Hieronyrni Altercatio Luciferiani et Orthodoxi, 19 (PL, t. XXIII, col.
Эта церковь приписывается некоторыми источниками времени Константина Великого, другими – времени Констанция. G. Downey. The Builder of the Original Church of the Apostles at Constantinople. – Dumbarton Oaks Papers, vol. VI, 1951, pp. 51-80.
P. Allard. Julien l'Apostat. Paris, 1906, vol. I, p. 269.
Julian. Quae supersunt omnia. Ed. F. C. Hertlein, vol. I, p. 328, 335; The Works of Emperor Julian, ed. W. Wright, vol. II, 217.
G. Boissier. La fin du paganisme, vol. I, p. 98. См. также: Geffcken. Kaiser Julian. Leipzig, 1914, SS. 21-22. Автор не сомневается в приобщении Юлиана. См. также: Negri. Julian the Apostate. New York 1905 vol I, p. 47.
P. Allard. Julien, vol. I, p. 330. О ранних годах Юлиана см.: N. Н. Baynes. The Early Life of Julian the Apostate. – Journal of Hellenic Studies, vol. XLIV, 1925, pp. 251-254.
Julian. Opera, II, 438; ed. Wright, II, p. 429.
Ibid., 1, 361; ed. Wright, II, p. 273.
Атт. Marc. Res Gestae, XXI, 5, 1-2.
Sог. Hist. eccl., V, 4; Socrat. Hist. eccl. III, 2.
Oratio EiV 'Ioulianon autokratora upaton, XII, 82; ed. R. Forster vol. II, 38.
Атт. Marc. Res Gestae, XXV, 4, 17.
Ibid., XXII, 5, 3-4.
Hieronyrni Chronicon ad olympiad., 285 (PL, t. XXVII, col. 691-692).
Julian. Opera, II, 544 ff.; Epistola 42, ed. Wright, III, 117-123.
Ibidem.
Res Gestae, XXV, 4, 20.
De civitate Dei, XVIII, 52.
History of the Decline and Fall of the Roman Empire. Ed. J. B. Bury. London, 1897, vol. I, chap. 23. См. также: Negri. Julian… vol. II, pp. 411- 414.
Res gestae, XXII, 10, 7.
Julian. Opera, П, 461; ed. Wright, II, 476.
Юлиан имел длинную бороду, что было весьма нетипично для императора, и народ часто смеялся над ним. По поводу «Мисопогона» см.: Negri. Julian… vol. II, pp. 430-470, где переведена его большая часть.
Julian. Opera, II, 467; ed. Wright, II, 487-489.
Theodoret. Hist. eccl.. III, 7.
Oratio EpitajioV epi 'Ioulianj, XVIII, 272, ed. Forster. См. также: N. H. Baynes. The Death of Julian the Apostate in a Christian Legend. – Journal of Roman Studies, vol. XXVII, 1937, pp. 22-29.
Julian. Opera, 1, 168-169; Oratio, IV, ed. Wright, I, 353-355.
Julian. Opera, II, 520; Epistola, 21, ed. Wright, III, 17.
G. Boissier. La fin du paganisme… vol. I, s. 142.
J. Geffchen. Kaiser Julian… p. 126.
Negri. Julian… vol. II, p. 632. По поводу финансовой политики Юлиана см. интересную статью: Е. Condurachi. La politique financiere de l'Empereur Julien. – Bulletin de la section historique de l'Academie roumaine, vol. XXII, 2, 1941, pp. 1-59.
Philosorg. Hist. eccl., VIII, 5.
Cod. Theod., IX, 16, 9.
Gregorius Nyss. Oratio de Deitate Filii et Spiritus Sancti. PG, t. XLVI, col. 559.
Cod. Theod., XVI, 1, 2.
Н. Чернявский. Император Феодосии и его религиозная политика. Сергиев Посад, 1913, с. 188-189.
Cod. Theod., XI, 16, 18.
Cod. Theod., IX, 45, 1.
Cod. Theod., XVI, 10, 12.
G. Rauschen. Jahrbucher der christlichen Kirche unter dem Kaiser Theodosius dem Grossen. Freiburg, 1897, S. 376.
Ф. И. Успенский. История Византийской империи. СПб., 1913, т. 1 с. 140.
Getica, XXI, 110.
Есть три основных теории о происхождении гуннов – монгольская, тюркская и финно-угорская. См.: К. Иностранцев. Хунну и гунны. Анализ теорий происхождения народа хунну китайских летописей, происхождения европейских гуннов и взаимоотношений этих двух народов. Л., 1926, с. 103-109. Это очень ценная книга. Русский историк Иловайский в течение всей своей научной карьеры с непонятным упорством защищал идею славянского происхождения гуннов. Один русский писатель примерно сто лет назад (Вельтман в 1868 г.) даже называл Аттилу «самодержцем всея Руси».
N. D. Fustel de Coulanges. Histoire des institutions politiques de l'ancienne France. Paris, 1904, p. 408.
Zosim. Hist. nov., IV, 25.
Th. Noldeke. Uber Mommsen's Darstellung der romischen Herrschaft und romischen Politik im Orient. – Zeitschrift der morgenlandischen Gesellschaft, Bd. XXXIX, 1885, S. 334.
К. G. Bruns. E. Sachau. Syrisch-Romisches Rechtsbuch aus dem funften Jahrhundert. Leipzig, 1880.
О ранней истории болгар см.: В. Златарски. История на българската държава през средните векове. София, 1918, т. 1, с. 23 и ел.; L. Niederle. Manuel de l'antiquite slave, vol. 1. Paris, 1923; J. Moravcslk. Zur Geschichte der Onoguren. – Ungarische Jahrbucher, Bd. X, 1930, SS. 68-69.
F. A. Gregorovius. Geschichte der Stadt Athen im Mittelalter von der zeit Justinians bis zum turkischen Eroberung. Stuttgart, 1889, Bd. I, S. 35.
Zosim. Hist. nov., V, 6.
Читать дальше