Morgan Rice - Een Zoektocht Van Helden

“En wat als er zich een aanval zou voordoen?” vroeg hij.

“Zolang het schild actief is, hebben we niets te vrezen. De Wilden zijn er al eeuwenlang niet in geslaagd om het Ravijn te overbruggen. We hebben geen reden om anders te denken.”

MacGil was er niet zo zeker van. Een aanval van buitenaf was onontkoombaar, en hij vroeg zich af wanneer die zou plaatsvinden.

“Mijn heer,” sprak Firth in zijn nasale stem, “ik voel me verplicht om hieraan toe te voegen dat ons hof vandaag gevuld is met vele hoogwaardigheidsbekleders uit het McCloud koninkrijk. Het zou een belediging zijn wanneer u hen niet zou vermaken, rivalen of niet. Ik zou adviseren dat u vanmiddag uw tijd besteedt om hen te begroeten. Ze hebben een grote entourage meegebracht, vele geschenken—en, als ik de geruchten mag geloven, vele spionnen.”

“Wie zegt dat de spionnen niet al hier zijn?” vroeg MacGil, terwijl hij voorzichtig een blik op Firth wierp—en zich, zoals altijd, afvroeg of hij zelf niet misschien een spion was.

Firth opende zijn mond om te antwoorden, maar MacGil zuchtte en hield zijn hand omhoog, hij had genoeg. “Als dat alles is, zal ik nu gaan, om mijn dochters huwelijk bij te wonen.”

“Mijn heer,” zei Kelvin, die zijn keel schraapte, “er is nog één ding. De traditie, op de dag van de bruiloft van uw oudste. Iedere MacGil heeft een opvolger benoemd. De mensen verwachten van u dat u hetzelfde doet. Er is veel ophef over. Het is niet raadzaam om hen teleur te stellen. Zeker nu het Zwaard van het Lot nog steeds niet mobiel is.”

“Je wil dat ik een erfgenaam noem terwijl ik nog in mijn beste jaren ben?” vroeg MacGil.

“Mijn heer, ik wil u niet beledigen,” stotterde Kelvin met een bezorgde blik in zijn ogen.

MacGil hield zijn hand op. “Ik ben bekend met de traditie. En ik zal vandaag een erfgenaam bekendmaken.”

“Mogen wij weten wie?” vroeg Firth.

MacGil keek hem geïrriteerd aan. Firth was een roddelaar, en hij vertrouwde hem niet.

“Je zult het nieuws te horen krijgen als de tijd daar rijp voor is.”

MacGil stond op, en de anderen volgden zijn voorbeeld. Ze bogen, draaiden zich om en verlieten de kamer. MacGil stond daar, denkend, niet wetend hoe lang. Op dagen als deze wenste hij dat hij geen koning was.

*

MacGil stapte van zijn troon. Zijn laarzen echoden in de stilte. Hij doorkruiste de kamer en opende zelf de oude eikenhouten deur, trok aan de ijzeren hendel, en ging een zijkamer binnen. Hij genoot, zoals altijd, van de vrede en eenzaamheid in dit knusse kamertje. De muren bevonden zich nauwelijks twintig stappen in iedere richting, echter het gewelfde plafond was hoog. De kamer was geheel gemaakt van steen, met een klein, rond glas in lood raam in een van de muren. het licht stroomde in rode en gele stralen naar binnen, en verlichtten het enige object in de verder lege kamer.

Het Zwaard van het Lot.

Daar lag het, in het midden van de kamer, als een verleidster op ijzeren vorken. Zoals hij al zijn hele leven had gedaan, liep MacGil er naar toe. Hij begon er in een cirkel omheen te lopen. Het Zwaard van het Lot. Het zwaard van de legende, de bron van alle macht van zijn gehele koninkrijk, van de ene generatie op de andere. Wie de kracht had om het op te tillen zou de Uitverkorene zijn, degene die was voorbestemd om de rest van zijn leven het koninkrijk te regeren, om het rijk van alle bedreigingen te bevrijden, zowel binnen als buiten de Ring. Het was een fantastische legende, en zodra hij tot Koning was benoemd, had MacGil geprobeerd om het zwaard op te tillen, aangezien alleen MacGil koningen een poging mochten wagen. De koningen voor hem hadden stuk voor stuk gefaald. Hij had zeker geweten dat hij anders was. Hij wist zeker dat hij de Uitverkorene zou zijn.

Maar hij had het mis. Net als alle andere MacGil koningen voor hem. En zijn mislukking was een eeuwige smet op zijn koningschap.

