Sədaqət Kərimova - Özgə ağrısı

– Camal dayı, ay Camal dayı, istidən bişdin ki!..

Qonşunun oğlu idi. O, üzündən sağlamlıq və gənclik yağan bu pəhləvan cüssəli, qarayanız oğlanın yalın ayaqlarına baxanda canından üşütmə keçdi. «Bala, bəs sənə soyuq deyil?» – deyə soruşmaq istədi, amma sözlərinin qəribliyə salınacağını düşünüb, heç nə demədən kədərlə gülümsədi. Yarəlinin günəşdən yanıb qaralmış, tunc rəngə çalan enli sinəsinə, əzələli qollarına həsədlə tamaşa etdi…

Yazda bu yerlər başdan-başa bənövşələrə qərq olurdu. Adətən, hər il oturduğu bu yerdən baharın ilk müjdəçiləri olan bənövşələri seyr edər, sonra isə dərməyə qıymadığından, dizləri üstə çöküb onları qoxlayar, ətirlərini ciyərlərinə çəkərdi. Elə bir bahar olmurdu ki, onların görüşünə gəlməsin. Bircə bu yaz köhnə adətinə xilaf çıxmışdı. Xəstəlik onu göz açmağa qoymamışdı. Elə zəifləmiş, elə halsızlamışdı ki, evdən çölə çıxa bilməmişdi. Ürəyi üzülə-üzülə, qəlbi kədərdən sıxıla-sıxıla təbiətin bu nazlı çağını, torpağın qış yuxusundan oyanan, yerin dirçələn vaxtını görə bilmədiyinə görə yanıb-yaxılsa da, əlindən heç nə gəlməmişdi.

Amansız qocalıq və adını bilmədiyi xəstəlik onu ev dustağı etmişdi. Uzandığı yerdən həsrət dolu baxışlarını pəncərənin o üzündən görünən, uzaq, əlçatmaz arzunu xatırladan bir parça səmaya zilləyər, qəlbinə çökmüş qəm yükünü özündən uzaqlaşdırmağa çalışar, amma buna gücü çatmazdı. Sevinc, şadlıq kimi duyğular onu çoxdan tərk etmişdi, onların rəngini, dadını unutmuşdu, haçansa ürəkdən güldüyünü, fərəhləndiyini, adi məişət qayğılarına başının qarışdığını yadına sala bilmirdi. Elə bil bu dünyaya gələndən köynəyi qəm-kədərdən biçilmiş, xəmiri dərddən yoğrulmuşdu. Sanki dünyaya ağrı-acı çəkməyə gəlmişdi…

Son üç ayda ilk dəfə idi ki, evdən bayıra çıxırdı. Yazın dəm-dəstgahından əsər-əlamət qalmamışdı. Min cür gül-çiçəyə bələnmiş çəmənliyin yerində qurumuş ot-alafdan başqa heç nə gözə dəymirdi. Qızmar günəşin yandırıcı şüalarına davam gətirə bilməyən biçənək artıq ömrünü başa vurmuşdu.

Daşın üstündə oturmaqdan bezib, qurumuş otların üstünə uzandı. Günəşin xoş hərarətini hiss etmək üçün gözlərini yumdu. Birdən burnuna nə isə tanış, doğma bir qoxu gəldi. Bu qoxu ruhunu titrətdi, canına yayıldı, sanki məst oldu. «Mənə nə olub, burnuma dəyən nə qoxusudu? Bu, qurumuş ot-alaq qoxusu deyil, axı niyə yadıma sala bilmirəm?» – deyə öz-özünə sual verdi, nə sualına cavab tapa bildi, nə də həmin qəribə qoxu keçib getdi.

Elə bil qəlbinin əlçatmaz guşəsindəki ən zərif bir telə toxunmuşdular. Bu qoxu onda kədər qarışıq sevinc, tonqalın son közərtisinə bənzər bir titrəyiş, itirilmiş, əldən çıxmış, bir daha geri qayıtmayacaq nə isə qiymətli bir şeyin həsrətini oyatdı. Bu hiss onu elə çulğadı ki, qeyri-ixtiyari gözlərini açıb yerində dikəldi. Bihuşedici qoxu yaxınlıqdan gəlirdi. Diqqətlə ətrafına boylandı, amma heç nə görmədi. «Aman Allah, burda məndən başqa kim var ki? Bəs bu qoxu hardan gəlir? Deyəsən ağlım çaşır. Yoxsa məni qara basır?» – deyə qıyılmış xırda, kirpiksiz gözlərini narahat halda yan-yörəsində gəzdirdi.

Birdən bayaq üstündə oturduğu iri daşın altından zərif boynunu uzadaraq nazlanan bənövşəni görəndə gözlərinə inanmadı. Çiçəyin incə, zərif gövdəsi özünə yer tapa bilmədiyindən əyri-üyrü bitmişdi. Camal ehmallıca əlini bənövşəyə uzatdı. Onun yaşıl yarpağı torpağa yapışmışdı. İsti yel çiçəyi əsdirir, elə bil onunla əylənmək istəyirdi. Bənövşənin köməksiz, yazıq, məlul görkəmi onu kövrəltdi, gözləri doldu.

