Albert Baantjer - De Cock en moord in de hondsdagen

‘Wat betekent Canis Major?’

De Cock liet het plaatje los en kwam uit zijn geknielde houding omhoog.

‘ Canis is hond en Major is groot.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

‘Grote hond.’

De Cock trok zijn gezicht in een ernstige plooi.

‘ Canis Major …’ sprak hij bedachtzaam, ‘zo werd in aloude tijden de ster Sirius, de Hondsster van onze beruchte hondsdagen, genoemd.’

Bram van Wielingen kwam het vertrek binnen. Hij zette zijn aluminium koffertje op de vloer en keek rond.

‘Een gezellig sfeertje,’ snierde hij, ‘een snorrend aggregaat en een knusse verlichting.’

De fotograaf liep op De Cock toe.

‘En nog een christelijke tijd.’

De oude rechercheur glimlachte.

‘Wanneer eindigt bij jou het begrip christelijk?’

Van Wielingen grijnsde breed.

‘Om middernacht.’

De Cock liet het onderwerp rusten. Hij wist uit ervaring hoe chagrijnig Van Wielingen was wanneer hij in de nacht moest komen opdraven. Hij leidde de fotograaf naar de dode man bij het dichtgetimmerde raam.

‘We hebben het slachtoffer zo aangetroffen. Ik vermoed dat hij met een revolver is neergeschoten toen hij rechtop stond. Daarna is hij, zo schat ik, langs de muur in die zittende houding gezakt.’

‘Een revolver?’

De Cock knikte.

‘We hebben geen uitgeworpen patroonhulzen gevonden.’

Bram van Wielingen wees naar de witgekalkte muur boven het hoofd van het slachtoffer.

‘Als hij van dichtbij is neergeschoten, dan bestaat de mogelijkheid dat er kogels aan de rugzijde het slachtoffer weer hebben verlaten.’

De Cock knikte.

‘Je bedoelt dat een eventueel uitschot in de kalk te zien moet zijn.’

Van Wielingen pakte zijn koffertje en monteerde een flitslicht op zijn Hasselblad.

‘Ik zal kijken of ik wat kan fotograferen.’

De Cock wees naar de ketting en het plaatje onder de kin van het slachtoffer.

‘Probeer ook de tekst op dat plaatje vast te leggen.’

Van Wielingen boog zich voorover en grinnikte.

‘Verrek. Een ouderwets ponsplaatje. Ik dacht dat die plaatjes met de komst van de computer totaal van het toneel waren verdwenen.’

De Cock trok een bedenkelijk gezicht.

‘Zouden er nog van die oude ponsmachines bestaan?’

De fotograaf knikte.

‘Vast wel… in een of ander muf kantoor.’

De Cock draaide zich om. Bij de deur van het vertrek stond dokter Den Koninghe met in zijn kielzog twee geüniformeerde broeders van de Geneeskundige Dienst met hun onafscheidelijke brancard.

De grijze speurder liep op de oude lijkschouwer toe en begroette hem hartelijk. De Cock had een zwak voor de excentrieke dokter met zijn ouderwetse grijze slobkousen onder een deftige streepjesbroek, zijn stemmig zwarte jacquet en zijn verfomfaaide groen uitgeslagen garibaldihoed.

‘Hoe maakt u het?’ vroeg hij uitbundig.

‘Best. Zelfs mijn jicht is draaglijk.’

De oude rechercheur leidde dokter Den Koninghe naar de dode bij het dichtgetimmerde raam.

‘Het is moord… zonder twijfel.’

De lijkschouwer keek peinzend naar het lijk.

‘Het is stom,’ sprak hij cynisch, ‘om zich tijdens de hondsdagen te laten vermoorden… het is buiten veel te mooi weer.’

De Cock reageerde niet.

Dokter Den Koninghe nam zijn garibaldihoed af, trok de pijpen van zijn streepjesbroek iets omhoog en knielde bij de dode neer. Hij trok het bebloede T-shirt uit de broek van het slachtoffer en hield het omhoog zodat de kogelwonden dichtbaar werden.

‘Een goede schutter,’ mompelde hij, ‘de drie treffers liggen dicht bij elkaar gegroepeerd.’

Hij liet het hemd weer zakken, voelde aan de kin van het slachtoffer en legde de rug van zijn rechterhand tegen zijn bleke bolle wangen.

