Morgan Rice - Een Hof Voor Dieven

Sophia hoopte van niet, want in de gedachten van Meister Karg zag ze flarden van wat haar te wachten stond. Hij was van plan om nog meer meisjes op te halen, en hen naar een schip te brengen. Dat zou hen naar zijn thuisstad brengen, naar een bordeel dat handelde in dergelijke “exotische” meisjes. Hij had altijd verse meisjes nodig, want de mannen daar betaalden goed geld om te doen wat ze wilden met de nieuwkomers.

Alleen de gedachte maakte Sophia al misselijk, al had dat misschien ook iets te maken met het onophoudelijke gehobbel van de wagen. Wisten de nonnen wat haar te wachten stond? Ze wist het antwoord op die vraag: natuurlijk wisten ze dat. Ze hadden er grapjes over gemaakt. En ze hadden gepraat over het feit dat ze nooit vrij zou komen, omdat ze nooit haar schuld zou kunnen afbetalen.

Het betekende een leven van slavernij, gedwongen om te doen wat haar dikke, geparfumeerde eigenaar wilde, totdat ze niets meer waard was. Misschien zou hij haar uiteindelijk laten gaan, maar alleen omdat het makkelijker was om haar te laten verhongeren dan om haar te houden. Sophia wilde geloven dat ze zelfmoord zou plegen voor ze dat allemaal zou laten gebeuren, maar de realiteit was dat ze waarschijnlijk wel zou gehoorzamen. Had ze dat ook niet al jaren gedaan, terwijl de nonnen misbruik van haar maakten?

De wagen kwam tot stilstand, maar Sophia was niet zo naïef om te denken dat ze een soort uiteindelijke bestemming hadden bereikt. Ze waren gestopt voor de winkel van een hoedenmaker, en Meister Karg ging naar binnen zonder ook maar een blik achterom te werpen.

Sophia stormde naar de deur en probeerde een manier te vinden om bij de bouten te komen. Ze reikte door de spleten in de zijkant van de wagen, maar ze kon met geen mogelijkheid bij het slot komen.

“Dat moet je niet doen,” zei het meisje met de blauwe plekken rond haar mond. “Hij zal je slaan als hij je betrapt.”

“Hij zal ons allemaal slaan,” zei een ander meisje.

Sophia trok zich terug, maar alleen omdat ze kon zien dat het nutteloos was. Het had geen zin om een pak slaag te krijgen als het niets zou veranderen. Het was beter om haar tijd af te wachten en…

En wat? Sophia had in de gedachten van Meister Karg gezien wat hen te wachten stond. Ze had het waarschijnlijk ook wel kunnen raden als ze geen gedachten kon lezen, en haar maag kromp samen van angst. De wagen van de slavenhandelaar was niet het ergste dat hen kon overkomen, en Sophia moest een uitweg zien te vinden voor het erger werd.

Maar welke uitweg? Daar had Sophia geen antwoord op.

Er waren nog andere dingen waar ze geen antwoord op had. Hoe hadden ze haar in de stad weten te vinden, toen ze er eerder wel in was geslaagd om aan de wachters te ontsnappen? Hoe hadden ze geweten waar ze moesten zoeken? Hoe langer Sophia erover nadacht, hoe meer ze ervan overtuigd raakte dat iemand het nieuws over haar vertrek aan de wacht moest hebben doorgespeeld.

Iemand had haar verraden, en die gedachte deed haar meer pijn dan de afranselingen die ze had gehad.

Meister Karg kwam terug, en hij sleurde een vrouw met zich mee. Deze was een paar jaar ouder dan Sophia, en zag eruit alsof ze al een tijdje een arbeidscontract had.

“Alstublieft,” smeekte ze terwijl ze slavenhandelaar haar meetrok. “Dit kun u niet doen! Nog een paar maanden en ik zou mijn schuld hebben afgelost!”

“En omdat je dat nog niet hebt gedaan, kan je meester je nog gewoon verkopen,” zei Meister Karg. Hij sloeg de vrouw, alsof het bijzaak was. Niemand deed een poging om hem tegen te houden. Mensen keken nauwelijks op of om.

Of de echtgenote van je meester als ze jaloers wordt.

Sophia ving die gedachte duidelijk op. Op dat moment begreep ze hoe afschuwelijk de situatie was. De vrouw heette Mellis, en ze was goed geweest in het werk waarvoor ze gekocht was. Zo goed dat ze op het punt stond om vrij te komen. Alleen de echtgenote van de hoedenmaker was ervan overtuigd dat haar echtgenoot haar zou verlaten voor de onvrije, zodra ze haar schuld had afgelost.

