Albert Baantjer - De Cock en moord op termijn

Het Bijbelse gouden kalf werd door Mozes uiterst grondig vernietigd. Betekende dat een Bijbelse veroordeling van de seks? Was seks zondig? Zo zondig, dat zelfs het symbool daarvan tot stof moest worden gestoten ? Wie dacht er in die geest? En was bereid om vanuit die overtuiging een reeks moorden te plegen?

Niet ver van de kerk zette De Cock de Volkswagen tegen de trottoirrand. Zonder hem af te sluiten verliet hij het vehikel, stapte met een verbeten trek op zijn gezicht naar de pastorie en belde aan.

De brede, donkergroene deur werd opengedaan door een man in een zwart kostuum. De Cock schatte hem op voor in de vijftig. Hij had een lang, bijna wasbleek gelaat en fraai golvend, lang grijs haar. Zijn bleekblauwe ogen werden sterk vergroot door een bril met een donkerbruin montuur. De man trok zijn wenkbrauwen iets op.

‘U wenst?’ vroeg hij nederig.

De grijze speurder nam zijn hoedje af en hield het voor zijn borst. ‘Mijn naam is De Cock,’ sprak hij vriendelijk, ‘met ceeooceekaa. Ik ben als rechercheur verbonden aan het politiebureau in de Warmoesstraat. Ik had graag een onderhoud met u.’ Hij hield zijn hoofd een beetje schuin en glimlachte. ‘U… eh, u bent toch de heer Van Leemhorst?’

De man knikte. ‘Dat ben ik, ja.’ Hij verschoof iets aan zijn bril.

‘Waarover wilde u mij spreken?’

De Cock observeerde de gelaatsexpressie. ‘Het gouden kalf.’

Over de linkerwang van de heer Van Leemhorst zwiepte een zenuwtrek en zijn onderlip trilde.

‘Het gouden kalf?’ In zijn stem trilde de argwaan.

De Cock knikte.

‘Het lijkt mij een interessant onderwerp.’

De heer Van Leemhorst deed de groene deur verder open en beduidde de grijze speurder dat hij verder kon komen. Over een rode plavuizen vloer leidde de man hem naar een kleine kamer met een eiken lambrizering. Onder een hoog raam stond een ruwhouten tafel, geflankeerd door twee met leer beklede stoelen.

Toen ze binnen waren, draaide de heer Van Leemhorst de deur achter hen op slot en stak de sleutel in een zijzak van zijn zwarte colbert. De Cock strekte zijn rechterhand geopend naar hem uit.

‘Geef die sleutel maar hier.’

Van Leemhorst glimlachte.

‘Ik wil alleen maar dat niemand ons stoort.’

De Cock hield zijn hand gestrekt.

‘Die sleutel,’ herhaalde hij dwingender. ‘Ik behoud graag een vluchtweg, voor het geval dat u hier ergens een ijzer 7 hebt staan.’ De heer Van Leemhorst keek hem vanachter zijn brillenglazen angstig aan. Hij tastte aarzelend in een van de zijzakken van zijn colbert en legde de sleutel voorzichtig in de palm van De Cocks hand.

‘Als… als het u gelukkiger maakt,’ sprak hij trillerig.

De Cock trok zijn gezicht strak.

‘Nu nog dat ijzer 7.’

Van Leemhorst trok wat hulpeloos zijn schouders op.

‘Welk ijzer 7?’

De Cock keek hem strak aan.

‘De golfclub, waarmee de advocaat Van Abbenes, de bankdirecteur Daerthuizen en de bekwame chirurg Hardinxveld om het leven werden gebracht.’

Van Leemhorst gebaarde wat nerveus.

‘Wat heb ik daarmee te maken?’

De Cock boog zich iets naar voren.

‘U behoorde toch ook tot het “klaverblad van vier” of… zoals men fluisterde “het sekskwartet”?’

Van Leemhorst slikte.

‘Ik was, net als zij, lid van Amstelland. Verder heb ik niets met hen uitstaande.’

De Cock liep op hem toe. In een flitsende beweging drukte hij zijn vlakke rechterhand tegen de borst van de man. Onder het overhemd voelde hij een hangertje met de gestileerde lijnen van een dier. En hij wist welk dier dat was. Zoet grijnzend wees hij naar de ruwhouten tafel en de beide met leer beklede stoelen.

‘Dominee Van Leemhorst… het is tijd voor een bekentenis.’

