Blake Pierce - Reden om bang te zijn

“Iets meer dan een jaar geleden, denk ik,” antwoordde hij uiteindelijk. “En dat was puur toevallig. Ik kwam haar tegen toen ze uit een supermarkt kwam. We keken elkaar ongeveer twee seconden aan en toen haastte ze zich weg. En ik neem het haar niet kwalijk. Ik was een klootzak voor haar. Ik was behoorlijk geobsedeerd.”

“En sindsdien is er geen contact meer geweest?” vroeg Avery.

“Geen. Ik heb de feiten onder ogen gezien. Ze was klaar met mij. En geobsedeerd zijn door iemand is niet echt de manier om ze voor je winnen, weet je wel?”

“Ken je iemand in haar leven die in staat is om haar zoiets aan te doen?” vroeg Ramirez.

Opnieuw was er een strijd te zien in Allen’s ogen toen hij probeerde alle stukjes in elkaar te passen. Terwijl hij hierover nadacht, ging de telefoon van Avery. Ze wierp een blik op het scherm en zag dat het O’Malley was.

“Ja?” vroeg ze toen ze snel opnam.

“Waar ben je?” vroeg hij.

“We spreken met de ex-vriend.”

“Is er een kans dat hij degene is die we zoeken?”

“Zeer twijfelachtig,” zei ze, terwijl ze bleef kijken hoe het gezicht van Allen zich met verdriet vulde.

“Goed. Ik heb je nodig hier op het bureau.”

“Is alles oké?” vroeg ze.

“Dat hangt ervan af hoe je het bekijkt,” antwoordde O’Malley. “We hebben zojuist een brief gekregen van de moordenaar.”

Zelfs nog voordat Avery en Ramirez in het politiebureau aankwamen, kon Avery zien dat deze situatie uit de hand was gelopen. Ze moest de auto voorzichtig over het parkeerterrein van het politiebureau manoeuvreren om geen reporters of nieuwsbusjes te raken. Het was een compleet circus en ze waren nog niet eens binnen.

“Dit ziet er slecht uit,” zei Ramirez.

“Inderdaad,” zei ze. “Hoe is de pers in vredesnaam te weten gekomen over die brief als die rechtstreeks naar het bureau was gestuurd?”

Ramirez kon alleen zijn schouders ophalen toen ze uit de auto stapten en zich naar binnen haastten. Een paar verslaggevers stonden in de weg, van wie er één praktisch pal voor Avery’s neus stapte. Ze botste bijna tegen hem aan, maar stapte net op tijd uit de weg. Ze hoorde hem haar binnensmonds een trut noemen, maar dat was het minste van haar zorgen.

Ze baanden zich een weg naar de deur, waarbij verslaggevers om commentaar schreeuwden en de camera’s flitsten. Avery voelde haar bloed koken en zou er op dat moment alles voor over hebben gehad om een van die nieuwsgierige stomme verslaggevers recht op de neus te slaan.

Toen ze eindelijk binnen in het politiebureau waren met de deuren dicht en veilig achter hen op slot, zag ze dat het binnen niet veel beter was. Ze had het bureau eerder in een staat van urgentie en wanorde gezien, maar dit was iets nieuw. Misschien is er een lek binnen het bureau, dacht Avery terwijl ze snel naar Connelly’s kantoor liep. Voordat ze daar echter aankwam, zag ze hem door de gang stormen. O’Malley en Finley marcheerden achter hem aan.

“Vergaderzaal,” blafte Connelly.

Avery knikte en ging een paar meter verder naar rechts door de gang. Ze merkte dat er niemand anders bij de deur van de vergaderzaal rondhing, wat betekende dat dit maar een kleine bijeenkomst zou zijn. En dat soort vergaderingen was meestal niet prettig. Zij en Ramirez gingen achter Connelly aan de zaal in. Zodra dat O’Malley en Finley ook binnen waren, sloot Connelly de deur en deed hem op slot.

Hij gooide een vel papier op de vergadertafel. Het zat in een doorzichtig plastic hoesje, waardoor het bijna perfect in Avery’s richting gleed. Ze raapte het voorzichtig op en keek ernaar.

“Lees het maar,” zei Connelly. Hij was gefrustreerd en zag een beetje bleek. Zijn haar was in de war en er stond een wilde blik in zijn ogen.

Avery deed wat hij zei. Zonder het enkele vel papier uit het hoesje te verwijderen, las ze de brief. Bij elk woord dat ze las, leek de kamer kouder te worden.

