Morgan Rice - Bitwa Niezłomnych

– Bardziej niebezpiecznie niż bycie mniej wartymi od nich, gdy najeżdżają nasze wsie? – dodał Hendrik. – Nauczymy się walczyć. Ty będziesz nas uczył. A później…

A później nie będą już bezładną gromadą, Royce wiedział o tym. Będą dokładnie tym, czego potrzebował, jeśli naprawdę zamierzał pokonać Altfora i jego ludzi. Będą armią.

Popiół tropił swą ofiarę przez noc. Widział w ciemności na tyle dobrze, że potrzebował jedynie blasku gwiazd. Ze spokojem podążał za znakami, które pokazywał mu świat. Przez pajęczą sieć, która obróciła się w niewłaściwym kierunku, zboczył ze ścieżki. Drzewo, którego sęki wyglądały jak pradawny znak Gaath oznaczający wędrówkę powiedziało mu, że idzie właściwą drogą.

– Wszystko jest tak, jak być powinno, bo nie może być inaczej, niż zarządzi przeznaczenie – przypomniał sobie Popiół, idąc. Były to słowa, których nauczyli go kapłani w domu, aż żadną częścią swojej jaźni nie mógł zaprzeczyć, że to prawda. – Naprzeciw potęgi przeznaczenia wszyscy są niewielcy. Któż płynąłby pod prąd oceanu?

Prawda tych słów zdawała się Popiołowi absolutna; była absolutna, gdyż w jego ojczyźnie ci, którzy poddawali w wątpliwość wolę znaków przeznaczenia kończyli zwykle jako ofiary, albo stawali się przedmiotami, na których nauczano Tysiąca Mąk lub wielu ścieżek śmierci. Mimo tego wiedział, jakie pytanie nasuwa się na myśl: skoro przeznaczenie rządzi wszystkim, by stało się tak, jak musi się stać, na cóż potrzebni byli angarthimowie? Odpowiedź była równie często powtarzana, co oczywista.

– Jesteśmy narzędziem, za pomocą którego przeznaczenie wraca na właściwy tor – powiedział Popiół. – Jesteśmy ramieniem szali, pchnięciem, które porządkuje chaos.

Mamrotał te słowa jak modlitwę – którą zresztą były – wraz z innymi starszymi zdaniami, idąc. Gdy znaki wokół niego wskazały mu miejsce, w którym miał odpocząć, usiadł krzyżując nogi i oparłszy plecy o drzewo odpoczywał w ten sposób, który nie całkiem był snem, póki zmęczenie nie opuściło jego ciała. Gotów do dalszej drogi, ruszył znów przed siebie ku miejscu, gdzie znajdował się duży dół, otoczony czymś w rodzaju trybun. Popiół widział już doły, w których walczono, choć wątpił, by tutaj odbywały się walki tak wyrafinowane jak pojedynki, w których on się szkolił.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.