Terwijl hij er nu naar staarde, onderzocht hij het lange lemmet, dat gemaakt was van een mysterieus metaal waarvan niemand wist wat het precies was. De oorsprong van het zwaard was nog duisterder. Volgens de verhalen was het tijdens een aardbeving uit het de aarde opgerezen.

Opnieuw voelde hij de steek van mislukking. Hij was wellicht een goede Koning; maar hij was niet de Uitverkorene. Zijn mensen wisten het. Zijn vijanden wisten het. Hij was wellicht een goede koning, maar wat hij ook deed, hij zou nooit de Uitverkorene zijn.

Als hij dat wel was geweest, dan zou er minder onrust zijn in zijn hof, zo vermoedde hij, minder samenzweringen. Zijn eigen mensen zouden hem meer vertrouwen en zijn vijanden zouden niet eens overwegen om aan te vallen. Een deel van hem wenste dat het zwaard, en de legende die erbij hoorde, simpelweg zouden verdwijnen. Maar hij wist dat dat niet zou gebeuren. Dat was de vloek—en de kracht—van de legende. Misschien was het zelfs wel sterker dan een leger.

Terwijl hij er voor de zoveelste keer naar staarde, kon MacGil het niet helpen dat hij zich afvroeg wie het zou zijn. Wie van zijn bloedlijn zou voorbestemd zijn om het zwaard te hanteren? Terwijl hij nadacht over de taak die hij moest volbrengen, een erfgenaam benoemen, vroeg hij zich af, als er iemand was, die voorbestemd zou zijn om het zwaard op te tillen.

“Het gewicht van het lemmet is zwaar,” klonk een stem.

MacGil draaide zich met een ruk om, verrast dat hij gezelschap had in de kleine kamer.

Daar, in de deuropening, stond Argon. MacGil herkende de stem al voordat hij hem had gezien en was geïrriteerd dat hij niet eerder was verschenen, en tegelijkertijd blij dat hij nu hier was.

“Je bent laat,” zei MacGil.

“Jouw tijdsbesef is niet op mij van toepassing,” antwoordde Argon.

MacGil wendde zich weer tot het zwaard.

“Dacht jij dat ik in staat zou zijn om hem op te tillen?” vroeg hij. “Die dag dat ik Koning werd?”

“Nee,” antwoordde Argon botweg.

MacGil draaide zich om en staarde hem aan.

“Je wist dat het me niet zou lukken. Je zag het, nietwaar?”

“Ja.”

MacGil dacht erover na.

“Het beangstigd me wanneer je me direct antwoord. Dat is niets voor jou.”

Argon zweeg, en MacGil realiseerde zich dat hij niets meer zou zeggen.

“Vandaag benoem ik mijn opvolger,” zei MacGil. “Het voelt onbeduidend, om op deze dag een erfgenaam te kiezen. Het ontneemt een koning de vreugde van zijn dochters huwelijk.”

“Wellicht moet dergelijke vreugde wel getemperd worden.”

“Maar ik heb nog zoveel jaren over om te regeren,” pleitte MacGil.

“Misschien niet zoveel als je denkt,” antwoordde Argon.

MacGil kneep zijn ogen samen en probeerde Argon te peilen. Was dit een boodschap?

Maar Argon voegde er niets aan toe.

“Zes kinderen. Wie moet ik kiezen?” vroeg MacGil.

“Waarom vraag je dat aan mij? Je hebt al gekozen.”

MacGil keek hem aan. “Je ziet veel. Ja, dat heb ik. Maar ik wil nog steeds weten wat jij ervan vindt.”

“Ik denk dat je een wijze keuze hebt gemaakt,” zei Argon. “Maar onthoudt: een koning kan niet regeren vanuit zijn graf. Ongeacht wie je denkt dat je kiest, het lot heeft een manier om zelf te kiezen.”

“Zal ik het overleven, Argon?” vroeg MacGil ernstig, terwijl hij de vraag stelde waarop hij het antwoord had willen weten sinds hij de nacht ervoor wakker was geworden uit een verschrikkelijke nachtmerrie.

“Ik droomde vannacht van een kraai,” voegde hij toe. “Het kwam en stal mijn kroon. Een ander droeg me weg, en ik zag mijn koninkrijk zich onder mij uitstrekken. Het werd zwart. Dor. Een woestenij.”

Hij keek op naar Argon, zijn ogen waterig.

“Was het een droom? Of was het meer?”

“Dromen zijn altijd iets meer, nietwaar?” vroeg Argon.

MacGil voelde hoe de moed hem in de schoenen zakte.

“Vertel me alleen dit. Waar is het gevaar?”