Nicholas Sparks - List w butelce

Garrett nie pomylił się w ocenie pogody. Spędzili we trójkę cudowne chwile. Garrett uczył Kevina podstaw żeglowania, halsowania, przewidywania kierunku wiatru na podstawie kształtu chmur. Tak jak na pierwszej randce, jedli kanapki oraz sałatkę, ale tym razem podzielili się z rodziną morświnów, która bawiła się w pobliżu łodzi.

Wrócili do portu późno. Garrett pokazał Kevinowi, jak zabezpiecza się łódź przed nieoczekiwanym sztormem, i odwiózł ich do motelu. Wszyscy byli zmęczeni. Teresa szybko pożegnała się z Garrettem. Znaleźli się z Kevinem w łóżkach, zanim Garrett dotarł do domu.

Następnego dnia Garrett zabrał ich na pierwsze nurkowanie w oceanie. Gdy minęło pierwsze zdenerwowanie, zaczęli dobrze się bawić i podczas popołudnia każde z nich zużyło po dwie butle. Ładna pogoda sprawiła, że woda była przejrzysta. Garrett zrobił im kilka zdjęć, gdy wpłynęli do leżącego na płyciźnie wraku. Obiecał, że je wywoła i jak najszybciej prześle odbitki.

Wieczór znowu spędzili w domu Garretta. Kevin zasnął, a Garrett i Teresa tulili się do siebie, siedząc na ganku. Owiewał ich ciepły, wilgotny wiatr.

Rozmawiali o popołudniowym nurkowaniu. W pewnym momencie Teresa umilkła.

– Nie mogę uwierzyć, że jutro wieczorem wyjeżdżamy – odezwała się po chwili ze smutkiem w głosie. – Te dni tak szybko minęły.

– To dlatego, że byliśmy bardzo zajęci.

Uśmiechnęła się do niego.

– Teraz już wiesz, jak wygląda moje życie w Bostonie.

– Ciągle w biegu?

Skinęła głową.

– Właśnie. Kevin to najlepsza rzecz, jaka przydarzyła mi się w życiu, ale czasami mnie wykańcza. Ciągle musi coś robić.

– Jednak nie zamieniłabyś go na innego, prawda? Nie chcesz wychowywać maniaka telewizyjnego lub dzieciaka, który cały dzień siedzi w swoim pokoju i słucha muzyki.

– Nie.

– Dziękuj Bogu. To wspaniały chłopak. Naprawdę z przyjemnością spędzałem z nim czas.

– Tak się cieszę. Wiem, że on czuje to samo. – Zawahała się. – Tym razem mieliśmy dla siebie mniej czasu, a mimo to mam wrażenie, że znam cię o wiele lepiej niż wtedy, gdy byłam tu sama.

– Jak to? Jestem taki sam jak przedtem.

Uśmiechnęła się.

– Jesteś i nie jesteś. Ostatnim razem, gdy tu byłam, miałeś mnie całą dla siebie. Oboje wiemy, że o wiele łatwiej zaangażować się uczuciowo, kiedy możesz z tym kimś spędzać dużo czasu. Teraz zobaczyłeś, jak to jest w obecności Kevina… mimo to poradziłeś sobie z tym o wiele lepiej, niż przewidywałam.

– Dzięki, ale to nie było takie trudne. Dopóki jesteś w pobliżu, nie ma znaczenia, co robię. Lubię spędzać czas z tobą.

Otoczył ją ramieniem i przytulił do siebie. Oparła mu głowę o pierś. Przysłuchiwali się szumowi fal uderzających o brzeg.

– Zamierzasz zostać na noc? – spytał.

– Właśnie poważnie się nad tym zastanawiałam.

– Czy znowu chcesz, żebym zachowywał się jak prawdziwy dżentelmen?

– Może. A może nie.

Uniósł brwi.

– Flirtujesz ze mną?

– Próbuję – wyznała, a on roześmiał się cicho. – Wiesz, Garrett, naprawdę mi z tobą wygodnie.

– Wygodnie? Brzmi to tak, jakbym był kanapą.

– Nie o to mi chodzi. Kiedy jesteśmy razem, czuję się sobą i jest mi z tym dobrze.

– Powinnaś się tak czuć. Bo ja całkiem dobrze o tobie myślę.

– Całkiem dobrze? Tylko tyle?

Pokręcił głową.

– Nie tylko tyle. – Spojrzał na nią nieśmiało. – Mój ojciec udzielił mi rady.

– Co powiedział?

– Że jeśli jestem przy tobie szczęśliwy, nie powinienem pozwolić ci odejść.

– Jak to zamierzasz zrobić?

– Chyba muszę zniewolić cię moim wdziękiem.