De Cock keek zijn jonge collega vriendelijk aan. ‘Hoe is het nu?’ vroeg hij bezorgd. Vledder schonk hem een matte glimlach. ‘Het gaat wel weer. Ik had ook geen zin om langer thuis te blijven.’ Hij grinnikte. ‘Maar ik was wel even totaal kapot… had een kop als een Maasdammerkaas… vol gaten. Ik geloof dat ik wel twintig uur achter elkaar heb geslapen.’

‘Uitgeslapen?’

Vledder lachte. ‘Dat mag je wel zeggen.’ Hij keek op. ‘Ben je in die tijd nog wat verder gekomen?’

De Cock knikte traag.

‘Ik ben niet ontevreden. Ik heb een bezoek gebracht aan mijn oude vriend Jaap Groen en ik heb een onderhoud gehad met…’ Hij maakte zijn zin niet af, staarde even voor zich uit en nam toen zijn beide benen van het bureau. Hij stond op, liep naar Vledder en legde vertrouwelijk zijn hand op de schouder van de jonge rechercheur. ‘Dick,’ in zijn stem trilde enig sentiment, ‘je bent altijd een fijne collega voor mij geweest… een jonge vriend. Ook al was je het niet altijd met mij eens, je hebt mij steeds terzijde gestaan. Ook in deze zaak. Daar ben ik je dankbaar voor.’

Vledder grijnsde. ‘Doe niet zo dramatisch.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik meen het serieus, Dick. Ik hoop ook nu weer op je te kunnen rekenen.’

‘Natuurlijk kun je op mij rekenen,’ reageerde de jonge rechercheur fel.

De Cock liep terug naar zijn stoel.

‘Mooi… dat is dan geregeld.’

Vledder keek zijn oude leermeester onderzoekend aan. In zijn hart groeide de argwaan.

‘Ben je wat van plan?’

De Cock knikte traag.

‘Ik verdwijn voor een dag… misschien twee dagen. Maar beslist niet langer. En in die tussentijd ben ik voor niemand bereikbaar. Als de commissaris of de officier van justitie naar mij vragen, dan verzin je maar wat. Ik ben op onderzoek.’ Om zijn lippen speelde een milde glimlach. ‘En maak je nergens zorgen over. Ik neem wel contact met je op voor het slotakkoord.’

‘Slotakkoord?’

De Cock kauwde op zijn onderlip.

‘Ik denk dat ik bijna zover ben.’

De jonge rechercheur spreidde zijn beide handen.

‘Wat ga je dan doen?’

Het klonk wanhopig.

‘Iets waarbij ik geen getuigen kan gebruiken.’

‘En dat is?’

‘Een moord ensceneren.’

Precies vijftien uur later, drie kwartier na middernacht, was De Cock in de recherchekamer terug. Hij leek wat nerveus, gespannen. Haastig liep hij op Vledder toe. ‘Heeft er nog iemand naar mij gevraagd?’ De jonge rechercheur schudde zijn hoofd. ‘Alleen Smalle Lowietje heeft gebeld. Ik begreep uit zijn woorden, dat hij wist waar Franciscus van der Kraay zat.’

De Cock knikte wat afwezig. Het bericht scheen hem weinig te interesseren.

‘Heb je mensen genoeg?’

Vledder knikte.

‘Ik heb Fred Prins.’ Hij zweeg even, peinzend. ‘Fred was bij de sectie. Ook Hardinxveld had zo’n stiertje om zijn nek.’

‘Dat wist ik.’

De jonge rechercheur keek hem verwonderd aan.

‘Wist je dat?’

De Cock knikte. ‘Dat stiertje was een soort symbool van een gezamenlijke interesse.’

Vledder hield zijn hoofd scheef.

‘Interesse… waarin?’

De Cock negeerde de vraag.

‘Wie heb je verder nog?’

De jonge rechercheur raadpleegde een notitie.

‘Appie Keizer, Peter van Brenk en Johnny Elbersen.’ Hij keek van zijn notitie op. ‘En dan heb ik thuis bij commissaris Buitendam een afluisterapparaat laten plaatsen.’

‘Waarom?’

Vledder trok zijn neus iets op.

‘Herinner je je… die vrouw met haar vreemde telefoontjes.’

‘Die belt niet,’ zei De Cock hoofdschuddend.

Vledder keek hem fronsend aan. Het gedrag van de oude rechercheur prikkelde hem, maar hij durfde niet verder te vragen.

‘Denk je dat we mensen genoeg hebben?’

De Cock tuitte zijn lippen en knikte.

‘Met ons zessen redden we het wel.’

‘Hoe laat gebeurt het?’

‘De gebruikelijke tijd… twee uur.’

‘Waar?’

‘Opnieuw achter de Westerkerk.’