– Մայրիկ, սիրելիս, – գոռացի ես, – թող սպիտակ սրբիչը գցեն:
«Նրանք չեն կարող, – պատասխանեց մայրիկը, – նրանք մոռացել են լվանալ այն:
– Լավ, գոնե փոշին սրբեցի՞ր: – արդեն զառանցանքով եմ հարցրել:
– Այստեղ փոշի չկա: Կա խոտ, – պատասխանեց կաշվե բաճկոնով աղջկա հանգիստ ձայնը:
– Հայ. Ծղոտ Հայ Stղոտ, – ես շտապեցի ձախ, ապա աջ ՝ արտացոլելով հակառակորդներիս մտացածին հարվածները:
«Գրկի՛ր ինձ, – շշնջաց աղջիկը, – և լսիր:
Վալյոկը հանեց բանալին և բացեց բնակարանի դուռը: Օրը արեւոտ էր, ուստի տանը լույս էր: Ես սոված եմ. Նա մտավ խոհանոց և նայեց շուրջը: Վառարանի վրա ծածկված տապակ կար: Մայրիկը տանը չէր: Հեռացնելով տապակի կափարիչը ՝ Վալյոկը հետերեստրոյկայի տարիներին տանը հայտնաբերեց մի հազվագյուտ բան ՝ միսը: Կտոր կտոր խորոված միս! Վերջին անգամ նա այդպիսի ուտեստ է կերել մի քանի տարի առաջ, երբ Բանան նրան դուրս էր տարել խաղալու, իսկ մեկ ժամում ՝ սաքսոֆոնով և կիթառով, նրանք մեծ գումարներ էին վաստակել: Եվ հիմա տապակած միսը նույնքան համեղ էր, որքան այն ժամանակ: Հեռախոսը զանգեց: Վալյոկը վերցրեց հեռախոսը.
– Այո… ժամը քանիս …? Լավ
Մեկ ժամ անց նա արդեն կայարանում էր և, նկատելով Ֆոմիչին, Վալերային և Հարազատին, ողջունեց.
– Հե!
– Հե!
– Ամեն ինչ վերցրե՞լ ես:
– Այո:
– Ես կգնամ ծխախոտ գնելու:
Վերադառնալով Վալյոկը նկատեց մի տարօրինակ տիպ ՝ կռացած կանգնած ընկերների կողքին: Տարօրինակ տեսակն ամբողջովին խելացի տղա էր, մոտ երեսուն տարեկան, բայց կա՛մ այդ տղայի մեջ ինչ -որ վանող բան կար, կա՛մ Վալեկը զայրացած էր ինչ -որ բանից.
– Ի՞նչ, Ֆոմիչ, կապույտները նորից կպչո՞ւմ են:
Խորհուրդը ոտքի կանգնեց մինչև իր ամբողջ հասակը, և Վալյոկը մի փոքր վարանեց: Կռիվ չի եղել: Perրույցի ընթացքում աննկատելիորեն մոտեցավ էլեկտրագնացքը: Վերցնելով պայուսակներ և ուսապարկեր ՝ բոլորը շտապեցին դեպի մեքենաները, և խելացի տեսակը հետ չմնաց.
– Վերցրու ինձ քեզ հետ?
– Ոչ:
– Ափսոս!
– Սելյավի!
Կես ժամ անց, բեռնաթափվելով մեքենայից, բոլորը ճանապարհ ընկան: Ուղեբեռներից ամենադժվարը կոճակով ակորդեոնն էր, որը հերթով քարշ էր գալիս:
Տեղ հասնելով, ուսապարկերը հանելով և հանգստանալով, նրանք չնկատեցին, թե ինչպես մոտեցավ երեկոն:
– Լավ, ձկնորսությու՞ն:
– Ձկնորսական ձողեր ունե՞ք:
Հարազատներից յուրաքանչյուրը ձկնորսական գավազան տվեց, և որդեր փորելուց և որոշ ժամանակ լճակի որոնումներից թափառելուց հետո նրանք բոլորը նստեցին ափին: Ոչ մի ձուկ չբռնվեց: Հսկայական դեղին լուսին հայտնվեց երկնքում: Նման գիշերը միայն գայլերն ու գայլերն էին պակասում:
– Մենք այստեղ ոչինչ չենք բռնի:
– Եվ ես կծում եմ:
Ֆոմիչը բարձրացավ Վալկի մոտ և նայեց նրա գավաթին.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
Շնորհակալություն (գնչու)
Ես չեմ հասկանում լիտվերեն (լիտվերեն)