Dus had ze haar doorverkocht aan een man die ervoor zou zorgen dat ze nooit meer in Ashton zou komen.

Het was een afschuwelijk lot, maar het herinnerde Sophia ook aan het feit dat ze niet de enige was met een wreed verhaal. Ze was zo gefocust geweest op wat er met haarzelf was gebeurd, met Sebastian en het hof, terwijl in werkelijkheid alle meisjes in de wagen een tragisch verhaal hadden. Niemand zat hier uit vrije wil.

En geen van hen zou een keus krijgen over wat ze van hun leven wilden maken.

“Naar binnen,” snauwde Meister Karg, en hij gooide de vrouw de wagen in. Sophia probeerde naar voren te dringen toen de deur open was, maar hij sloeg alweer dicht voor ze ook maar in de buurt kon komen. “We hebben nog een hele reis voor de boeg.”

Sophia ving een glimp van een route in zijn gedachten op. Ze zouden verder door de stad reizen en dienstmeisjes oppikken die niet langer gewild waren, leerlingen die hun meesters kwaad hadden gemaakt. Vervolgens zouden ze de stad uitgaan, naar het noorden. In het stadje Hearth zou hen nog een weeshuis opwachtten. Daarna wachtte een schip op hen, aan de rand van het Vuurmoeras.

Het was een reis die zeker een paar dagen in beslag zou nemen, en Sophia twijfelde er niet aan dat het onder afschuwelijke omstandigheden zou zijn. Ze voelde nu al hoe de ochtendzon de wagen in een hete, zweterige en wanhopige plek veranderde. Ze wilde niet denken aan hoe het zou zijn als de zon haar hoogtepunt zou bereiken.

“Help!” riep Mellis naar de mensen op straat. Ze was duidelijk moediger dan Sophia. “Zien jullie dan niet wat er gaande is? Jij, Benna, je kent me. Doe iets!”

De mensen liepen voorbij, en Sophia zag dat het zinloos was. Het kon niemand iets schelen, en zelfs als het ze wel iets kon schelen hadden ze niet het gevoel dat ze daadwerkelijk iets konden doen. Ze waren niet bereid om de wet te breken omwille van een paar onvrije meisjes die niet anders waren dan de meisjes die in de stad waren verkocht. Er waren mogelijk mensen bij die zelf ook onvrijen in dienst hadden. Simpelweg om hulp roepen zou niet werken.

Sophia had echter een idee dat misschien wel zou werken.

“Ik weet dat jullie je hier niet mee willen bemoeien,” riep ze uit, “maar als jullie een boodschap naar Prins Sebastian brengen en hem vertellen dat Sophia hier is, twijfel ik er niet aan dat hij jullie zal belonen voor—”

“Dat is wel genoeg!” schreeuwde Meister Karg, en hij sloeg het handvat van zijn zweep tegen de tralies. Sophia wist echter wat haar te wachten stond als ze niets zou zeggen, en dat kon ze simpelweg niet accepteren. Ze bedacht zich dat de mensen op straat waarschijnlijk niet de juiste mensen waren om hulp aan te vragen.

“En jij dan?” riep Sophia naar hem. “Jij kunt me naar Sebastian brengen. Jij doet dit alleen maar om geld te verdienen, nietwaar? Nou, je zou een mooie winst aan me kunnen verdienen, en de dankbaarheid van een prins. Twee dagen geleden was ik zijn verloofde. Hij zou voor mijn vrijheid betalen.”

Ze zag de gedachten van Meister Karg terwijl hij het overwoog. Ze deinsde terug toen het handvat van zijn zweep de tralies weer raakte.

“Hij zal je waarschijnlijk afnemen en geen cent voor je betalen,” zei de slavenhandelaar. “Als hij je überhaupt hebben wil. Nee, ik weet wel een andere manier om geld aan je te verdienen. Er zijn zat mannen die een beurt met jou willen, meisje. Misschien wil ik zelf ook wel even proeven als we stoppen.”

Het ergste was dat Sophia kon zien dat hij het meende. Hij dacht er in ieder geval wel aan toen de wagen weer in beweging kwam, en koers zette naar de buitenwijken. Het enige dat Sophia kon doen was proberen haar geest ervoor af te sluiten. Ze ging weer tussen de anderen zitten, en voelde hoe opgelucht ze waren dat zij het was, en niet hen, die de dikke man voor vannacht had uitgekozen.