Albert Baantjer - De Cock en de gebrandmerkte doden

“Je bent nog later dan gewoonlijk.”

Het klonk bestraffend. De Cock lachte.

“Mijn vrouw lag op een slip van mijn hemd,” verontschuldigde hij zich.

Vledder toonde zich verrast.

“Draag jij geen pyjama?”

De Cock schudde grinnikend zijn hoofd.

“Een ouderwetse hansop en een puntige slaapmuts met kwasten.”

“Zot.”

De Cock negeerde de opmerking.

“Waar ben je mee bezig?” vroeg hij nieuwsgierig. Vledder gebaarde naar de monitor van zijn computer.

“De recente moord op Edward van der Poorten. Een procesverbaal van onze bevindingen. Een vreemde zaak. Ik verval voortdurend in herhalingen. Het wordt bijna een kopie van de moord op Peter van Gulpen.”

De Cock knikte.

“Het is ook een kopie.”

Vledder schoof zijn toetsenbord opzij, pakte een notitie uit een lade van zijn bureau en boog zich iets naar voren.

“Ik heb een verrassing voor je.”

“Ik houd niet van verrassingen,” bromde De Cock.

“Vooral niet als jij ermee op de proppen komt.”

Vledder tikte met een kromme wijsvinger op de notitie voor zich op zijn bureau.

“Angela Molenpad,” las hij hardop, “geboren in Amsterdam, woonachtig in de Van Boeizelaerstraat, voorheen op de Houtmankade…” de jonge rechercheur pauzeerde even voor het effect, “…bestaat niet.”

De Cock keek hem verbaasd aan.

“Bestaat niet?”

Vledder schudde zijn hoofd.

“Ik heb vanmorgen gebeld met de burgerlijke stand en het bevolkingsregister. Er bestaat geen Angela Molenpad. Op de geboortedatum die Jasper van Houweningen ons van haar heeft opgegeven, is geen Angela Molenpad in het register van geboorten opgenomen.”

Het gezicht van De Cock betrok.

“Haar huidige adres in de Van Boetzelaerstraat?” vroeg hij gespannen.

“En voorheen bij Jasper van Houweningen op de Houtmankade?”

Vledder schudde opnieuw zijn hoofd.

“Volgens het Bevolkingsregister heeft ze nooit in Amsterdam gewoond.”

De jonge rechercheur grijnsde breed.

“Ik zei je toch: ze bestaat niet.”

De Cock reageerde geprikkeld.

“Natuurlijk bestaat ze.”

“Niet officieel.”

De Cock gebaarde voor zich uit.

“Heb je ook bij het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis en het AMC geïnformeerd?”

“Nee.”

“Volgens vriend Jasper van Houweningen heeft ze daar als verpleegkundige gewerkt.”

Vledder maakte een verontschuldigend gebaar.

“Aan die mogelijkheid heb ik nog niet gedacht.”

“En doe ook eens navraag bij het GAK. [6] Gemeenschappelijk Administratie Kantoor. ”

Vledder keek hem niet-begrijpend aan.

“Het GAK?”

De Cock knikte.

“Volgens Jasper van Houweningen was Angela Molenpad al maanden overspannen. Ze zal in die tijd toch een uitkering hebben gehad. Die uitkeringen wegens ziekte worden in de regel door het GAK verzorgd.”

Vledder liet deemoedig zijn hoofd zakken.

“Ik zal al die bronnen aanboren.”

De jonge rechercheur keek op.

“Jij gaat ervan uit, dat zij wel degelijk bestaat?”

De Cock knikte traag.

“Daar ga ik van uit.”

“Angela Molenpad?”

De Cock zuchtte omstandig.

“Misschien heeft ze een andere naam, heet ze anders, heeft ze een verleden, dat zij om welke reden dan ook, voor anderen graag verborgen wil houden.”

De oude rechercheur zweeg even.

“Er bestaat,” ging hij voorzichtig formulerend verder, “in ieder geval een jonge vrouw, die een vreemd en hachelijk avontuur heeft beleefd, waarvan wij de sporen hebben teruggevonden.”

“Het lijk van Peter van Gulpen in een duur grachtenpand aan de Herengracht.”

“Precies.”

Vledder sloeg plotseling zijn rechterhand voor zijn mond.

“Stom.”

“Wat?”

“Commissaris Buitendam.”

