Ася Волкава - Я пчала

Начамі я адчуваю,
Як мне цяжка дыхаць праз тое,
Што ты абдымаеш мяне вельмі моцна.
Потым высвятляецца,
Што не так ужо і проста вызваліцца,
А тым часам мне робіцца
Усё больш горача і ўсё цяжэй дыхаецца.

І вось я выбіраюся з ложка,
Іду на кухню і наталяю смагу тым, што ёсць:
Чырвоным віном з адкаркаванай пляшкі.
Проста так, з рыльца.
Босая, у адных майтках ды станіку,
З бутэлькай віна ў руцэ я выходжу з пакоя,
Каб больш сюды ніколі не вярнуцца,
Замыкаючы за сабой усе магчымыя замкі.

Я выкідаю ключы.

На ўсялякі выпадак.

Што ні кажы,
А ацтэкі ведалі жыццё.

Нават іхні бог, што апякуецца творчасцю,
Сядзіць на троне з марыхуаны.
Час ад часу
Сваімі белымі тонкімі пальцамі
Адрывае каліўца,
Размінае яго,
Падносіць да носа,
Глыбока ўдыхае пах,
Кідае пакамечанае каліўца ў рот
І доўга ганяе яго языком
Ад шчакі да шчакі,
Хвіліну сядзіць задуменны,
Сплёўвае.

І так гэты ацтэкаўскі бог
Сядзіць усё сваё бясконцае жыццё:
Адрывае і сплёўвае,
Адрывае і сплёўвае…

Марыі Пушкінай
Калі-небудзь я напішу
Верш пра хлебаробаў.
Там будзе рэалістычна выпісаны
Вобраз хлебароба,
Ягоныя пот і кроў,
Там будзе пра жытнёвы колас,
Матуліны рукі, дзяжу
І маленькае зярнятка, што стала хлебам.
Калі-небудзь я абавязкова
Напішу верш пра хлебаробаў.

Але мне чамусьці,
Усё часцей і часцей,
Думаецца пра тыя зярняты,
Што не здолелі прарасці.

Хтосьці ўвесну шчодра рассеяў
Тысячы тысяч зярнят.
Паводле падлікаў дзяржаўнай статыстыкі
33% з іх не далі парасткаў.

І вось ляжыць яно ў зямлі,
І так яму горка і крыўдна,
Што яно пачынае плакаць.

Зерне плача.

На самоце я часта чую
Гэты плач.
Так плача безвыходнасць.
Безвыходнасць, абцяжараная зямлёю.

Свабода ― гэта калі ведаеш,
Што за пачуццё асабістай выключнасці
Усё жыццё будзеш расплачвацца
Адзінотай.

Свабода ― гэта калі кожны
Можа сказаць,
Што першы катрэн твайго верша ―
Пафаснае фуфло.

Таму свабода ― гэта калі кожны
Можа з гонарам прамовіць:
“Так, я підар!
Але і астатнія кандыдаты таксама!”

Дарэчы, свабода ― гэта яшчэ і
Калі я выкарыстоўваю

У сваіх вершах словы:
Підар, блядзь і піздзец.

Свабода – гэта ведаць, што
Праўда заўсёды адзіная,
Але ў кожнага яна Свая, бо

Свабода —гэта пісаць верш пра свабоду
Свабодным вершам, і ведаць, што
Адзінае тваё наканаванне —
Публікаваць санэты пра каханне.