Morgan Rice - Transmissie

Het trok hem mee, en in de dieptes zag hij iets…

Om zich heen voelde hij de koude duisternis van de ruimte, de flikkerende sterren. De Aarde zag er van bovenaf zo anders uit dat het Kevin de adem benam. Er zweefde een zilverachtig object in de ruimte, slechts een van vele anderen die in de baan om de aarde hingen. De woorden Pioneer 11 waren op de zijkant gestencild…

Toen lag hij op de vloer van het SETI Instituut. Zijn moeder, en de receptioniste, hielpen hem omhoog.

“Is hij in orde?” vroeg de receptioniste. “Moet ik een ambulance bellen?”

“Nee, het gaat wel,” zei Kevin.

Zijn moeder schudde haar hoofd. “We weten wat er mis is. Mijn zoon is stervende. Dit alles… ik dacht dat het hem zou helpen om te accepteren dat wat hij ziet niet echt is, dat het de ziekte is.”

Het voelde als verraad, alsof Kevins moeder al langer van plan was geweest om zijn dromen te verwoesten.

“Ik begrijp het,” zei de receptioniste. “Oké, laten we je omhoog helpen, Kevin. Kan ik iets voor jullie halen?”

“Ik wil gewoon met iemand praten,” zei Kevin.

De receptioniste beet op haar lip en knikte toen. “Oké, ik zal zien wat ik kan doen.”

Zomaar ineens leek haar hele houding veranderd te zijn.

“Wacht hier. Ga maar zitten. Ik ga kijken of er iemand aanwezig is die in ieder geval met je kan praten, en je misschien kan rondleiding. Hoewel er niet veel te zien is.”

Kevin en zijn moeder namen plaats. Hij wilde haar alles vertellen over wat hij zojuist had gezien, maar hij kon aan haar gezicht zien dat het haar alleen maar pijn zou doen. Dus in plaats daarvan bleef hij zwijgend wachten.

Uiteindelijk verscheen er een vrouw. Ze was een jaar of vijftig, gekleed in een donker pak dat suggereerde dat ze het soort vergaderingen had waar casual kleding niet gepast was. Er was iets aan haar dat zei dat ze een academicus was—misschien kwam het door de nieuwsgierigheid waarmee ze Kevin aankeek. Ze gaf zijn moeder een hand, en toen Kevin.

“Hallo, Kevin,” zei ze. “Ik ben Dr. Elise Levin. Ik ben de directrice van het instituut.”

“U heeft de leiding?” vroeg Kevin hoopvol. “Over alle buitenaardse zaken?”

Ze glimlachte geamuseerd. “Ik denk dat dat een beetje overdreven is. Een groot deel van de zoektocht naar buitenaards leven vindt elders plaats. NASA verstrekt data, er zijn een aantal universiteiten bij betrokken, en we huren vaak tijd op de telescopen van andere mensen als dat mogelijk is. Maar inderdaad, ik heb de leiding over dit instituut en de dingen die hier gebeuren.”

“Dat moet ik u iets vertellen,” zei Kevin. Hij praatte sneller dan hij wilde, in een poging zijn woordje te doen voordat deze volwassene tijd had om over hem te twijfelen. “Er is iets gaande. Ik weet dat het raar klinkt, maar ik zie dingen, er is een soort van aftelling…”

Hoe kon hij de aftelling uitleggen? Het was niet zoals cijfers, er was geen duidelijk punt dat het einde markeerde. Het was gewoon een vage puls die binnenkwam met het signaal in zijn hersenen, een puls die gestaag, bijna onmerkbaar sneller werd terwijl het aftelde naar iets waarvan Kevin niet wist wat het was.

“Waarom vertel je me er niet over terwijl we rondkijken?” suggereerde Dr. Levin. “Ik zal je laten zien wat we hier zoal doen.”

Ze leidde Kevin en zijn moeder door de gangen van het instituut, en om eerlijk te zijn had Kevin gedacht dat het spannender zou zijn. Hij had gedacht dat het minder op een kantoorpand zou lijken.

“Ik dacht dat hier grote telescopen zouden zijn, of laboratoria vol apparatuur om dingen uit de ruimte te testen,” zei Kevin.

Dr. Levin haalde haar schouders op. “We hebben wel laboratoria, en we testen zo nu en dan materialen, maar we hebben geen telescopen. We werken echter wel samen met Berkeley om een speciale radiotelescoop te bouwen.”

“Hoe zoekt u dan naar aliens?” vroeg Kevins moeder. Het leek erop dat zij net zo verbaasd was door het gebrek aan enorme telescopen en luisterapparatuur als Kevin.

