Иса Дəукебаев - Бекболат батыр

Артынан шауып келді бір баласы,
Қан болған атасының үсті басы.
Бір солдат жетіп келіп қылыш шапты,
«Первый починға» деп, қылыштапты.
Екеуі екі күндей жатты-дағы,
Қараңғы көр ішінен орын тапты.

Үстіне Үшқоңырдың келді жетіп,
Дүрбімен алыс жерді жақын етіп.
«Жаудың сырын жау білмес» деген бар ғой,
Малышовтың тұрады есі кетіп.

Жайылмыстар ойлайды əр ақылды;
Мыңдар жылап, сол кезде біреу күлді.
Көп үшін мен құрбандық болармын деп,
Қорқыныш жүрегіне суық кірді.

Бекболат білдірмейді көпке сырын,
Қылыш, мылтық күші бар жаудың түрін,
«Жаным, тəнім кем емес Николайдан,
Жарақсыз, жабдықсызбыз, бер ақырын.

Жау келді жабдығы бар қасымызға,
Іс болар қиынырақ басымызға.
Көп жылқыны бұл жауға қарсы айдасақ,
Бір қайда болмас па екен осымыз да?»

Көпшілік мына сөзді мақұл көрді,
Айдасақ көп жылқыны ақыл деді.
Əр байдың жылқыларын айдап кел, – деп,
Өзінің жігіттерін шақырды енді.

Жігіттер жылқы айдауға іздеп кетті,
Сол кезде құралды əскер келіп жетті.
Барады неше жерден мылтық атып,
Қарусыз сорлы қазақ есі кетті.

Кім шығар қарулы қол күресіне,
Оқ тиді Əбіліштің биесіне.
Ту түсіп қолындағы кеткеннен соң,
Ұмтылды жолдасына мінгесуге.

Əр жерден жігіт келді жылқы айдаған,
Екі жүздей жылқыны жолға салған.
Быт-шыт боп қазақ қашты əр тарапқа,
Қарусыз қара қанға батқан заман.

Əскер қайтты жылқыны жолға салып,
Көп қумады қазақты тауға асырып.
Ар жағында бар шығар қара қырғыз,
Деп ойлап, жаман қатты қауіптеніп.

Соғыста талай кісі шығын болды,
Жүз елу жылқы жауға тығын болды.
Европа, Азияны жеңгендей-ақ,
Шуласып жылқы айдады əскерлері.

Əуелі Бекболатты əкетті айдап,
Ат үстінде аяқ, қолын мығым байлап.
Артынан қалғандарын қоса айдап,
Бишара түсті қолға зығыр қайнап.

Ел-жұртым, аман болғын, жамағатым,
Жалғыз-ақ менің болсын жаман атым.
Көп үшін жаным құрбан демедім бе,
Ермек деп біздерді де тапқан қатын.

Ел-жұртым, аман болғын айтқан сөзім,
Құрбандық бəрің үшін жалғыз өзім.