IJs is mooi, maar het doodt. Denk aan de prachtige schittering van een dunne laag rijp op je voorruit op een late herfstochtend. Datzelfde mooie ijs doodt het plantenleven.

Het is efficiënt in zijn schoonheid. En de bloem komt terug... komt altijd terug. Wedergeboorte.

De kou is erotisch, maar hij verminkt. Denk maar dat je het extreem koud hebt na een winterstorm en dan naakt aankruipt tegen een minnaar onder de lakens.

Heb je het al koud? Voel je het ijzige gevoel van als iemand je te slim af is?

Er zullen er meer zijn. Meer koude lichamen, zwevend in het hiernamaals.

Ik daag je uit om me tegen te houden.

Je zult bezwijken door de kou voordat je me vindt. En terwijl je bevriest en je afvraagt wat er is gebeurd, net als de bloemen die last hebben van de nachtvorst, ben ik allang verdwenen.

“Wanneer kwam dit binnen?” vroeg Avery en legde de brief terug op de tafel zodat Ramirez kon hem lezen.

“Ergens in de loop van de dag,” zei Connelly. “De envelop zelf is pas ongeveer een uur geleden geopend.”

“Hoe wist de pers hier in vredesnaam van?” vroeg Ramirez.

“Omdat elke lokale nieuwszender er ook een kopie van kreeg.”

“Allemachtig,” zei Ramirez.

“Weten we wanneer de media een kopie kreeg?” vroeg Avery.

“Het werd iets meer dan een uur geleden via e-mail verzonden. We nemen aan dat het zo is dat het er op tijd zou zijn om het nieuws van elf uur te halen.”

“Van waar werd het ge-e-maild?” vroeg Avery.

“Oh, dat is het verpeste deel... Nou, één verpest deel,” zei O’Malley. “Het e-mailadres staat geregistreerd op een vrouw genaamd Mildred Spencer. Dat is een tweeënzeventigjarige weduwe die alleen het e-mailadres heeft om contact te houden met haar kleinkinderen. We hebben iemand die nu met haar praat, maar alles wijst erop dat haar account gehackt werd.”

“Kunnen we de hacker opsporen?” vroeg Avery.

“Niemand op het bureau heeft die vaardigheden. We hebben de rijkspolitie gebeld om het proberen te kraken.”

Ramirez was klaar met de brief en schoof hem terug naar het midden van de tafel. Avery trok hem opnieuw naar zich toe en bekeek hem nogmaals. Ze las hem niet opnieuw, maar bestudeerde hem gewoon: het papier, het handschrift, de vreemde plaatsing van de zinnen op het papier.

“Al eerste gedachten, Black?” vroeg Connelly.

“Een paar. Ten eerste, waar is de envelop waarin hij gekomen is?”

“Op mijn bureau. Finley, ga hem eens snel halen, wil je?”

Finley deed wat hem werd gevraagd terwijl Avery verder bleef kijken. Het handschrift was smetteloos, maar ook een beetje kinderachtig. Het leek erop dat iemand zich tot het uiterste had ingespannen om het te perfectioneren. Er waren ook enkele sleutelwoorden die haar vreemd voorkwamen.

“Wat nog meer?” vroeg Connelly.

“Wel, een paar dingen. Het feit dat hij ons een brief heeft gestuurd, maakt duidelijk dat hij wil dat we weten dat hij het is, zonder zijn identiteit te kennen. Dus hoewel het misschien niet per se een spel voor hem is, is het iets waar hij erkenning voor wil krijgen. Hij geniet ervan opgejaagd te worden. Hij wil dat we achter hem aan gaan.”

“Staan er aanwijzingen in?” vroeg O’Malley. “Ik heb hem minstens tien keer bekeken en ik zie niets.”

“Nou, de bewoording is op sommige plaatsen raar. De vermelding van rijp in een brief waarbij het enige andere concrete ding dat hij noemt, bloemen en planten zijn, lijkt vreemd. Ik denk dat het ook de moeite waard is om op te merken dat hij de woorden erotisch en minnaar gebruikte. Koppel dat met het feit dat het slachtoffer dat we vandaag hebben gevonden zo mooi was en er iets moet zijn. De vermelding van het hiernamaals en wedergeboorte is ook verontrustend. Maar we kunnen daar op een miljoen manieren mee omgaan totdat we meer weten.”

“Nog iets anders?” vroeg Ramirez met zijn gebruikelijke niet-zo-verborgen glimlach. Hij hield ervan haar bezig te zien. Ze probeerde dit in haar achterhoofd te houden toen ze verder ging.