“We werken samen met andere mensen,” zei Dr. Levin. “We vragen om, of huren, tijd op telescopen en sensor apparatuur. We werken met data van NASA. We doen suggesties voor plekken waar ze zouden kunnen zoeken, of andere data die ze kunnen verzamelen. Het spijt me, ik weet dat het niet zo spannend is als mensen soms denken. Hier, kom met me mee.”

Ze leidde hen naar een kantoor dat er in ieder geval iets interessanter uitzag dan de andere ruimtes. Er stonden een aantal computers, er hingen posters van het zonnestelsel, en er lagen een paar tijdschriften die SETI’s werk hadden genoemd. Het meubilair zag eruit alsof het speciaal was ontworpen om ergonomisch, stijlvol en zo comfortabel als een baksteen te zijn.

“Ik zal je een aantal dingen laten zien waar we aan werken,” zei Dr. Levin. Ze haalde afbeeldingen tevoorschijn van grote telescopen die werden gebouwd. “We kijken naar het ontwikkelen van radiotelescopen die misschien krachtig genoeg zijn om ambient radio frequenties op te vangen, in plaats van gewoon te wachten tot iemand ons een signaal stuurt.”

“Maar ik denk dat iemand ons een signaal stuurt,” zei Kevin. Ze moest het begrijpen.

Dr. Levin zweeg even. “Ik wilde je vragen of je refereert aan de theorie waarbij sommige mensen denken dat hoge-frequentie radiogolven van een pulsar begrijpelijke signalen zijn, maar dat is niet zo, of wel?”

“Ik heb dingen gezien,” zei Kevin. Hij probeerde de visioenen uit te leggen. Hij vertelde haar over het landschap dat hij gezien had, en de aftelling.

“Aha,” zei Dr. Levin. “Maar ik moet je iets vragen, Kevin. Je begrijpt dat SETI dit soort dingen onderzoekt op een wetenschappelijke manier, door echte bewijzen te zoeken? Dat is de enige manier waarop we dit kunnen doen, en zeker weten dat wat we vinden ook echt is. Dus ik moet je vragen, Kevin, hoe weet je dat wat jij ziet echt is?”

Kevin had die vraag al met Luna beantwoord. “Ik heb een aantal cijfers gezien. Toen ik ze opzocht, bleek dat het de locatie was van iets dat het Trappist 1 systeem heet.”

“Een van de meer veelbelovende kandidaten voor buitenaards leven,” zei Dr. Levin. “Maar Kevin, begrijp je mijn probleem nu? Je zegt dat je die cijfers hebt gezien, en ik geloof je, maar misschien heb je ze gezien omdat je er ergens over hebt gelezen. Ik kan SETI’s middelen op basis van jouw verklaring niet inzetten, en ik weet hoe dan ook niet wat we nog meer zouden kunnen doen als het op het Trappist 1 systeem aankomt. Voor zoiets zou ik iets nieuws nodig hebben. Iets dat je op geen enkele andere manier zou kunnen weten.”

Kevin merkte dat ze probeerde hem zo vriendelijk mogelijk af te wijzen, maar toch deed het pijn. Hoe kon hij hen dat geven? Toen dacht hij over wat hij in de lobby gezien had. Daar moest een reden voor geweest zijn, toch?

“Ik denk…” Hij wist niet of hij het kon zeggen of niet, maar hij wist dat hij moest. “Ik denk dat u een signaal gaat ontvangen van iets dat Pioneer 11 heet.”

Dr. Levin keek hem een paar seconden aan. “Het spijt me, Kevin, maar dat is niet erg waarschijnlijk.”

Kevin zag zijn moeder fronzen. “Wat is Pioneer 11?”

“Het is een van de diepe ruimtesondes die NASA heeft gelanceerd,” legde Dr. Levin uit. “Hij vloog door ons zonnestelsel, stuurde data terug, en had voldoende snelheid om voorbij de grenzen van het zonnestelsel te vliegen. Helaas hebben we voor het laatst contact gehad in 1995, dus ik denk niet dat—”

Ze zweeg toen haar telefoon overging, en haalde hem tevoorschijn alsof ze het telefoontje wilde weigeren. Kevin zag het moment waarop ze zag wie er belde.

“Het spijt me, dit moet ik aannemen,” zei ze. “Ja, hallo, wat is er? Kan het even wachten, ik ben bezig met… oké, als het zo dringend is. Een signaal? Je bent me omdat er data binnenkomt bij NASA? Maar NASA heeft altijd…” Ze zweeg weer, en staarde vol ongeloof naar Kevin. Toch sprak ze. “Mag ik raden?” zei ze in de telefoon. “Je hebt net een signaal binnengekregen van Pioneer 11? Echt? Nee, dat kan ik je niet vertellen. Ik denk dat je me toch niet zou geloven.”