“Wat heeft die?”

“Jij moest onmiddellijk bij hem komen.”

“Wanneer was dat?”

“Kort voor negen uur. Ik had net mijn computer aangezet toen hij hier kwam binnenstuiven.”

De Cock keek omhoog naar de grote klok boven de toegangsdeur van de grote recherchekamer.

“Het is bijna,” sprak hij somber, “twee uur later.”

Commissaris Buitendam, de lange statige politiechef van het politiebureau aan de Warmoesstraat, wuifde met een slanke hand naar de stoel voor zijn bureau.

“Ga zitten, De Cock,” sprak hij geaffecteerd.

De oude rechercheur schudde zijn hoofd.

“Ik blijf liever staan.”

Het gezicht van Buitendam betrok.

“Zoals je wilt,” reageerde hij koel. De Cock boog even onderdanig zijn hoofd.

“Mijn oprechte excuses voor mijn lange wegblijven. Ik heb van Vledder begrepen dat ik mij na mijn komst onmiddellijk bij u had dienen te vervoegen…het is inmiddels twee uur later. Dat spijt mij.”

Buitendam trok een zuinig mondje.

“Excuses geaccepteerd,” sprak hij afgemeten. De Cock plooide zijn gezicht in een gewillige trek.

“U wilde iets met mij bespreken?” vroeg hij vriendelijk. Buitendam knikte.

“Een wurgmoord gevolgd door een brandmerk op het voorhoofd van het slachtoffer is toch uniek. Heb je al enige vorderingen gemaakt?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Het is een duistere zaak. Ik begrijp niet wat de dader met dat vreemde brandmerk heeft beoogd.”

Commissaris Buitendam glimlachte.

“Ik dacht,” sprak hij neerbuigend, “dat iemand jou inmiddels wel duidelijk had gemaakt waar dat verschrikkelijke brandmerk op duidt.”

De Cock keek hem argwanend aan.

“Wie…eh, wie zou mij dat inmiddels duidelijk hebben gemaakt?”

Buitendam glimlachte.

“Edward…Edward van der Poorten. Een man van goede familie. Ik ken hem persoonlijk, al jaren.”

De Cock keek de politiechef schuins aan.

“Wanneer hebt u contact met hem gehad?”

Buitendam wuifde.

“Gisteravond.”

De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

“Hoe laat ongeveer?”

Buitendam keek even peinzend voor zich uit.

“Ik schat zo rond de klok van tien uur. Edward vertelde mij dat hij het besluit om de naam van de dader te noemen na rijp beraad had genomen.”

“Anthonius Josephus Ruiten?”

Buitendam knikte nadrukkelijk.

“Juist. Tinus Ruiten.”

“Ook een kennis van u?”

Buitendam schudde resoluut zijn hoofd.

“Gelukkig niet. Tot mijn kennissenkring behoren geen moordenaars.”

De commissaris zweeg even.

“Overigens…Edward van der Poorten schatte de intelligentie van jou en Vledder niet hoog in. Hij vroeg zich af of jullie wel capabel waren om zo’n ingewikkelde zaak te behandelen.”

De Cock keek uitdagend.

“Wat hebt u toen geantwoord?”

Buitendam wreef even met duim en wijsvinger in zijn ooghoeken.

“Ik heb Edward verzekerd,” sprak hij aarzelend, “dat jij en Vledder een uitstekend duo vormen, dat al vele ingewikkelde zaken tot een goed einde heeft gebracht.”

“En?”

Buitendam maakte een verontschuldigend gebaar.

“Edward van der Poorten vond jullie optreden in de woning van Peter van Gulpen aan de Herengracht niet gepast. Hij diende bij mij een klacht in. Toen hij bij jullie wegliep, heeft een van jullie hem een hooghartige lummel genoemd. Edward heeft dat als beledigend ervaren.”

“En dient een klacht in?”

“Absoluut.”

De Cock grijnsde.

“Die klacht gaat hij nog scliriftelijk bevestigen?”

“Zeker.”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Daar zou ik maar niet op rekenen.”

Buitendam keek hem verrast aan.

“Edward is een rechtlijnige kerel, die zich aan zijn woord houdt.”

De Cock trok zijn gezicht strak.

“Dit keer niet. Edward van der Poorten werd vermoedelijk kort na dat telefoongesprek met u in zijn woning aan de Herengracht vermoord.”