Albert Baantjer - De Cock en moord in reclame

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Geen interesse.’

De Cock negeerde de opmerking.

‘Je moet aan dat begrip losse handjes overigens een ruime interpretatie geven. Het zijn niet alleen hun handjes. Het zijn mannetjes die ook voor een moord met een vuurwapen niet terugdeinzen.’

Vledder reageerde geprikkeld.

‘Ik bedoel… zie jij in zo’n mannetje een mogelijke verdachte voor de moord op Zuiderman?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik heb niet het idee, dat wij de dader uit die hoek kunnen verwachten. Toch mag je het niet geheel uitsluiten. We weten niet hoeveel klachten er in de buurt leven… welke trucs die Zuiderman met zijn modellen heeft uitgehaald.’

De oude rechercheur staarde even voor zich uit.

‘Het vreemde is, dat Smalle Lowietje over dit facet van de porno bij reclamebureau Succes met geen woord heeft gerept. Als er iets in die trant gaande was, of was geweest, dan had Lowietje ons daarover zeker ingelicht.’

Vledder bleef plotseling midden op de straat staan.

‘Die Josee, die bloedmooie meid die Blonde Klaartje in de buurt van de studio had opgemerkt, dat moet Josee van de Weetering zijn geweest.’

De Cock knikte.

‘Dat is Josee,’ herhaalde hij de woorden van Blonde Klaartje, ‘en Josee is van de baas. Daar moeten wij met onze vingertjes vanaf blijven.’

De oude rechercheur liep door.

Vledder kwam hem na.

‘Zouden die Josee en wijlen de heer Van Nibbixwoud een verhouding hebben gehad?’

‘Mogelijk.’

Vledder snoof.

‘Ook zij moet van de porno hebben geweten.’

De Cock knikte.

‘Daar heeft het alle schijn van.’

Hij zweeg even.

‘Er is nog iets geks in deze affaire. Christiaan Adriaansen noemt Hendrik Zuiderman een perfecte vent, die door eenieder zeer werd gewaardeerd. Ook Josee van de Weetering had niets dan lof — een intelligente man, excellente fotograaf met artistieke gaven — terwijl wij er inmiddels achter zijn gekomen dat die Zuiderman bepaald geen brave man was. Integendeel.’

Vledder grinnikte.

‘Reclamebureau Intellect was duidelijk verdeeld in twee kampen. Alex van de Boogaard en Hendrik Zuiderman hadden een pest aan elkaar. Zij hadden al eens met elkaar gevochten. En Peter van Waardenburg riep luid en duidelijk: als Zuiderman het wordt, maak ik hem van kant.’

De Cock zuchtte.

‘Mevrouw Van Nibbixwoud vond Hendrik Zuiderman als opvolger van haar man te sloom, te passief. En ook die kwalificatie klopt niet.’

Toen ze de hal van het politiebureau binnenstapten, wenkte Jan Kusters hen vanachter de balie met een kromme vinger. Het gezicht van de wachtcommandant zag rood.

‘Waar zaten jullie?’

De Cock keek hem verwonderd aan.

‘Had je ons nodig?’

Jan Kusters knikte heftig.

‘Ik ben al een uur bezig om jullie te pakken te krijgen.’

De Cock bezag de wachtcommandant met een wantrouwende blik.

‘Wat is er?’

Jan Kusters raadpleegde een notitie.

‘In de Van Heemskerckstraat nummer 707 op de tweede etage ligt het lijk van een man. De melding is van een vrouw.’

‘Wanneer?’

‘Ongeveer een uur geleden. Sindsdien heb ik stad en land naar jullie afgebeld.’

De Cock negeerde de opmerking.

‘Heb je de naam van die vrouw?’

Jan Kusters schudde zijn hoofd.

‘Ik heb het echt geprobeerd, maar ze was duidelijk te nerveus om haar naam te noemen. Ik denk dat ze mij door de commotie niet eens verstond.’

‘Wat heb je gedaan?’

‘Er een surveillancewagen heen gestuurd.’

‘En?’

De wachtcommandant zuchtte.

‘Het is duidelijk moord. De man heeft, net als die van gisteren, kogelwonden in zijn borst.’

