Nicola Cornick - Skandalistka

– I cóż – rzuciła wyczekująco Araminta, znów materializując się u jego boku – co niej myślisz?

Martin zamrugał. Przez moment myślał, że siostra mówi o Julianie, ale uświadomił sobie, że pyta go o Serenę Alcott.

– O kim? Ach. Chodzi ci o panią Alcott! Cóż… sądzę, że spełnia moje kryteria. Robi wrażenie spokojnej i rozsądnej. Araminta nie wyglądała na usatysfakcjonowaną.

– Boże drogi, jaki ty jesteś oschły i pompatyczny, Martinie! Mógłbyś okazać nieco więcej entuzjazmu. Nie uważasz, że jest ładna?

– Nawet bardzo.

– Cóż, nie wydajesz się z tego szczególnie zadowolony. Nie będę więcej występowała w twoim imieniu.

– Jestem pewien, że nie będziesz musiała. Pani Alcott wy daje się idealna pod każdym względem.

Araminta, daleka od zadowolenia z tego oświadczenia, zmarszczyła czoło.

– Nie wiem, jakim sposobem wyrobiłeś sobie pogląd w niespełna dwie minuty! Chyba zdajesz sobie sprawę, że ona może okazać się nie do przyjęcia. To coś innego niż.kupowanie nowego konia.

– Naturalnie. – W oczach Martina zabłysły iskierki. – Sprawdzanie nowego nabytku do mojej stajni zajęłoby mi znacznie więcej czasu.

Araminta cmoknęła z niezadowoleniem.

– Jeśli już musisz podchodzić do tego w taki sposób, to wiedz, że pochodzenie Sereny jest bez zarzutu. Jest siostrzenicą markiza Tallanta i cioteczną siostrą Jossa Tallanta i lady Juliany.

Martin doznał nagłego wstrząsu. Myśl o nadskakiwaniu kuzynce Juliany budziła w nim wyjątkowy niesmak. Odczuł to jako zdradę.

– Trudno o gorszą rekomendację.

– Bzdury! – upierała się Araminta. – Joss Tallant to wyjątkowo czarujący i przystojny mężczyzna, a poza tym nie brak mu rozsądku. Na litość boską, to przecież twój przyjaciel!

– Tak i wątpię, czy nawet on by zaprzeczył, że Tallantowie mają w sobie szaleństwo.

– Och, lady Juliana jest, delikatnie mówiąc, oryginalna, a Joss za młodu był uwodzicielem, to fakt, ale nie sądzę, że to wady dziedziczne. Ojciec Sereny Alcott był skończonym dżentelmenem, a jej matka to siostra markiza, bardzo stateczna i szanowana matrona. Co zaś do samej Sereny, miała spokojne dzieciństwo, wyszła stosownie za mąż i jako wdowa prowadzi życie na uboczu.

Martin skrzywił się. Nie był pewien, dlaczego myśl o idealnym życiu Sereny Alcott wzbudza w nim irytację, niemniej tak się stało.

– Z tego co o niej mówisz, wynika że jest straszną nudziarą. Araminta zmarszczyła brwi.

– Boże drogi, ale ty dziś jesteś przekorny, Martinie! Czego właściwie chcesz – spokoju i rozsądku czy werwy i uporu? Bo zapewniam cię, że nie uda ci się znaleźć tego i tego w jednej kobiecie.

Odeszła naburmuszona, a Martin westchnął, uświadamiając sobie, że tak naprawdę nie wie, czego chce. Z pewnością Serena Alcott miała wszystkie atrybuty uległej żony. To jego wina, skoro nagle uznał, że mu to nie wystarcza…

Lady Juliana Myfleet właśnie tańczyła. Martin zauważył ją w kotylionie, jej partnerem był mężczyzna w krzykliwym stroju arlekina. Obserwował ich, wsparty o filar. Juliana Myfleet i ten szubrawiec Jasper Colling. Dziwne, że lady Selwood upadła tak nisko, by zapraszać Collinga na przyjęcie tego rodzaju. Chociaż… Colling miał zarówno tytuł, jak i pieniądze, a Martin wiedział, jak daleko są w stanie posunąć się niektóre matki, byle złapać mężów dla swoich córek.

On również przyciągał wzrok niektórych debiutantek. Kiedy się rozejrzał, spostrzegł grupkę młodych dam stojących w pobliżu niczym flotylla żaglowców i blokujących go w kącie. Zerkały na niego zza wachlarzy i chichotały. Ledwo udało mu się powstrzymać grymas niechęci. Skłoniwszy się damom, Martin prześliznął się zwinnie obok nich i ruszył na poszukiwanie drinka.

