Иосиф Бродский: Снег ідзе, пакідаючы ў меншасці свет...

У лёху (які-ніякі, а дах!
Вярнейшы за гмах а простых кутах!)
У лёху ўтульна траім было.
Саломаю, зрэб’ем пахла цяпло.
Агонь унутры быў, а звонку – змрок.
У змроку завея малола пясок.
І, згадваючы пра яе памол,
храплі знепакоена мул і вол.
Марыя шаптала, агонь гудзеў,
Язэп задуменна ў агонь глядзеў.
Дзіця, замалое для іншых спраў,
драмала і сніла, як вол араў.
Яшчэ адзін дзень прамінуў і знік,
забраўшы трывогі і страхі, зык
раз’ятранай Ірадавай арды, –
і цэлым стагоддзем бліжэй гады.
Спакойна было ў тую ноч траім.
Праз дзверы ў прахон выпараўся дым,
каб іх не трывожыць, і толькі мул
у сне (або вол) сам сабе ўздыхнуў.
Глядзела зорка цераз парог.
Адзіным з траіх, хто напраўду мог
ведаць, што позірк той азначаў,
быў Немаўлёнак. Ды ён маўчаў.

Снег ідзе, пакідаючы ў меншасці свет.
Пінкертонам да ранку раздолле,
і сябе выкрываеш, бо знойдзены след –
непадробны і твой, як ніколі.
Цішыня, але светла над кожным жытлом,
і ты бачыш сваімі вачамі
кожны зорны аскепачак, поўны святлом,
нібы лодачка – уцекачамі.
Не аслепні, глядзі! Ты і сам уцякач,
сучын сын, парушальнік закону,
прайдзісвет. За душой – ні халеры, прабач.
Пара з рота, бы профіль дракона.
Памаліся, як Той, з Назарэту, пра шлях
валацугаў далёкіх і блізкіх,
аб калядных дарах, самазваных царах
і пра ўсіх немаўлят у калысках.