Albert Baantjer - De Cock en de blijde Bacchus

’Een land waarin criminelen wettelijk bezien verrassend goed worden beschermd.’

Vledder maakte een grimas.

’Ik wind mij niet op,’ riep hij spottend. ’Ik weiger om op mijn leeftijd al gestresst te raken. Ik bezit mijn ziel in lijdzaamheid.’ De Cock knikte.

’Je moet je ziel wel in lijdzaamheid bezitten,’ reageerde hij lachend. ’Als je niet gestresst wilt raken, heb je gewoon geen andere keus.’

Vledder negeerde de opmerking.

’Heb je al een rapport over de kogels?’

De Cock trok een lade van zijn bureau open.

’Heb ik je dat nog niet verteld?’

’Wat?’

De Cock pakte een map en legde die voor zich neer. ’Volgens het technische rapport van Paul van de Leeuwen zijn de kogels uit de ruggen van de fauteuils van de Brouwersgracht en de Keizersgracht met hetzelfde wapen afgevuurd. Vermoedelijk een 9 mm FM-pistool. Maar daarover bestaat geen zekerheid. Beide kogels hebben hetzelfde beschadigingspatroon. Een bewijs temeer dat de beide moorden door dezelfde dader zijn gepleegd.’

Vledder hield zijn hoofd scheef.

’Bennie van Galen?’

De Cock reageerde niet. Hij kwam uit zijn stoel overeind en slofte naar de kapstok.

Vledder kwam hem na.

’Waar ga jij heen?’

De Cock schoof zijn hoedje over zijn grijze haren en wurmde zich in zijn regenjas.

’Wij… wij gaan naar Felix van Harrecoven. Met hem hebben wij nog geen kennisgemaakt.’

De rechercheurs verlieten het politiebureau en slenterden linksaf de Warmoesstraat uit. De Cock trok de kraag van zijn regenjas omhoog en duwde zijn hoedje iets naar voren. Uit een loodgrijze hemel zakte een miezerige motregen. De regen was zo intens, zo ragfijn, dat de geluiden van de stad vrijwel verstomden. Vledder blikte opzij.

’Geniet je?’

’Ik geniet van elke dag dat ik leef.’

’Van de regen?’

’Ook.’

Via de Sint Olofspoort bereikten ze de Prins Hendrikkade en sloften langs de Sint Nicolaaskerk.

Vledder stootte De Cock met zijn elleboog aan.

’Weet je waar wij zijn moeten?’

De oude rechercheur knikte.

’Vooraan. Het eerste stukje van de Kromme Waal. Ik denk dat ik het pand waar Felix van Harrecoven woont wel ken. Ik heb daar eens een moord behandeld die als een zelfmoord werd gepresenteerd.’

’Ken je nog zijn bijnaam?’

’Van Felix van Harrecoven?’

’Ja.’

De Cock lachte.

’Felix de Blaffer.’

’Denk jij dat hij iets met de moorden te maken heeft?’ De Cock trok zijn schouders op.

’Neef Ferdinand heeft hem al een paar maal beschuldigd. Overigens loze kreten. Ik heb uit zijn mond nooit iets gehoord dat op enig bewijs leek.’

De oude Schreierstoren op de hoek van de Geldersekade glom in de regen.

De oude rechercheur wees naar de houten vlonder onder aan de toren.

’Herinner je je nog wat daar lag?’

Vledder knikte.

’Een dode man in een clownspak.’ [6] Zie De Cock en de dood van een clown.

Ze liepen verder de Prins Hendrikkade af tot aan de Kromme Waal. Voor het huis van Felix van Harrecoven bleven ze staan. Er was geen naambordje.

De Cock drukte op een witte plastic bouton en in het inwendige van het huis ratelde een bel. Niemand reageerde. De oude rechercheur belde nog eens. Intussen bekeek hij het slot. Toen elke reactie uitbleef haalde hij met enige wrevel het apparaatje van Handige Henkie uit zijn broekzak.

Hij keek even op naar zijn jonge collega. Vledder protesteerde niet.

Met kennersblik koos de grijze speurder de juiste sleutelbaard en na luttele seconden drukte hij de toegangsdeur open tot een kier. Nog even wachtte hij en luisterde intens. Er was niets dat hem stoorde… niets dat hem beangstigde. Voorzichtig duwde hij de deur verder open.