– Jak wspaniale znów panią widzieć, lady Juliano! – Brandon Davencourt, szeroko uśmiechnięty, podszedł do Juliany, która właśnie wyszła z pokoju gier. – Mogę pani przynieść kieliszek wina? A może zechciałaby pani zatańczyć?

Juliana uśmiechnęła się.

– Byłabym zachwycona, panie Davencourt.

Rzadko tańczyła, ale teraz widząc, że Martin Davencourt obserwuje ich ponuro z sali balowej, uśmiechnęła się czarująco do Brandona i wzięła go pod ramię, prowokując tym samym Martina do okazania dezaprobaty. Nie widziała go od tamtej nocy przed tygodniem, kiedy odwiózł ją do domu z Crowns. Pocałunek w holu, który wydał jej się taki słodki, najwyraźniej okazał się w przypadku Martina pomyłką, i to taką, o której należy zapomnieć.

– Tak się cieszę, że się pani zgodziła, lady Juliano – ciągnął Brandon, prowadząc ją na parkiet. – Myślałem, że mi pani odmówi. – Mówili, że pani nie zatańczy, że pani nigdy nie tańczy.

– Kto?

– Wszyscy inni panowie. Będą chorzy z zazdrości. Juliana roześmiała się. Nie sposób było się oprzeć takiemu nieskomplikowanemu pochlebstwu. Okazało się balsamem na jej zranione uczucia.

– Cóż, panie Davencourt… lubię być nieobliczalna.

– Jakie to szczęście dla mnie. Wystarczy Brandon, lady Juliano.

– Porwał ją do walca. – Tak dobrze zna pani naszą rodzinę.

Juliana skrzywiła się.

– Za dużo powiedziane. Mam wrażenie, że pański brat odnosi się do mnie z dezaprobatą.

– Ostatnio Martin potępia wszystko i wszystkich. – Czoło Brandona przecięła zmarszczka. – Dzisiaj straszliwie zmył mi głowę, wie pani… Wszystko pod hasłem, że studia powinny być najważniejsze i że marnuję szansę, porzucając Cambridge na ostatnim roku. Jestem przekonany, że go rozczarowałem. Proszę o wybaczenie. To niezbyt odpowiedni temat na bal.

– To nie ma znaczenia – uspokoiła go Juliana. Rozmowy z atrakcyjnymi mężczyznami nie były w końcu takie uciążliwe. Lekko zmrużyła oczy. – Nie sądziłam, że ukończył pan studia.

Brandon skinął głową.

– Przedwcześnie, obawiam się. Nie nadaję się na naukowca.

– Skrzywił się. – Zdaje się że to jeden z powodów, dla których Martin rozczarował się co do mnie. On w swoim czasie był jednym z najlepszych studentów.

– Przypominam sobie, że pański brat był pracowity, kiedy go poznałam – powiedziała. – Musiał mieć wtedy około piętnastu lat, tak mi się wydaje, a bez przerwy obmyślał nowe równania matematyczne, czytywał poezję i książki filozoficzne. Wstyd przyznać, te jego uczone zajęcia całkiem mnie usypiały.

Brandon śmiało okręcił ją wokół siebie.

– Filozofia, tak? Muszę to zapamiętać na wypadek, gdybym kiedyś nie mógł zasnąć. Na pewno biblioteka Martina jest po brzegi zapchana takimi książkami.

– Zapewne pan Davencourt nie ma teraz za wiele czasu dla filozofów, skoro opiekuje się siódemką rodzeństwa – zauważyła chłodno. – A może szóstką, bo pan nie wygląda na kogoś, kto nie potrafi zatroszczyć się o siebie, Brandonie. Pewnie uważa się za szczęściarza, jeśli zdoła znaleźć trochę czasu na przeczytanie gazety, nie mówiąc o poważnej książce.

– Chyba rzeczywiście sprawiamy mu sporo kłopotów – przyznał. Ja też mu nie pomogłem, opuszczając Cambridge wcześniej, niż było ustalone, ale… – przerwał w pół zdania.

– Kłopoty finansowe, tak? – spytała Juliana współczująco. Aż za dobrze znała dwa podstawowe powody, dla których młodzi mężczyźni zazwyczaj porzucają studia.

Brandon zerknął na nią szybko i uśmiechnął się ze smutkiem.

– Nie, nie finansowe. Innego rodzaju.

– Ach, rozumiem. W takim razie romans. – Większość zdrowo myślących kobiet byłaby podatna na urok Brandona. Wystarczyło tylko rozejrzeć się po sali. Wszystkie debiutantki przeszywały ją złym wzrokiem, zupełnie jakby sprzątnęła im sprzed nosa najlepszą partię.