksplein en vandaar via de Enge Kerksteeg naar de Warmoesstraat.

Vledder blikte opzij.

’Wat vind je van die opmerking van Ferdinand van Harrecoven, het wordt hoog tijd dat die oude man de pijp uitgaat, en als hij dat niet uit zichzelf doet, dan moeten we hem in godsnaam maar een handje helpen .’

De Cock grinnikte.

’Ik denk niet,’ grapte hij vrolijk, ’dat je in Nederland een rechter zult vinden die hem op basis van die kreet zal veroordelen.’ Vledder knikte

’Dat begrijp ik,’ sprak hij ernstig. ’Maar zo’n uitlating geeft toch blijk van een bepaalde mentaliteit, van een bijna morbide instelling. Ik ben ervan overtuigd dat de beide neven wel eens met de gedachte aan een moord op hun oom hebben gespeeld.’ De Cock knikte instemmend.

’Gezien de reputatie van de beide heren kunnen we daar wel vanuit gaan.’

De oude rechercheur glimlachte.

’Ik weet niet of jij ooit nog eens rijk zult worden, maar zeg nooit tegen iemand die je hebt begunstigd, dat hij of zij jouw nalatenschap erft! Je maakt daarmee van jezelf een object voor moord.’ Vledder grinnikte.

’Een kreet van je oude moeder?’

De Cock schudde zijn hoofd.

’Die had niets na-te-laten. Ze was haar hele leven zo arm als een kerkmuis. Ik vind het knap van haar dat ze toch zonder schulden stierf.’

Vledder gniffelde.

’Ze heeft uiteindelijk jou nagelaten. En dat is toch heel wat.’ De Cock keek hem van terzijde wat schamper aan, maar reageerde verder niet.

Toen ze de hal van het politiebureau binnenstapten, wenkte Jan Kusters de grijze speurder vanachter de balie.

Vledder ging rustig verder en besteeg de trap. De Cock liep op de wachtcommandant toe.

’Je gaat mij toch niet vertellen,’ vroeg hij breed grijnzend, ’dat je weer een vrouwelijke agent hebt die in de toekomst graag bij de recherche wil?’

Jan Kusters lachte.

’Ik denk niet dat je voorlopig van die Adelheid verlost bent. Ze was laaiend enthousiast. Ze wil ook nog wel eens een keer een verhoor van jou bijwonen.’ Jan Kusters boog zich naar hem toe. ’Is… eh,’ fluisterde hij De Cock in het oor, ’is Dick Vledder nog ongetrouwd?’

De oude rechercheur reageerde verrast.

’Hoezo?’

Jan Kusters keek hem bezorgd aan.

’Adelheid van Buuren had een dromerige blik in haar ogen toen ze mij verslag deed van haar ontmoeting met hem. Volgens mij is ze een beetje verkikkerd en ik zou niet graag willen dat die meid… ’

De Cock maakte een afwerend gebaar.

’Om je vaderlijke gevoelens direct gerust te stellen,’ sprak hij licht spottend. ’Dick Vledder heeft zelfs geen vriendin meer. Hij kan ongehinderd door eenieder worden bemind.’ De wachtcommandant zuchtte omstandig.

’Gelukkig.’

De Cock keek hem schuins aan.

’Hoeveel meiden heb jij op je groep?’ vroeg hij bezorgd. ’Negen.’

De Cock liep gnuivend bij hem weg.

’Ik wens je heel veel sterkte.’

Jan Kusters riep hem terug.

’Dat wilde ik je nog zeggen… er zit boven een man op je te wachten.’

’Een man?’

’Ja.’

’Sinds wanneer?’

’Rond tien uur.’

’Heb je zijn naam?’

De wachtcommandant raadpleegde een notitie.

’Ferdinand van Harrecoven.’

Toen de man De Cock in het oog kreeg, stond hij van de bank op en liep op hem toe.

’Daar bent u,’ jubelde hij opgetogen. ’Rechercheur De Cock met ceeooceekaa.’

De oude rechercheur knikte bedaard.

’De juiste spelling van mijn naam.’

De man grijnsde.

’Ik ben Ferdinand van Harrecoven. Ik zit hier al bijna drie kwartier en het is niet mijn gewoonte dat ik op de komst van de politie wacht.’

’U wacht die komst liever niet af?’

Ferdinand van Harrecoven schudde zijn hoofd.

’Gewoonlijk niet. Ik heb… hoe zal ik dat zeggen… pijnlijke ervaringen met de politie. Ik neem aan dat u inmiddels mijn doopceel hebt gelicht?’

De Cock veinsde onbegrip.

’Heb ik daar reden toe?’

Ferdinand van Harrecoven zuchtte, ’Ik wil met u praten,’ zei hij.

De Cock ging de man voor naar de grote recherchekamer en liet hem op de stoel naast zijn bureau plaatsnemen. Voor hij zelf ging zitten, liep hij om de man heen en nam hem nauwkeurig op.

Smalle Lowietje had gelijk. Ferdinand van Harrecoven zag er wat sjofeltjes uit. Aan zijn grijs colbert ontbrak een knoop en achter aan de zomen van zijn pantalon zaten rafels. De Cock keek in zijn scherpgesneden ongeschoren gelaat en bezag de groene, rusteloos dwalende ogen. Zijn donkerblonde ver terugwijkende haardos zag er vaal en onverzorgd uit. De oude rechercheur schatte de man qua uiterlijk op achter in de veertig, maar hij realiseerde zich dat Ferdinand van Harrecoven vermoedelijke wel enige jaren jonger was.