Василь Быков - Салдацкi лёс (на белорусском языке)

Васiль Быкаў

Салдацкi лёс

Дыялог з нагоды

- Гэй, цесля, перакур!

- Перакур, кажу. Пашкадуй сякеру!

- А-а! А я i не пазнаў. Гляджу, думаю, хто такi? Ну чакай, зараз злезу.

- Памагчы мо?

- Ну што ты? Я сам... Прывык, так што... Здалёку iдзеш?

- Ды з раёна. Чую, цюк-цюк. Гляджу, знаёмая галава тырчыць. Думаю, зазiрну на хвiлiну.

- Ну здароў! Калi так...

- Здароў! Глядзi, ладная дамоўка. З трысценам?

- З трысценам. Хай на яго. Трэба! Старая саўсём ужо струхлела, думаю, хоць на старасцi ў новай пажыць. Ды i сын...

- Што, можа, ажанiўся?

- Не яшчэ, але, знаеш, збiраецца. Дзейсцвiцельную адслужыў жа. У сiле дзяцюк.

- Глядзi ты! А памятаю, нядаўна во такi быў.

- Яно здаецца - нядаўна. А гады iдуць.

- Ды ўжо ж.

- Дык сядзем. Калi перакур, кажаш. Не спяшаешся ж? Во на бервяно гэта. Гладкае. Курыш?

- Можа, маiх? Свежанькiх?

- Гэта якiя? А, балгарскiя. Не, я свае, памiрскiя. Ад iх, кажуць, крэпасць у нагах.

- Праўда? Не чуў. А ты чаго кульбу не зменiш? Цяпер жа пратэзы робяць лепш за ўласныя.

- Ат, прывык. Ды i не збяруся. Пастройка гэтая... Усе жылы выцягнула.

- Аднаму - жах! Як гэта ты адважыўся? Рызыковы чалавек. Хаця ваяка ж!

- Рызыковы - не рызыковы, а што зробiш? Праўда, не хачу хлусiць - зрубiць сын памог. Браў водпуск. Дый сябрук адзiн - з вайны яшчэ - памог. Мiкалаiхi, што з Асавiння, брат. Мо ведаеш?

- Ну, калi сябрукi не забываюць, то паўбяды.

- Як табе сказаць? Папрасiў - памог. Выхадных са тры падзёўбалi. Самшылi. А ў цябе ж - новая?

- Дзе там - новая! У старой жыву. Перакрыў толькi тым летам.

- Шыфер?

- Не, якi шыфер! Дранкай.

- А ў нас дык многiя шыфер падаставалi. Фёдар - брыгадзiр i Тэклiн прымак гэты, што з трактарам у азярко звалiўся. Не чуў такую сабыцiю?

- Гэта вясной?

- Ну. Дастаюць недзе, халеры.

- Канешне,дастаюць. Тыя, хто талент маюць, як кажа наш дзед Лявон...

- Глядзi, жывы яшчэ?

- Жыве. Што яму. Нас з табой перажыве. Дык, кажа, талент трэба. Кожнаму ў жыццi выпадае па яго таленту. Што зрабiў - тое i палучай.

- Ну, не кажы! Тут я не згодны. Талент - талентам, а i лёс не мiнай. Цi там случай. Ён тожа, брат, многа значыць. Часам, што чорт з шапкi выме, тое i будзе. У цябе вунь двайня, а ў мяне во, бач, кульба. Дзерава! Думаеш, яна мала мяне памучыла? Ого! Двойчы рэзалi. Як пiлуюць - не чутно, бо ўсыпляюць. Затое пасля - хоць на сцяну лезь. А Краўчонак вунь гойсае на дзвюх ды яшчэ з ордэнам. А разам, у адной роце, ваявалi.

- Гэта якi Краўчонак? З Замошша?

- Ну а якi ж! Ордэн Ленiна атрымаў. За Кiшынёў. А бывала, трусаваты быў. Яшчэ я падганяў усё. Зямляк жа.

- Ну, мусiць, гэта ты загiбаеш. Каб трусаваты, не далi б.

- Не верыш? Яй-богу, не хлушу. Далi - было за што, гэта праўда. Але тут, браце, болей чорт цi выпадак паспрыяў. Я ж ведаю. На маiх вачах усё было.

- Гэты цi не ў Ясса-Кiшынёўскую?

- Ну! Узводны паслаў трох - сяржанта Дзянiсава, мяне i гэтага Краўчонка. Лiнiю зматвалi. Якраз цераз лес дарожка iшла. Лес, скажу табе, спрэс дубовы, мацнецкi лясок. Дубы аж да неба i падлесак ладны. Iдзем. Дзянiсаў наперадзе, слаўны такi хлапец, сiбiрак, малады яшчэ, а геройскi, два ордэны меў, камандзiрам быў лiнейнага аддзялення. За iм я - кручу на шпульку, а шпулька старая, халера на яе, усё заядае, шасцяронка спрацаваная.

- Трафейная, мусiць?

- Не, шпулька свая, памятаю. А кабель, праўда, трафейны. Чырвоны. У наступленнi яго процьма. Мы не вельмi i даражылi iм, калi дык i не зматвалi, адключыш апараты i далей. На новым месцы знойдзем i кабель.

- Во як! А мы, памятаю, у абароне на калючым дроце працавалi. Замест кабелю - калючкi ў траншэi i нiчога - балакае начальства.

- Дык то ж у абароне. У абароне на ўсё лiмiт: на харч, снарады, махорку нават. У наступленнi ж наконт гэтага раздольна. I шнапсу трапляла нават. Дык лiнiю тую трэба б кiнуць, i ўсё. Але Дзянiсаў не даў. Загадана, кажа, значыць, трэба выканаць. Службiст быў. Ну iдзем i матаем. Краўчонак поўныя шпулькi нясе. Ужо, напэўна, вярсты са дзве знялi, у Краўчонка тры цэлых шпулькi, у мяне амаль поўная. I Краўчонак усё азiраецца, вядома ж, боязна iсцi ззаду. А скажу табе, немчуры там поўна было. Абкружылi ж iх пад Кiшынёвам...

- А, чуў. Лектар неяк казаў. Быццам пятнаццаць тысяч.

- Гэ, пятнаццаць! Дрэнна ён тады ведае, твой лектар. У цябе гарыць?.. Халера, някрэпкiя сталi сiгарэты, ды i не гараць. Падмочаныя, цi што?.. Пятнаццаць? Усе трыццаць. Цi нават пяцьдзесят. Яны, брат, як ваўкi, паразбягалiся, хто куды. Каторыя, праўда, у палон здавалiся, а каторыя эсэсаўцы, власаўцы цi там начальства, - тыя ўсё на захад, напралом да сваiх.