Blake Pierce - In de gaten

Trudy draaide nadrukkelijk de muziek weer omhoog.

Riley slaakte een zucht en zei, ‘Oké, ik geef het op. Waar wil je heen?’

‘De Centaur’s Den,’ zei Rhea. ‘We hebben serieus wat drank nodig.’

‘Waar is er verder nog?’ voegde Trudy eraan toe.

Riley zwaaide haar benen van haar bed en stond op.

‘Kan ik zo mee?’ vroeg ze.

‘Maak je een grapje?’ zei Trudy.

Rhea zei: ‘De Den is armoedig, maar niet zó armoedig.’

Trudy liep naar de kast en rommelde door Riley’s kleren.

Ze zei: ‘Ben ik je moeder of zo? Dit is wat je aan moet doen.’

Trudy pakte een kort topje met spaghettibandjes en een mooie jeans en gaf ze aan Riley. Toen gingen zij en Rhea de gang op om een paar van de meisjes op hun etage te vragen om met hen mee te gaan.

Riley kleedde zich om en stond toen in de lange spiegel op de kastdeur naar zichzelf te kijken. Ze moest toegeven dat Trudy een goede outfit voor haar had uitgekozen. De korte top flatteerde haar slanke, atletische lichaam. Met haar lange donkere haar en lichtbruine ogen kon ze voor een partygirl van de universiteit doorgaan.

Toch voelde het op een vreemde manier als een kostuum, helemaal niet als Riley.

Maar haar vriendinnen hadden gelijk, ze bracht te veel tijd door met studeren.

En er was zeker zoiets als overdrijven.

Alleen maar werken en geen plezier …

Ze trok een spijkerjasje aan en fluisterde tegen zichzelf in de spiegel...

‘Kom op, Riley. Ga naar buiten en leef een beetje.’

*

Toen zij en haar vriendinnen de deur van de Centaur’s Den opende, werd Riley bijna overweldigd door de vertrouwde, maar verstikkende geur van sigarettenrook en het even verstikkende geluid van heavy Metal muziek.

Ze aarzelde. Misschien was dit uitstapje toch een vergissing. Waren de schurende akkoorden van Metallica een muzikale verbetering ten opzichte van de verdovende monotonie van Gloria Estefan?

Maar Rhea en Trudy stonden achter haar en ze duwden haar naar binnen. Drie andere meisjes van de campus volgden hen en liepen meteen naar de bar.

Riley tuurde door de rokerige lucht en zag enkele bekende gezichten. Ze was verrast om er op een doordeweekse dag zoveel te zien.

Het grootste deel van de ruimte was een dansvloer waar bewegende lichtstralen en fonkelingen over jongeren flitsten die gelukzalig op het refrein van ‘Whiskey in the Jar’ stonden te kronkelen.

Trudy greep zowel Riley als Rhea bij de hand.

‘Kom op, laten we dansen, met z’n drieën!’

Het was een vertrouwde tactiek. De meisjes dansten samen totdat ze de aandacht van wat jongens kregen. Het zou niet lang duren voordat ze allemaal met een jongen zouden dansen in plaats van met elkaar en drinken als een gek.

Maar Riley had daar geen zin in of in de herrie.

Glimlachend schudde ze haar hoofd en trok haar hand van Trudy weg.

Trudy zag er even gekwetst uit, maar er was te veel herrie om er ruzie over te hebben. Toen stak Trudy haar tong naar Riley uit en trok Rhea de dansvloer op.

Ja, heel volwassen, dacht Riley.

Ze duwde zich door de menigte naar de bar en kocht een glas rode wijn voor zichzelf. Toen ging ze naar beneden, waar tafels en zithoeken een kelderkamer vulden. Ze vond een lege plek waar ze kon gaan zitten.

Riley vond het hier veel beter dan boven. Oké, de sigarettenrook was hier nog dikker, genoeg om haar ogen te laten prikken. Maar het was hier minder onstuimig en ook stiller, hoewel gedempte muziek van boven nog steeds door de vloer dreunde.

Ze nipte langzaam van haar wijn en herinnerde zich maar al te goed haar roekeloze drinkgedrag als tiener. Ze was er in het kleine stadje Larned altijd in geslaagd om van louche volwassen connecties te krijgen wat ze maar wilde drinken. Whisky was in die dagen haar favoriete drank geweest.

Arme oom Deke en tante Ruth, dacht ze. Uit haar woede en verveling had ze hen meer dan eens in de problemen gebracht.

Ze bleef zichzelf vertellen...