– Już to zrobiłeś.

Zerknął na nią, a potem spojrzał na wodę. Po chwili powiedział spokojnie:

– Chyba muszę ci wyznać, że cię kocham.

Kocham cię.

Nad ich głowami na ciemnym niebie błyszczały gwiazdy. Dalekie chmury wisiały nad horyzontem, odbijały światło księżyca. Wyznanie Garretta powróciło w myślach Teresy jak echo: Kocham cię.

Tym razem bez wahania, bez wątpliwości.

– Naprawdę? – szepnęła.

– Tak. Naprawdę. – Kiedy mówił, dojrzała w jego oczach coś, czego przedtem w nich nie widziała.

– Och, Garrett… – zaczęła niepewnie, ale przerwał jej, potrząsając przecząco głową.

– Tereso, nie oczekuję, że czujesz to samo. Chciałem tylko, żebyś wiedziała, co czuję. – Zamyślił się i nagle przypomniał mu się sen. – Przez te dwa tygodnie bardzo dużo się wydarzyło…

Zaczęła coś mówić, ale Garrett ponownie potrząsnął głową. Nie odzywał się dłuższą chwilę.

– Nie jestem pewien, czy wszystko rozumiem, ale wiem, co do ciebie czuję. – Przesunął delikatnie palcem po jej policzku i wargach. – Kocham cię, Tereso.

– Ja ciebie też kocham – powiedziała miękko, jakby ćwiczyła się w wymowie tych słów. Miała nadzieję, że to prawda.

Siedzieli przytuleni do siebie, a potem weszli do domu, kochali się i szeptali do świtu. Tym razem, gdy Teresa wróciła do sypialni, Garrett od razu zasnął, a ona leżała z otwartymi oczami, przekonana, że to cud.

Następny dzień był wspaniały. Kiedy tylko mieli okazję, trzymali się za ręce. Całowali się szybko, gdy Kevin na nich nie patrzył.

Cały dzień spędzili na ćwiczeniach. Po ostatniej lekcji Garrett wręczył im na łodzi tymczasowe zaświadczenia.

– Możecie teraz nurkować, gdzie i kiedy chcecie – powiedział do Kevina, który ściskał zaświadczenie, jakby było ze złota. – Wyślijcie zgłoszenia, a za dwa tygodnie otrzymacie dokument. Pamiętajcie, samotne nurkowanie nigdy nie jest bezpieczne. Zawsze zabierajcie kogoś ze sobą.

Był to ich ostatni dzień w Wilmington. Teresa zwolniła pokój w motelu i we trójkę pojechali do domu Garretta. Kevin chciał te kilka godzin spędzić na plaży. Teresa i Garrett siedzieli na piasku niedaleko wody. Potem Garrett rzucał Kevinowi kolorowy krążek. Teresa zdała sobie sprawę, że zrobiło się późno, poszła do domu i przygotowała jedzenie.

Kolację – kiełbaski z grilla – zjedli na ganku, a potem Garrett odwiózł ich na lotnisko. Teresa i Kevin zajęli miejsca w samolocie, a Garrett stał jeszcze przy wyjściu na płytę. Patrzył, jak samolot powoli odsuwa się od rękawa. Gdy zniknął mu z oczu, wrócił do ciężarówki i pojechał do domu. Spojrzał na zegarek i zastanawiał się, kiedy będzie mógł zadzwonić do Teresy.

W połowie pierwszego odcinka podróży Kevin nagle odwrócił się do matki.

– Mamo, lubisz Garretta?

– Lubię. Ale chyba ważniejsze jest, czy ty go lubisz?

– Uważam, że jest świetny. Jak na dorosłego.

Teresa lekko się uśmiechnęła.

– Zdaje się, że przypadliście sobie do gustu. Jesteś zadowolony, że pojechaliśmy do Wilmington?

– Tak, cieszę się. – Pokiwał głową. Umilkł i przerzucał z roztargnieniem kartki czasopisma. – Mamo, mogę cię o coś zapytać?

– O wszystko.

– Wyjdziesz za Garretta?

– Nie wiem. Dlaczego pytasz?

– A chcesz?

Nie odpowiadała przez dłuższą chwilę.

– Nie jestem pewna. Nie wiem, czy chcę teraz za niego wyjść. Musimy lepiej się poznać.

– Ale może zechcesz wyjść za niego w przyszłości?

– Może.

Kevin spojrzał na nią z wyrazem ulgi.

– Cieszę się. Wydawałaś się szczęśliwa, kiedy był z tobą.

– Skąd wiesz?

– Mamo, mam dwanaście lat. Wiem więcej, niż myślisz.

Wyciągnęła rękę i dotknęła jego palców.