Əyilib bənövşəni qoxladı. Sanki onun gözəl ətrini, təkrarsız qoxusunu əbədilik yaddaşına həkk eləmək istəyirdi. Onun vaxtsız gəlişinin mənasını başa düşməyə çalışdı. «Bəlkə məndən ötrü açıb, yarama məlhəm olmaq istəyib? Bəlkə Bənövşəm göndərib? Hə, bu, onun işidir!» Bu fikrinə inandı. Düz-dünyanın bənövşə ilə dolu olduğu vaxtda qıyıb bircə dənəsini dərməyən Camal bu dəfə əlləri əsə-əsə çiçəyi saplağından ayırdı. Onu burnuna yaxınlaşdırıb dönə-dönə qoxladı. «Vallah, Bənövşəm göndərib bunu mənim üçün, yoxsa bu qızmar yay havasında bunun nə işi var», – düşündü. «Burda qalsam, solacaq. Ayrıla bilmərəm ondan. Bu, o Bənövşəmin əvəzidir». – Yerindən qalxıb evinə tərəf üz qoydu…

Kəndin qurtaracağında yerləşən tənha evinə çatan kimi stəkana su töküb bənövşəni onun içinə qoydu. Sonra illər yorğunu kimi taqətsiz halda çarpayısına sərildi. Halsızlıq və bədənini bürümüş ağrı ona aclıq hissini də unutdurmuşdu. Dünəndən dilinə bir tikə çörək dəyməsə də, yemək yadına düşmürdü. Neçə vaxtdan bəri yığışdırılmamış otaqlar onu məngənə kimi sıxdı. «Hardasan, Bənövşə?» – deyə var gücü ilə qışqırmaq, qəlbinə dolmuş acı həsrəti özündən uzaqlaşdırmaq, ürəyindəki ağırlığı boşaltmaq istədi. Birdən zərif qamətli, gözəl Bənövşə gəlib gözləri qarşısında canlandı. O, elə canlı idi ki, sanki onunla üz-üzə, nəfəs-nəfəsə dayanmışdı.

Sonra Bənövşəyə ağ gəlinlik libası geyindirdilər. O ağ libas Bənövşəyə necə yaraşdı, Allah! Yox, yox, bu ki ağ kəfəndi… Ağ kəfən də onu gözəl göstərirdi. Gözəlliyi dillərdə gəzən Bənövşə ölən gün kiminsə dediyi «Ölmüş, ölüm yatağında da gözəldir» sözləri üstündən uzun illər keçsə də, Camalı yandırıb cızdağını çıxarırdı. On yeddi yaşında evinə gəlin gətirdiyi, cəmi on il birgə ömür sürdüyü Bənövşəsi onları yetim qoyub getdi. İyirmi yeddi yaşında soyuq məzara tapşırdığı Bənövşə öz gəlişi ilə onun həyatına necə böyük səadət, bəxtiyarlıq gətirmişdisə, gedişi ilə də bir o qədər qəm, kədər qoymuşdu. Gözəl olduğu qədər şirin, şirin olduğu qədər sevimli, sevimli olduğu qədər mülayim olan bu qadın onun ürəyini elə fəth etmişdi ki, ölümündən sonra belə burda başqa qadın sevgisinə, məhəbbətinə yer qalmamışdı. Qohum-əqraba onu çox dilə tutmuş, evləndirmək istəmişdi. Amma ağır təbiətli, təmkinli olan Camal bir cüt qızını – Çimnazla Gülnazı ögey ana ixtiyarına vermək istəmədiyini bəhanə gətirmişdi. Onları böyüdüb ərə verəndən sonra da evlənmək söhbətini yaxına qoymamışdı. «Ata, indi nəyi bəhanə gətirirsən?» – deyə qızları kövrəlib onu yola gətirməyə çalışsalar da, Camalı inadından döndərmək mümkün olmamışdı. «Tək adamsan, qabaqdan qocalıq gəlir, yalqız qalıb nə edəcəksən? Hərəmiz bir kənddə yaşayırıq. Nə bizdə qalmırsan, nə də biz ailəmizi qoyub gündə gələ bilmirik», – deyə qızları hər gəlişlərində ona yalvarırdılar. Hər onların gedişində Camal yetimləşir, saatlarla gözlərini naməlum bir nöqtəyə dikib qalırdı. Ömrü boyu özünə bircə şey arzulayırdı: «Allahım, məni yorğan-döşək xəstəsi eləmə, qoy bu dünyanı rahatlıqla tərk edim».

İndi budur, qocalıq gözlənilmədən, vaxtsız-vədəsiz gəlib onun qapısını döymüş, özü ilə saysız-hesabsız ağrılar, acılar gətirmişdi. Qızları ona tez-tez baş çəksələr də, pal-paltarını yuyub, yeməyini hazırlasalar da, onu tənhalığın əlindən qurtarmağa gücləri çatmırdı.