Giovanni Boccaccio - Dekameron, Dzień piąty

Całe towarzystwo gorącymi pochwałami opowieść Emilii obdarzyło. Gdy nowela do końca doprowadzona została, królowa Elizie opowiadać kazała. Ta, wezwaniu posłuszna, w te słowa zaczęła:

– Przychodzi mi na myśl, miłe damy, straszna noc, którą dwoje nierozważnych kochanków przeżyć musiało. Ponieważ jednak po tej nocy wiele radosnych dni nastąpiło, tedy 42 42 tedy (daw.) – więc, zatem. [przypis edytorski] mogę o niej opowiedzieć, od naznaczonej na dziś materii wcale nie odbiegając.

„W Rzymie, będącym kiedyś głową świata, a dziś jego ogonem 43 43 W Rzymie, będącym kiedyś głową świata, a dziś jego ogonem – aluzja do okresu (1309–1377) wyludnienia i upadku miasta po przeniesieniu stolicy papieskiej z Rzymu do Awinionu we Francji. [przypis edytorski] , żył przed niedawnymi czasy młodzieniec pewien, imieniem Pietro Boccamazza, do znacznej rodziny rzymskiej należący. Zakochał się on w pięknej i wielce wdzięcznej dzieweczce, Agnolelli, córce niejakiego Gigliuozzo Saullo, człeka podłej kondycji, który mimo to powszechnym mirem w Rzymie się cieszył. Boccamazza potrafił wkrótce wzajemną miłość Agnolelli pozyskać. Pietro, gorącą miłością przynaglany, nie mogąc się oprzeć pragnieniu posiadania umiłowanej dzieweczki, o rękę jej poprosił. Na wieść o tym jego krewniacy zgodnie w surowych słowach ganić jego wybór poczęli. Krom 44 44 krom (daw.) – oprócz. [przypis edytorski] tego, kazali panu Gigliuozzo Saullo powiedzieć, aby prośbom Pietra posłuchu nie dawał, bowiem, jeśliby dopiął swego, oni nigdy za swego krewniaka ani przyjaciela go nie uznają. Pietro, widząc drogę do szczęścia przed sobą zamknioną, o mały włos nie umarł z rozpaczy. Gdyby tylko Gigliuozzo na to przystał, ożeniłby się wbrew woli całej rodziny swojej. Potem jednak do tej myśli przyszedł, że wystarczy całkiem, jeśli zgodę umiłowanej dzieweczki pozyska. Wybadawszy tedy przez trzecią osobę Agnolellę, dowiedział się, że jest to po jej myśli. Wówczas pospołu z nią uciec z Rzymu postanowił. Opatrzywszy się we wszystkie rzeczy do podróży potrzebne, Pietro pewnego ranka o wczesnej godzinie siadł pospołu z Agnolellą na konia i skierował się do Anagni, gdzie posiadał przyjaciół, na których mógł w zupełności liczyć. Jechali rączo, a obawiając się pogoni, nie mieli czasu oddać się miłości, tylko mówiąc o niej po drodze, od czasu do czasu wymieniali pocałunki. Pietro niezbyt dobrze znał drogę, dlatego też, odjechawszy jakieś osiem mil od Rzymu, miast 45 45 miast (daw.) – tu: zamiast. [przypis edytorski]

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.

wdzięcznymi śpiewy – dziś popr. forma N.lm: wdzięcznymi śpiewami. [przypis edytorski]

zasię (daw.) – zaś, natomiast. [przypis edytorski]

w paragon wchodzić (daw.) – iść w zawody; dorównywać komuś. [przypis edytorski]

krom (daw.) – oprócz. [przypis edytorski]

przyrodzenie (daw.) – tu: natura. [przypis edytorski]

preceptor (daw.) – wychowawca, nauczyciel. [przypis edytorski]

litować (daw.) – tu: żałować, skąpić. [przypis edytorski]

polerowny – cechujący się ogładą towarzyską i wykształceniem. [przypis edytorski]

jąć (daw.) – zacząć. [przypis edytorski]

aliści (daw.) – jednak, jednakże. [przypis edytorski]

jeno (daw.) – tylko. [przypis edytorski]

szerzyć się – tu: rozwodzić się; szeroko omawiać. [przypis edytorski]

k'temu (daw.) – do tego. [przypis edytorski]

łatwie – dziś popr. forma: łatwo. [przypis edytorski]

łatwie – dziś popr. forma: łatwo. [przypis edytorski]

aliści (daw.) – jednak, jednakże. [przypis edytorski]

jeno (daw.) – tylko. [przypis edytorski]

tedy (daw.) – więc, zatem. [przypis edytorski]

jąć (daw.) – zacząć. [przypis edytorski]

duszny (daw.) – duchowy; związany z duszą. [przypis edytorski]

tuszyć (daw.) – mieć nadzieję; por.: otucha. [przypis edytorski]

aliści (daw.) – jednak, jednakże. [przypis edytorski]

tedy (daw.) – więc, zatem. [przypis edytorski]

stanąć na wstręcie komuś (daw.) – przeszkodzić komuś. [przypis edytorski]

gorącymi słowy – dziś popr. forma N.lm: (…) słowami. [przypis edytorski]

nie mieszkając (daw.) – nie zwlekając, nie tracąc czasu. [przypis edytorski]

tedy (daw.) – więc, zatem. [przypis edytorski]

aliści (daw.) – jednak, jednakże. [przypis edytorski]

Berberia a. Barbaria – termin stosowany w Europie między XVI a XIX w. na określenie krajów Maghrebu, czyli nadmorskich regionów Afryki Płn., obejmujących dzisiejsze tereny Maroka, Algierii, Tunezji i Libii; koczownicze plemię Berberów, daw. mieszkańców tych ziem, użyczyło tu w uproszczeniu swej nazwy krainie; od XI do XIX w. słynni byli w basenie Morza Śródziemnego piraci berberyjscy. [przypis edytorski]

jąć (daw.) – zacząć. [przypis edytorski]

jeno (daw.) – tylko. [przypis edytorski]

Saracenka – tu: Arabka. [przypis edytorski]

szedziwy – dziś popr.: sędziwy; wiekowy; stary. [przypis edytorski]

osobny (daw.) – tu: osobliwy, szczególny. [przypis edytorski]

tuszyć (daw.) – mieć nadzieję; por.: otucha . [przypis edytorski]

łatwie – dziś: łatwo. [przypis edytorski]

tedy (daw.) – więc, zatem. [przypis edytorski]