Morgan Rice - Kralların YürüyüŞü

Sonunda bodrum kata gelip girdiginde hizmetçiler ona bakiyorlardi. Tencereleri ovuyor ve su isitiyorlardi. Koskoca firinlarda atesler yaniyordu ve lekeli önlükler giymis hizmet­çiler ter içindeydi.

Odanin diger ucunda Gareth kanalizasyon kanallarindan birinin sonunu gördü. Içi pislik doluydu ve kanaldan sürekli gelmeye de devam ediyordu.

Gareth en yakin hizmetçiye kostu ve kolunu tuttu.

“En son ne zaman degistirildi bu?” diye sordu Gareth.

“Daha bir kaç dakika önce nehre götürüldü lordum.”

Gareth döndü ve kosarak odadan çikti. Koridorlari resmen uçarak geçiyordu. Merdivenleri çikti ve disari çiktiginda serin gece havasi onu karsiladi.

Çimleri asip nehre dogru kosarken nefessiz kalmisti.

Nehre yaklasinca kiyiya yakin büyük bir agacin arkasina saklandi. Iki hizmetçi koca bir kazani kaldirmis, içindekileri nehrin akintisina döküyorlardi.

Kazan tamamen ters dönüp içindekiler tamamen dökülene kadar bekledi. Hizmetçiler tekrar kaleye dönmeye basladilar.

Gareth simdi tatmin olmustu. Kimse kiliç falan bulmamis­ti. Hançer nehirdeydi ve açiga çikmayacakti. Babasi bu gece ölürse katili bulunamayacakti çünkü kanit yoktu.

Yoksa var miydi?

Arka geçitlerden babasinin odasina giderlerken Reese’i Thor, onu da Krohn takip ediyordu. Reese onu tas duvar­da sakli gizli bir kapidan geçirmis ve mesale tutarken dar bir alanda pek çok dönemeçten tek sira halinde ilerlemislerdi. Dar bir merdivenden çiktiktan sonra baska bir geçide gelmis­lerdi. Her döndüklerinde karsilarina baska bir merdiven çiki­yordu. Thor bu yolun ne kadar karisik olduguna hayret etti.

“Bu geçit kalenin içine yüzlerce yil önce yapilmis,” diye açikladi Reese yolda ilerlerken. “Üçüncü MacGil krali, yani babamin büyükbabasi tarafindan yaptirilmis. Buna bir ku­satmadan sonra bir kaçis yolu olarak ihtiyaç duyulmus. Ne kadar ironiktir ki o zamandan beri tekrar hiç kusatma alti­na alinmadik ve bu geçitler de yüzyillardir kullanilmadi. Her yerine tahta çakilmisti ve ben seneler önce burayi kesfettim. Zaman zaman burayi kullanmayi seviyorum. Kalenin içinde dolanmami ve kimsenin bundan haberi olmamasini sagliyor. Eskiden Gwen, ben ve Godfrey buranin içinde saklambaç oy­nardik. Tek kuralimiz vardi: Mesale kullanmak yasakti. Zifiri karanlikta oynardik ve bu korkutucu olurdu.”

Reese ezberden büyük bir ustalikla yolunu bulup ilerler­ken Thor da ona ayak uydurmaya çalisiyordu.

“Bu kadar dönemeci nasil hatirliyorsun?” diye sordu Thor hayranlikla.

“Bu kalede bir çocuksan yalniz büyüyorsun,” dedi Reese, “özellikle de senin disinda herkes yasli ve sen Lejyon’a kati­lamayacak kadar gençsen. Yapacak baska bir sey yok ki. Bu­ranin bütün deliklerini ve gizli yerlerini ögrenmeyi kendime görev edinmistim.”

Tekrar döndüler ve üç adim asagi indiler. Sonra duvardaki alçak bir çatlaktan geçtiler ve uzun bir merdivenden indiler. Sonunda Reese onlari üstü tozlu, mese agacindan yapilmis kalin bir kapinin önüne getirdi. Kulagini koyup içeriyi dinle­di. Thor hemen arkasindaydi.

“Bu ne kapisi?” diye sordu Thor.

“Sessiz ol,” dedi Reese.

Thor sustu ve o da egilip kulagini kapiya yaslayip dinleme­ye basladi. Krohn arkalarinda durmus onlari izliyordu.

“Bu arka kapi babamin odasina açiliyor,” diye fisildadi Re­ese. “Içeride onunla beraber kimin oldugunu anlamaya çali­siyorum.”

Thor heyecanli bir biçimde kapinin ardindaki boguk sesleri dinlemeye devam etti.

“Görünüse göre oda agzina kadar dolu,” dedi Reese ve dö­nüp Thor’a manali bir bakis atti.

“Bir firtinanin içine gireceksin. Generalleri, konseyi, danis­manlari, ailesi herkes içeride. Ve eminim hepsi sana temkinli yaklasacaklar, zira katilin sen oldugunu düsünüyorlar. Seni linç etmek isteyen bir kalabaligin içine girmissin gibi olacak ve babam da hala bu isin arkasinda senin oldugunu düsünü­yorsa isin biter. Bunu yapmak istedigine emin misin?”

