Кузьма Черный: Прасторны дом (на белорусском языке)

Кузьма Чорны

Прасторны дом

На ўваходзiнах у новы дом, увосень, гадоў за сем да вайны, Банадысь Татарынчык добра падпiў i расказваў:

- От бо даўней людзi ўмелi выбiраць моцнае дрэва на будоўлю. Той старой хаце, што некалi стаяла на гэтым самым пляцы, было год семдзесят, калi я раскiдаў яе. I яшчэ не сказаць, каб вельмi ўжо трухлявая была. Мой нябожчык бацька быў малы, калi яе ставiлi. А я дык за свой век ужо другi дом стаўлю. А мне ж усяго пяцьдзесят шэсць гадоў.

Але Банадысю было абы пагаварыць, а ўсiм абы паслухаць. Усе, хто быў тады за сталом, многа пiлi, многа елi i надоўга пачалi гаворку пра будаўнiчую спрактыкаванасць старых людзей i пра мацунак сцен са смольнай хвоi. А Банадысёў сусед Уладзя Якубоўскi сказаў:

- Даўнейшым часам хвоя ў лесе смальнейшая расла.

Пасля гэтага ўсе засмяялiся i гаворка пачала хiлiцца на iншае. Гаварылi пра Банадысёвы справы i яго новы дом, якi ён паставiў зусiм не таму, што той ранейшы быў ужо стары. Банадысь слухаў людскую гаворку, i ў душы яго было многа радасцi. Справы яго былi вельмi добрыя. I новы дом яго быў вельмi добры. I ўсё жытло яго трымалася ў дабрынi.

Першымi часамi пасля рэвалюцыi ён раскiдаў старую цесную хату i на яе месцы паставiў дом. Той дом стаяў год трынаццаць. I стаў здавацца цесны. Нарэшце ён быў ужо мала чым выгаднейшы за тую старую хату. Тады Банадысь Татарынчык паставiў гэты дом, вялiкi i выгодны.

У Банадыся было шасцёра дзяцей. Усе яны выгадавалiся i пайшлi на добры лад. Самы старэйшы яго сын, Канстанцiн, скончыў у Менску ўнiверсiтэт i астаўся пры iм давучвацца i працаваць. Год за годам, i ён стаў вучоным. Яго iмя часта сустракалася ў газетах, калi дзе што пiсалася аб унiверсiтэце, аб Акадэмii навук, аб справах навукi. Ён быў жанаты i кожным летам прыязджаў да бацькi з жонкаю i дзвюма дзяўчаткамi. Прыязджала i сям'я другога сына, машынiста з чыгункi. У гэтага было чацвёра дзяцей. Трэцяя з дзяцей, Ганна, была замужам за кавалём, тут жа па суседству, праз дзве хаты. У гэтай было трое дзяцей. Чацвёртая, Наста, была настаўнiца i таксама прыязджала ўлетку з мужам, будаўнiком мастоў, i трыма дзецьмi. Пяты сын быў заатэхнiк. Гэты жыў дома з бацькам, i на яго клопаце была ўся жывёла ў калгасе. Самая ж маладзейшая з дзяцей, Клава, была вечная трывога Банадысю Татарынчыку. Заўсёды ён думаў пра яе як пра асобу вельмi легкадумную i без усялякай сталасцi. Калiсьцi яна кiнула, не давучыўшыся, педагагiчны тэхнiкум, прагнучы нейкай "артыстычнай славы на эстрадзе", як сама тлумачыла бацьку. Яна мала калi бывала дома. Яна часта пераязджала жыць з горада ў горад. Даходзiлi чуткi, што яна нiяк не можа выбраць сабе працы i не набыла сталай прафесii. Яна была вялiкая моднiца. Банадысь Татарынчык нiяк не мог уцямiць, чаму яна не пайшла замуж. Ён злаваў на яе i сумаваў па ёй, як па страчаным сваiм дзiцяцi. Яна нейк i гаварыць старалася з асаблiвым акцэнтам i iнтанацыяй i нарэшце стала ўяўляцца Банадысю як бы чужой.

Пасля ўваходзiн у новы дом адразу пачалося ў iм жыццё на поўную меру. Асаблiва гэта было ўлетку, калi ўсе сюды з'язджалiся. Тут было многа дзяцей i многа шчаслiвага жаночага клопату. Канстанцiн прыязджаў сюды i зiмою, пiсаць свае навуковыя працы. Дом вельмi хутка абжыўся, i пачало здавацца, што ён стаiць ужо вельмi даўно. Усё было б як не трэба лепш, каб не думкi аб Клаве, якая была нейкая нялюдская. Дайшлi былi чуткi, што яна вельмi часта зменьвае сваю працу i нiчога не можа дабраць сабе да густу, бо i густы яе часта зменьваюцца. Банадысь пачаў нарэшце спадзявацца, што ў яе можа нарадзiцца дзiця i яна прыедзе гадаваць яго дома. Але прыйшоў момант, што яна i без дзiцяцi явiлася дадому.

Гэта быў страшны час у жыццi Банадыся Татарынчыка. Яго вялiкi дом быў пусты, з усiх яго пакояў павявала пустэчай. Сам Банадысь з жонкай жыў у кухнi. Улетку не прыязджалi дзецi, унукi, i невядома было, дзе яны i што з iмi. Вядома было толькi, што сын, якi жыў дома, у армii. А дачку, кавалёву жонку, забiлi фашысты, калi забiралi жывёлу. Сам каваль, забраўшы з сабою дзяцей, пайшоў туляцца ў лясы. У доме панавала маўчанне. А тут жа заўсёды было так людна i весела. У гэтым доме Канстанцiн напiсаў быў за лета кнiгу. Тут радзiлася адно з дзяцей у дачкi-настаўнiцы. Банадыся палохала нязвыклая цiшыня пустых сцен. Ён усё чакаў, што якiм-небудзь патаемным парадкам пачнуць прыходзiць дзецi. I яшчэ ён чакаў, пакуль знiкнуць адсюль немцы. Тады ўжо напэўна ўсе пазбiраюцца ў свой прасторны дом. У такiм чаканнi памерла жонка, старая ўжо жанчына. Ён жыў адзiн, бесперапынна курыў i пiльнаваў дом. Ён зберагаў яго на лепшы час, калi ўсе, шчаслiвыя, збяруцца разам. I вось прыйшла Клава. Банадысь накурыў гэтулькi дыму ў сваёй кухнi, што яна спынiлася ў парозе як бы збянтэжаная. Нават i ў такiм сваiм стане ён усцешыўся хараством сваёй дачкi, якое было цяпер яшчэ большым, як заўсёды раней, i сапраўдным, чалавечным. У яе цяпер не былi падмалёваны губы, i гаварыла яна проста, так, як умела змалку. Яна была адзета прасцей, i не было ў яе крыклiвай самаўпэўненасцi.