Vledder en De Cock reden met hun oude Golf vanaf de houten steiger achter het politiebureau naar de Oudebrugsteeg en vandaar naar het Damrak. Ondanks het late uur en het druilerige weer liepen er veel mensen over het brede trottoir. De talrijke eettentjes waren druk bezet. De Cock ergerde zich opnieuw aan de uitbundige kerstetalages terwijl Sinterklaas nog op de stoomboot zat.

De oude rechercheur blikte opzij.

‘Weet je waar de Van Heemskerckstraat is?’ vroeg hij met enige argwaan.

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Geen flauw idee.’

De Cock grinnikte.

‘Waar rij je dan heen?’

De jonge rechercheur wees voor zich uit.

‘Ik mag op het Damrak maar één kant op… richting Centraal Station.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Straks ga je rechts de Prins Hendrikkade op en vandaar rij je via de Oosterdokskade achter het Centraal Station om naar de De Ruijterkade.’

‘En verder?’

‘Net zoals gisteren via de Westerdoksdijk naar het Barentszplein. Vandaar rij je de Barentszstraat in en rechts voor je… de Van Heemskerckstraat.’

Vledder grinnikte.

‘Bedankt, maar ik heb toch liever een routeplanner.’

De Cock wuifde afwerend.

‘Wees blij dat je mij hebt. Op die routeplanner kun je nog wel een poosje wachten. Het Rijk heeft voor de politie en haar voorzieningen weinig over.’

Vledder bromde.

‘De criminelen zijn ons altijd een slag voor. Zij beschikken over snellere wagens, hebben betere communicatiemiddelen en worden niet belemmerd door de wettelijke voorschriften, waaraan wij ons wel dienen te houden.’

‘Kies een andere baan.’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Dan ben ik jou kwijt.’

Het klonk vertederend.

Er gleed een glimlachje om de lippen van De Cock, maar verder ging de oude rechercheur niet op de opmerking in.

‘Dat adres in de Van Heemskerckstraat, zegt jou dat iets? Komt het in onze stukken voor?’

Vledder trok zijn schouders op.

‘Het kan best. Ik heb al die adressen niet in mijn hoofd zitten.’

De Cock wreef zich achter in zijn nek.

‘Het komt mij bekend voor.’

In de Van Heemskerckstraat parkeerde de jonge rechercheur de Golf achter een surveillancewagen met zwaailicht. Ze stapten uit.

Onderweg naar 707 liepen ze langs de surveillancewagen. Het voorportier werd opengegooid en een jonge diender stapte gehaast uit. De Cock herkende hem van de vorige dag. De agent bleef voor de oude rechercheur staan en tikte tegen de rand van zijn pet.

‘Ik had de meute voor u willen waarschuwen, maar dat mocht ik niet van de wachtcommandant, omdat hij u niet kon bereiken. Dan zouden ze hier voor niets komen en dat gaf problemen. Mag ik het nu wel doen?’

De Cock knikte.

‘Doe maar.’

De oude rechercheur bukte zich, keek naar het interieur van de surveillancewagen en zag op de achterbank een vrouw zitten.

‘Is de melding van haar?’

De jonge diender knikte.

‘Zij zegt de moeder van het slachtoffer te zijn. Ze was totaal overstuur. Ze riep maar steeds mijn zoon, mijn zoon… o, mijn zoon. En dat zonder ophouden. Mijn collega heeft haar in onze wagen laten plaatsnemen. Ze is nu al wat rustiger.’

De Cock glimlachte.

‘Gelukkig.’ Hij wees naar de politiewagen. ‘Neem alvast een verklaring van haar op. Uitgebreid. Met zoveel mogelijk details. Je kunt het. Ik was over dat proces-verbaal van jou gisteravond dik tevreden.’

Licht blozend kroop de jonge diender terug in zijn surveillancewagen.

De toegangsdeur tot perceel Van Heemskerckstraat 707 stond op een kier. De Cock drukte de deur verder open, na een klein halletje hees hij zijn negentig kilo langs de leuning van een smalle trap omhoog. De houten traptreden kraakten onder zijn gewicht.

Vledder volgde.

Op het portaal van de tweede etage bleef de oude rechercheur even staan en bracht zijn hijgende ademhaling weer wat op peil. Daarna stapte hij langs de open woningdeur naar de keuken. Met op het aanrecht aangekoekte pannen en ongewassen vaatwerk zag het er vies en vervuild uit.