Emma Darcy: Nie Igraj Ze Mną

– Ach! Byłbym zapomniał, mamo. Podaj champagne veuvecliquot. Wiem, że wolisz don perignon, ale ostatecznie to my z Kate będziemy honorowymi gośćmi na przyjęciu – dodał niedbale.

– Dziękuję, że mi o tym przypomniałeś, Alex. W przeciwnym razie mogłabym nie trafić w twoje gusta, które zresztą tak szybko ci się zmieniają – nie zatrzymując się, Vera rzuciła przez ramię.

– Zawsze na lepsze, mamo. Ta uwaga pozostała bez komentarza. Kate pomyślała, że Vera widocznie nie mogła na poczekaniu wymyślić odpowiedniej repliki, więc wolała odejść w milczeniu i dostojeństwie godnym królowej.

I rzeczywiście, w pewnych kręgach Vera Pallister uchodziła za prawdziwą królową. Dopiero teraz Kate skojarzyła ją z nazwiskiem, które wielokrotnie pojawiało się w prasie dla kobiet Pani Pallister była znana z tego, że wydawała bale z udziałem gwiazd, z których dochody przeznaczała na cele charytatywne. W Sydney uważano ją za równie wspaniałą, jak i przerażającą. Tak samo zresztą oceniał matkę Alex.

Ich wzajemny stosunek był zbyt złożony, żeby można było go zrozumieć, ale Kate zauważyła, że obydwoje żywią do siebie głęboki szacunek. Tak naprawdę musiała przyznać, że podobała jej się ich szermierka na słowa, wymiana złośliwości i żartów zarazem. Alex najwyraźniej potępiał Verę za to, że opuściła ojca i jego, gdy był dzieckiem, ale mimo to nie wyrzekał się matki. Więzy krwi były zbyt silne, by móc je przeciąć. Vera ostatecznie była jego matką i nie mógł się tego wyprzeć, jakkolwiek gardziłby wyznawanymi przez nią wartościami.

– Żadnego komentarza, Kate? – zapytał z drwiną.

– To nie moja sprawa. Alex uniósł w zdziwieniu brew.

– Masz to w nosie, prawda?

– Co? To, co ona sobie o mnie pomyślała? Owszem.

– Wiesz? Twoje zachowanie przypadło jej do gustu. Zaskoczyłaś ją. – Zachichotał. – Teraz sama nie wie, co myśleć.

– Do tego właśnie zmierzałeś… kochanie.

Obydwoje wybuchnęli głośnym śmiechem. Alex odrzucił głowę i zaniósł się chichotem. Potem wstał, podszedł do Kate i objął ją lekko.

– A może naprawdę myślę, że jesteś moim kochaniem?

– Uśmiechnął się łagodnie.

– Niedługo będziesz mi mówił, że jestem twoją najdroższą – zauważyła z drwiną. Uśmiech na twarzy Alexa zniknął, a jego miejsce zajęła powaga i koncentracja. Dotknął jej brody i szepnął, patrząc prosto w oczy:

– Jesteś dla mnie ważniejsza niż jakakolwiek inna kobieta. Pragnę cię, Mary Kathleen.

Jego pocałunek był gwałtowny i zaborczy, zupełnie niepodobny do tych, jakie dotąd składał na jej ustach. Kate wyczuła napięcie męża, które wzbudziło w niej jeszcze większe, więc poddała się jego woli bez sprzeciwu.

– O Boże! Jak bardzo pragnę tej słodyczy! – wyszeptał.

– Chodź. Pójdziemy do sypialni. Nie zaprotestowała. Alex poczytał jej milczenie za zgodę i ponaglił ją, aby natychmiast poszli na górę. Nie zwolnił nawet na krok, dopóki nie znaleźli się wreszcie za zamkniętymi drzwiami sypialni. Wówczas objął Kate mocno i zaczął całować z dziką pasją. Zaprowadził ją do łóżka, wciąż nie odrywając warg od jej ust. Potem zwinnie rozebrał siebie i ją, i przywarł do niej w intymnej bliskości.

Tym razem nie było żadnej wstępnej gry miłosnej. Podniecenie Alexa momentalnie rozbudziło Kate. Była gotowa przyjąć go natychmiast. Kiedy się połączyli, obydwoje wydali krzyk rozkoszy, po którym jeszcze długo trwał łomot ich serc. Po ukojeniu zmysłów legli bez siły, pogrążeni w myślach.

Kate poczuła się absolutnie błogo. Wiedziała już, że nie jest w stanie odmówić Alexowi niczego. Powoli opadały bariery i kruszyła się jej skorupa. Stała się bezbronna. Zapragnęła, żeby mąż ją pokochał. Ta właśnie myśl owiała ją smutkiem. Po policzkach zaczęły się toczyć okrągłe, gorące łzy.