Thor zar zor yutkundu. Bu tek sansiydi. Bogazi kurudu ve bunun hayatindaki dönüm noktalarindan biri oldugunu düsündü. Simdi arkasini dönüp kaçmak kolay olurdu. Kral’in Divani’ndan uzakta bir yerde yasamaya devam edebilirdi. Ya da bu kapidan girip o gerzeklerle birlikte hayatinin geri kala­nini zindanda geçirebilirdi; hatta idam bile edilebilirdi.

Derin bir nefes alip kararini verdi. Seytanlariyla yüzlesme­liydi. Kaçamazdi.

Thor basini salladi. Agzini açsa fikrini degistirmekten kor­kuyordu.

Reese de onaylar bir biçimde basini salladi ve demir kulbu tutup kapiyi omzuyla itti.

Kapi açildiginda mesale isigi gözünü aldigindan Thor göz­lerini kirpti. Kralin özel odasinin ortasinda duruyordu ve ar­kasinda Reese ve Krohn vardi.

Içeride en az 20 kisi vardi. Bazilari yataginda oturuyor, bazilari yani basinda duruyor, bazilari da dizleri üzerinde bekliyordu. Kralin etrafinda Argon’la beraber danismanlari ve generalleri vardi. Kraliçe, Kendrick, Godfrey ve Gwendolyn de oradaydi. Ölüm nöbetindelerdi ve Thor özel bir aile mese­lesini bölüyordu.

Thor’un ve Reese’in ani girisine sasiran bütün gözler onla­ra döndü. Thor gizli bir kapidan geçip birden odanin ortasin­da belirmelerinin yarattigi saskinligin farkindaydi.

“Iste bu!” diye bagirdi kalabaliktan biri. Nefretle Thor’u isaret ediyordu ve “krali zehirlemeye çalisan çocuk bu!” dedi.

Odanin her kösesinden çikan muhafizlar üzerine geldi. Thor ne yapacagini bilmiyordu. Bir yani kaçip gitmek istiyordu ama bu kizgin kalabalikla yüzlesmek istiyordu ve kralla konus­mak zorunda oldugunu biliyordu. Bu yüzden bir kaç muhafiz onu yakalamak için hamle yaptiginda buna kendini hazirladi. Krohn ise arkasinda hirliyor, ona saldiranlari uyariyordu.

Thor orada dururken içinde birden bir isinin yükseldigi­ni, bir gücün geldigini hissetti; bir elini kaldirdi ve istemeden avucunu onlara dogru uzatip enerjisini onlara yöneltti.

Havada donmus gibi asili kaldiklarini görünce Thor sasir­di. Gücü içinde dolup tasiyordu ve onlari uzakta tutuyordu.

“Ne cüretle buraya girip büyü kullanirsin çocuk!” diye bagirdi Brom ve kilicini çekti. “Kralimizi bir kere öldürmeye çalisman yetmedi mi?”

Brom kilici çekili halde Thor’a yaklasti; bu sirada Thor içinde daha önce hissetmedigi kadar kuvvetli bir sey hisset­ti. Gözlerini kapadi ve odaklandi. Bir sekilde Brom’un kilici, sekli, ve metalindeki enerjiyi hissetti ve onlarla bir oldu. Akil gözüyle onu durdurmak istedi.

Brom gözlerini kocaman açmis ve oldugu yerde kalakal­misti.

“Argon,” diye haykirdi Brom. “Bu büyüyü derhal durdur! Çocugu durdur!”

Argon kalabaligin arasindan siyrildi ve yavasça kukuletasi­ni indirdi. Thor’un gözlerinin içine bakti.

“Onu durdurmak için bir sebep göremiyorum,” dedi. “Bu­raya kimseye zarar vermek için gelmemis.”

“Sen aklini mi kaybettin? Neredeyse Kralimizi öldürü­yordu.”

“Sen böyle zannediyorsun,” dedi Argon. “Benim gördü­güm bu degil.”

“Birakin onu,” diye derinden bir ses geldi.

MacGil dogrulurken herkes ona bakiyordu. Çok zayif du­ruyordu. Belli ki konusmak için büyük çaba sarf ediyordu.

“Çocugu görmek istiyorum. Beni öldüren o degil. Katili­min suratini gördüm. Thor masum.”

Yavasça digerleri gardlarini indirdiler ve Thor da aklini gev­setti ve onlari serbest birakti. Muhafizlar ihtiyatli bir sekilde Thor’a bakiyorlardi ama geri çekildiler. Ona baska bir düzlem­den gelmis gibi bakiyorlardi. Kiliçlarini kinlarina soktular.

“Onu görmek istiyorum,” dedi MacGil. “Ve yalniz konus­mak istiyorum. Çikin. Hepiniz.”

“Kralim,” dedi Brom. “Bunun gerçekten güvenli olduguna emin misiniz? Yalniz kalmanizin?”