Мəшһүр Көпейұлы - Миғраж

Бисмилла – Хақтың аты, сөздің басы,
Кəріптің, естісе ағар, көздің жасы.
Миғражынан хазіретінің өлең қылып,
Сөйлеген Мəшһүр Жүсіп хикаясы.

Құдайым жарылқай ма, көптен, аздан?!
Ойым бар, келсе күшім, қағба қажыдан.
Қанша сөз, бəрін жазып, тауыса алман,
Азырақ сөз сөйлейін Миғраждан…

Расулат, набуат – қырық та келді.
Өтіпті бұл ортада бір жыл енді.
Айтарға сырын бір күн жан таба алмай,
Күндерде бір күн тұрып бүгілді енді.

Басына, кейін қалған, қайта бардым,
Келгенде осы жерге демімді алдым.
Қаламды қолыма алып: «Жазайын!» – деп,
Кеңестің екпінімен кетіп қалдым.

Өш болып, Əбужаһил оқпен атты,
Кəпірлер ренжітеді Мұхаммедті.
«Сырымды кімге айтамын іштегі?» – деп,
Қасына Қатым диуар келіп жатты.

«Айтамын мен мұңымды кімге енді?
Таппадым халал кісі, халал дінді!».
Таянып уақыты Құптан болған шақта,
Періште ол Жебірейіл жетіп келді:

– Иа, Мұхаммед, Құдайың айтты сəлем,
Жіберді пырақпенен шола саған.
Өзіменен: «Мұңдасып, сырлассын»! – деп,
– Сол достым: «Болсын – дейді, – қонақ маған!».

– Кеудем жарып, жүрегім суырып алды,
Бір алтын легенге соны салды.
Легеннің іші толған ғылым, хикмет,
Тазалап, өз орнына қайта салды.

Алдыма менің келіп пырақ түсті,
– Мінем! – дедім, шегініп, бойын қысты.
Жебірейіл – Жай түр! – дейді, тұрдым, міндім,
Жөнелді мені құстай алып ұшты.

Сол жерге көзі түскен басқан аяқ,
Оңымнан шықты дауыс жақын таяп.
Солымнан бір шыңғырған дауыс шықты,
Қайырылмай, жүре бердім қарамай-ақ.

Алдымнан жетіп келді бір келіншек:
– Жібермес едік, – дейді, – сені білсек.
– Шаршайсың, ол жолменен жүрме, – дейді.
Болмадым, тілін алып, мен еріншек.

Тыңдамай оның сөзін жүре бердім,
Алдымда Жебірейіл бар, соған ердім.
Міндім: «Бисмилла!» – деп, кеш, ерте ме,
Алдына мешіт Ақса жетіп келдім.

Пырақты байлай тастап, үйге кірдім,
Ішіне Құдыс Шариф сəлем бердім.
– Əлгі келе жатқанда дауыстаған,
Оңымнан, һəм солымнан ол кім? – дедім.

– Дауысқа оңнан келген қайырылмадың,
Үмбеттен, бəрекелді, айырылмадың!
Қарасаң, үмбетің жөһит болар еді,
Қайырылып, оның көңілін жай қылмадың!

Солдан келген дауысты қылайын кеп,
Қолдады осы жолы Құдайың көп.
Егер сен мойын бұрсаң ол дауысқа,
Үмбетің қалар еді насырани боп.

– Əкелді екі кесе маған шарап,
Шараптың біреуі – сүт, біреуі – арақ.
Сүтті іштім сол уақытта, арақты ішпей,
Түсіне екеуінің қарап-қарап.

– Сүтті іштің, бəрекелді, тəуір танып,
Тозаққа күймес енді үмбет жанып.
Apaқты ішсең, үмбетің ғасыл болып,
Махшарда жүрер еді жазаланып.

Құдысқа тамам аруақ бəрі келді,
Əнбие, Мүрсəл, Нəби жəне келді.
«Бұл не түн қадір түн бе, барат па»,
Сəруай екі ғалам ханы келді.

Алдынан сəлем айлап келді бəрі,
Бұрынғы өтіп кеткен Мүрсал нəби.
Сол жерде екі ракот намаз оқып,
Бəрінің тақсыр Расул болды имамы.

Бəрінен бұрын келген: ислам мен дін,
Жеті көк, жұмақ, тамұқ ғыфите замин
Харамнан ол Ақсаға барған жерін
Нанбасаң, көрсетейін аятпен мен.

Осындай мазмұнына аят түсті,
Табамын тағы дəлел мұнан күшті.
Періште төрт Мұқараб төрт жағында
Бұл ретпен пайғамбарды алып ұшты.

Һəм Ақсадан жоғары алып кетті,
Соған шейін ол пырақ құрмет етті.
«Миғраж» – деген жарық нұр пайда болып,
Сонымен Мұхаммедті аспанға елітті.

Жебірейіл айғайлайды: – Есік аш! – деп,
– Сенімен кім келеді серіктесіп?
– Мұхаммед келді, – дейді, – бізбен бірге.
Сол жерде сəлем беріп, ашылды есік.

– Мархабат, иа Мыжтафа, хақ Мұхаммед,
Болайық Құдай жазса, біздер де үмбет.
Ашылды əуелгі аспан есіклері,
Тұр екен Адам ата күтіп құрмет.

Ол жерде мен Адамға сəлем бердім,
Кісі екен ұзын бойлы, жүзін көрдім.
– Қош келдің, бақытың ашылсын, балам! – дейді,
Бөгелмей онан өтіп жүре бердім.

Мен міндім Мекайілдің енді үстіне,
Мінген соң, Мекайілнікі жүрмесін бе?!
Екінші көкке жеттік, есік ашып,
Періште онда тұрған бір кішкене.