Al na luttele seconden kwam de lijkschouwer overeind. Zijn oude knieën kraakten. Met precieze bewegingen nam hij zijn bril af, pakte zijn witzijden pochet uit het borstzakje van zijn jacquet en poetste de glazen. De Cock kende de bewegingen. Het was een reeks gebaren om tijdwinst te boeken.

‘Hij is dood,’ sprak de dokter laconiek.

De oude rechercheur knikte met een strak gezicht.

‘Dat begreep ik,’ reageerde hij simpel.

Dokter Den Koninghe wees naar de dode.

‘Langer dan acht uur. Vermoedelijk al enkele dagen. Ondanks het fraaie weer van de laatste dagen is zijn lichaam sterk afgekoeld en de lijkstijfheid is al verdwenen.’ Hij zette zijn bril weer op en plooide zijn pochet terug in het borstzakje van zijn jacquet. ‘Doodsoorzaak…’

De Cock onderbrak hem.

‘Inwendige verbloedingen.’

De kleine lijkschouwer lachte.

‘Jij kunt zo langzamerhand mijn baan als lijkschouwer wel overnemen. Je hebt gelijk… inwendige verbloedingen.’ Hij wuifde ten afscheid en liep de kamer uit.

De Cock keek hem na. Daarna wendde hij zich tot de fotograaf, die zijn fraaie Hasselblad behoedzaam in zijn koffertje teruglegde.’

‘Ben je klaar?’

Bram van Wielingen knikte.

‘Ik heb alles… de tekst Canis Major van het plaatje en een kogelinslag in het kalk van de muur.’

‘Heb je die plek aangeduid?’

De fotograaf knikte.

‘Je moet het nog even nameten. Ik schat zo’n zeventig à tachtig centimeter boven het hoofd van de man. De kogel van de put in de kalk moet ergens achter de rug van het slachtoffer liggen.’

De Cock knikte.

‘Ik zal het bekijken.’

Van Wielingen zwaaide.

‘Ajuus. De plaatjes heb je morgenochtend op je bureau.’

Hij liep met zijn koffertje weg, draaide zich bij de deur om en kwam weer terug.

‘ Canis Major is toch Latijn?’

‘Ja.’

‘Wat betekent het?’

‘Grote hond.’

Van Wielingen wees naar het slachtoffer. Om zijn mond lag een grijns.

‘Misschien was hij bij leven wel een hond van een vent. Wie weet hoeveel mensen hij als een hond heeft behandeld?’

De Cock lachte.

‘Ga gauw naar huis voor je de hond in de pot vindt.’

Bram van Wielingen keek hem verrast aan.

‘Ik meen dat serieus, De Cock. Echt. Een moordenaar hangt zo’n tekst niet voor de gein om de nek van zijn slachtoffer. Dat moet iets betekenen. Ik zou maar eens in het verleden van die vent gaan wroeten. Zijn smoel met die vette snor bevalt mij niet.’

‘Dat is een vooroordeel.’

De fotograaf schudde zijn hoofd.

‘Een ingeving.’

Toen Bram van Wielingen, de fotograaf, met zijn koffertje aan de hand en een wat wazige blik in zijn ogen het vertrek had verlaten, wenkte De Cock de twee broeders van de Geneeskundige Dienst met hun brancard naderbij. Hij wees naar de dode man.

‘Wees voorzichtig bij het vervoer. Het is mogelijk dat er kogels op zijn rug tussen zijn hemd en zijn T-shirt zijn blijven hangen. Ik wil die graag voor het onderzoek behouden. Mogelijk liggen er ook kogels onder het lichaam van het slachtoffer. Hij moet namelijk staande zijn neergeschoten en daarna naar beneden zijn gezakt in die zittende houding van nu.’

De broeders knikten begrijpend. Terwijl een van hen het hoofd van het slachtoffer langs de muur geleidde, trok de ander hem aan de voeten in een liggende houding. Ze kantelden het lichaam enigszins en de oudste broeder streek met zijn vlakke hand over de rug. Daarna trok hij het T-shirt omhoog en reikte De Cock een bebloede kogel aan. De grijze speurder verpakte hem in zijn witte zakdoek en stak die in een zijzak van zijn colbert.

Toen de broeders het lichaam op de brancard hadden getild, vond Vledder een tweede kogel op de vloer, slechts een paar centimeter van de muur. Hij keek naar De Cock op en liet de kogel zien.

‘Een zwaar kaliber. Wat schat je?’

De Cock tuitte zijn lippen.

‘Negen millimeter. Ik heb precies zo’n kogel al in mijn zakdoek.’