Met Vledder in zijn kielzog sloop hij vanuit een kleine hal naar een smalle betegelde gang. Bij de eerste deur links bleef hij staan en luisterde opnieuw. Ergens rechts van hem drupte een kraan. Na een korte aarzeling drukte De Cock de kruk naar beneden en duwde met zijn schouder de deur geheel open. Tot zijn verbijstering stond recht tegenover hem een man. De Cock herkende hem direct. De rechterhand van Felix van Harrecoven gleed schuin omhoog onder zijn colbert. Het was een reflex. Hun blikken kruisten. De hand van Felix zakte traag naar beneden en op zijn smal gezicht verscheen een brede grijns. ’De Cock,’ riep hij verrast. ’Rechercheur De Cock van bureau Warmoesstraat… hoogstpersoonlijk.’

De grijze speurder knikte.

’Hoogstpersoonlijk,’ herhaalde hij mat.

Felix van Harrecoven zwaaide.

’Waaraan heb ik dit bezoek te danken?’

De Cock glimlachte.

’We wilden even met u kennismaken,’ sprak hij vriendelijk. ’In de aula en op de begraafplaats was daar weinig gelegenheid toe.’ ’Hoe kwam u binnen?’

’Ik heb gebeld.’

Felix van Harrecoven knikte.

’Dat heb ik gehoord. En ik heb niet opengedaan. Dus nogmaals… hoe kwam u binnen?’

De Cock glimlachte opnieuw. Beminnelijk.

’Tot onze schrik en verbijstering,’ loog hij pertinent, ’bleek de toegangsdeur tot uw woning niet slotvast afgesloten. Ik voelde aan de kruk en de deur gleed open. Omdat wij bang waren dat er iets met u was gebeurd, zijn wij naar binnen gegaan.’ Felix van Harrecoven maakte een grimas.

’U was bezorgd?’

Het klonk als een grap.

De Cock knikte nadrukkelijk.

’Precies. Het welzijn van onze medeburgers gaat ons zeer ter harte.’

Felix gniffelde.

’Ik las eens in een roman dat er van iemand werd gezegd: hij loog met het gemak waarmee een politieman de eed aflegt. ’ Hij grijnsde.

’Het zou op u van toepassing kunnen zijn.’

De Cock maakte een verontschuldigend gebaar.

’Ik kan u het geloof niet geven. Als de deur niet open was, hoe konden wij dan binnenkomen?’

Felix keek hem strak aan.

’Die deur was op slot.’

De Cock spreidde zijn armen.

’Einde conversatie,’ reageerde hij strak. ’Op slot of niet op slot… wij zijn hier.’

Felix van Harrecoven weifelde even, maar drong niet verder aan. Hij wees verderop in de kamer naar vier fauteuils om een ronde tafel.

’Laten we er bij gaan zitten,’ stelde hij voor.

De Cock knikte instemmend. Ze namen in de fauteuils plaats. De oude rechercheur legde zijn hoedje naast zich op het hoogpolig tapijt en keek op.

’Waarom reageerde u niet toen ik belde?’

Felix leunde iets achterover.

’Ik… eh, ik ben bang. Ik laat geen mensen meer binnen. Ik doe net alsof ik niet thuis ben.’

De Cock keek hem niet-begrijpend aan.

’Waarom?’

Felix zuchtte diep.

’Ik heb veel vijanden… altijd al gehad… mensen die mijn bloed wel kunnen drinken. Ik heb geen prettig karakter. Daar ben ik mij van bewust. Vrouwen houden het ook nooit lang bij mij uit. Na een paar maanden zijn ze weer verdwenen… kan ik een nieuwe zoeken. Ik heb mij om die vijandschap nooit bekommerd. Het interesseerde mij niet. Ik bleef als een blind paard om mij heen schoppen. Maar sinds de dood van oom Herbert en mijn neef Petrus Blankenberg voel ik mij niet happy meer. Ik voel mij bedreigd. Ik heb het idee dat iemand het op mijn leven heeft gemunt.’

’Wie?’

Felix van Harrecoven trok een bedenkelijk gezicht. ’Dat weet ik niet. Ik heb zomaar het idee dat de mensen die oom Herbert en neef Petrus hebben vermoord, ook mij willen liquideren.’

’Waarom?’

Felix reageerde fel.

’Weet ik wat een of andere idioot zich in het hoofd heeft gehaald?’

De Cock boog zich naar voren.

’Uw neef Ferdinand leeft in de overtuiging dat u verantwoordelijk bent voor die moorden. U handelt in vuurwapens en als ik het juist heb ingeschat, draagt u ook nu op dit moment een schouderholster met pistool.’