– Kate?

Głos uwiązł jej w gardle i uniemożliwił odpowiedź. Zamknęła oczy i odwróciła głowę do poduszki. Zaciekawiony Alex wsparł się na łokciu i zajrzał jej w oczy, z których wypływała cienka strużka łez.

– O, do diabła! – jęknął i przytulił ją delikatnie do siebie, całując po włosach. – Przepraszam cię, Kate. Nie miałem prawa być takim egoistą. Przysięgam, że to się więcej nie powtórzy.

– W porządku – wykrztusiła. – Nie chodzi o to. Alex wypuścił ją z objęć i spojrzał prosto w oczy.

– Więc skąd te łzy? Zdobyła się na nikły uśmiech.

– To drobiazg. Jakaś chwila słabości. Już naprawdę mi przeszło, Alex.

– Zachowałem się jak tyran, prostak i samolub – urągał sobie z niesmakiem.

– Nie. – Kate pogłaskała go po policzku. Kochała go za to, że się o nią martwi, że się nią przejmuje. – Podobało mi się to, co zrobiłeś. Naprawdę.

Westchnął, położył się obok niej i zaczął pieścić jej plecy.

– Kate, jeśli chodzi o sobotni wieczór, to wiedz, że wcale nie musimy tam iść. Nie mamy żadnego obowiązku…

– Nie mam nic przeciwko temu, żeby zagrać rolę twojej żony.

Alex znieruchomiał.

– Nie musisz grać roli mojej żony. Jesteś nią.

– Chciałam powiedzieć… Cóż, jeśli chciałbyś wywrzeć na ludziach wrażenie, że… się kochamy, to pomogę ci w tym.

– Nie. Nie wymagam od ciebie, żebyś cokolwiek udawała. Nienawidzę pozorów.

– Przecież udawałeś przed swoją matką…

– To zupełnie inna sprawa. Musiałem się tak zachować, żeby nie dostarczyć jej broni, którą potem mogłaby wykorzystać przeciwko tobie. Ty też, Kate, powinnaś cały czas trzymać ją w niepewności. Ona nie może poczuć gruntu pod nogami, bo jeśli tak się stanie, zacznie tobą manipulować. Moja matka to uwielbia.

– Ty też – mruknęła pod nosem Kate. Zapadła długa cisza.

– Nie – odparł wreszcie. – Dla mnie jest to cyniczna gra, a dla niej to sposób na życie, droga do sukcesu. Wierzę, że rzeczywiście mogła kiedyś kochać mojego ojca, ponieważ była z nim, mimo że nie dał sobą sterować według jej woli. Dopiero Pallister zaspokoił żądzę władzy mojej matki. Spytałem kiedyś tatę, dlaczego jej nie znienawidził. Odpowiedział, że nie mógł tego zrobić, bo w gruncie rzeczy ona była chora, owładnięta pasją, która nie pozwoliła jej być dobrą matką i żoną. Po Pallisterze ledwo uroniła łzę, natomiast śmierć ojca zupełnie ją załamała. Do tego czasu nienawidziłem jej i wypierałem się, ale wtedy zrozumiałem, że tata miał rację. Moja matka jest chora. I choć nadal nie akceptuję jej systemu wartości, to z biegiem czasu nauczyłem się podziwiać jej charyzmę.

Kate wprawdzie uważnie przysłuchiwała się opowieści męża, ale nie mogła się oprzeć, żeby nie zadać mu tego jednego pytania, które wciąż nie dawało jej spokoju.

– Alex, czy odpowiesz mi, jeśli zapytam cię o coś wprost?

– To zależy, o co zapytasz – odparł filuternie, owijając sobie na palcu kosmyk jej włosów. – Ty masz swoje sekrety, Mary Kathleen, więc musisz mi pozwolić mieć także jakieś tajemnice.

Usiadła na łóżku i skupiła wzrok na Aleksie.

– No, cóż. I tak cię zapytam. Nie musisz odpowiadać. Dlaczego nie ożeniłeś się z Nicole?

Przez moment w oczach Alexa dostrzegalna była iskra nienawiści, która jednak tak prędko zgasła, jak niespodziewanie się pojawiła.

– Miałaś już próbkę zachowania mojej matki. Kiedy ujrzysz Nicole, uświadomisz sobie, że pasują do niej wszystkie te eleganckie, ale martwe pomieszczenia, które dzisiaj obejrzałaś. Co ci to mówi, Kate?

– Czyżby Nicole chciała być gwiazdą?