Misschien zal ik het ooit goedmaken.

Haar gedachten werden door een mannelijke stem onderbroken.

‘He.’

Riley keek op en zag een grote, gespierde, redelijk knappe jongen die een glas bier vasthield en met een nonchalante, zelfverzekerde glimlach naar haar keek.

Riley kneep haar ogen samen; een uitdrukking die in stilte vroeg...

‘Ken ik jou?’

Natuurlijk wist Riley precies wie het was.

Het was Harry Rampling, de quarterback van het footballteam van de universiteit.

Riley had hem dezelfde aanpak bij heel veel meisjes zien gebruiken, zichzelf zonder introductie aandienen, omdat hij het als vanzelfsprekend beschouwde dat hij al overal bekend stond als Gods geschenk aan alle vrouwen op de campus.

Riley wist dat deze tactiek meestal werkte. Lanton had een slecht footballteam en Harry Rampling zou waarschijnlijk niet met een carrière in het professionele football eindigen, maar hij was hier in Lanton toch een held en de meisjes hingen meestal om hem heen.

Ze staarde hem simpelweg met een vragende uitdrukking aan, alsof ze geen idee had wie hij in vredesnaam was.

Zijn glimlach vervaagde een beetje. Het was in het schemerige licht moeilijk te zeggen, maar Riley vermoedde dat hij bloosde.

Toen liep hij weg, kennelijk beschaamd, maar niet bereid om te buigen voor de vernedering om zichzelf daadwerkelijk voor te stellen.

Riley nam een slokje wijn en genoot van haar kleine overwinning en een beetje afzondering.

Maar toen hoorde ze een andere mannenstem.

‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’

Een andere man stond naast haar bankje met een biertje. Hij was goed gekleed, goed gebouwd, iets ouder dan zij en Riley vond hem meteen beduidend aantrekkelijker dan Harry Rampling.

‘Hoe heb ik wat gedaan?’ vroeg Riley.

De man haalde zijn schouders op.

‘Harry Rampling op die manier afwijzen. Je bent zonder een woord te zeggen van hem afgekomen, niet eens met een ‘rot op, klootzak.’ Ik wist niet eens dat dat kon.’

Riley voelde zich vreemd genoeg door deze kerel ontwapend.

Ze zei: ‘Voordat ik hierheen kwam heb ik mezelf met anti spierbal bespoten.’

Zodra de woorden eruit waren, dacht ze...

Goeie God, ik ben grappig aan het doen.

Wat dacht ze in vredesnaam dat ze aan het doen was?

Hij lachte en genoot van het grapje.

Hij gleed ongenodigd op de plek tegenover Riley en zei: ‘Mijn naam is Ryan Paige, je kent me helemaal niet en ik zal het je niet kwalijk nemen als je mijn naam binnen vijf minuten of zelfs eerder weer vergeten bent. Ik kan je verzekeren dat ik bij uitstek makkelijk te vergeten ben.’

Riley schrok van zijn brutaliteit.

Stel jezelf niet voor, zei ze tegen zichzelf.

Maar ze zei hardop...

‘Ik ben Riley Sweeney. Ik ben een laatstejaars. Ik heb psychologie als hoofdvak.’

Ze voelde zichzelf nu blozen.

Deze kerel was een gladde. En zijn versier techniek was zo casual dat het helemaal niet op een techniek leek.

Makkelijk te vergeten, hah, dacht Riley.

Ze wist al zeker dat ze Ryan Paige niet snel zou vergeten.

Wees voorzichtig met hem, zei ze tegen zichzelf.

Toen zei ze: ‘Ehm… ben je een student hier bij Lanton?’

Hij knikte en zei: ‘Rechtenstudie. Dit is ook mijn laatste jaar.’

Hij zei het alsof er geen reden was om onder de indruk te zijn.

En natuurlijk was Riley onder de indruk.

Ze zaten een tijdje te praten, ze wist niet precies hoe lang.

Toen hij haar vroeg wat ze van plan was om na het afstuderen te doen, moest Riley toegeven dat ze het niet zeker wist.

‘Ik zal een of andere baan moeten zoeken,’ vertelde ze hem. ‘Ik denk dat ik een manier moet bedenken om naar de onderzoeksschool te gaan als ik in mijn vakgebied wil kunnen werken.’

Hij knikte goedkeurend en zei: ‘Ik heb bij verschillende advocatenkantoren navraag gedaan. Een aantal ziet er veelbelovend uit, maar ik moet mijn volgende stap heel goed overwegen.’