Morgan Rice - Gölge Diyarı

Diğer ejderhalardan daha hızlı olan Theon sokakların üzerinde döne döne ilerlerken, diğerleri tüm o kafa karışıklığı ve başkentin tozu dumanı arasında ona yetişemiyordu. Duncan aşağı baktığında şehrin, binaların tepelerinin yukarıdan görünüşüne hayret etti. Yayılan sokaklar aşağıda bir labirent gibi görünüyordu.

Kyra Theon’u harika bir şekilde idare ediyordu. Duncan kızıyla gurur duyuyor, onun böylesi bir yaratığı kontrol edebiliyor oluşuna hayret ediyordu. Kısa süre sonra açık gökyüzünde, şehir duvarlarından uzakta, özgürdüler ve kırsal alana doğru ilerliyorlardı.

“Güneye ilerlemeliyiz!” diye bağırdı Anvin. “Orada kayalık bir alan var, başkent çevresinden uzakta. Tüm adamlarımız bizi bekliyor! Hepsi orada toplandı.”

Kyra Theon’u yönlendirdi ve kısa süre sonra hepsi güneye, ufuktaki devasa bir kaya çıkıntısına doğru uçmaya başladı. Duncan ufukta, başkent duvarlarının güneyinde, ufak mağaralarla bezeli, yüzlerce devasa kayalık gördü.

Yaklaştıkları sırada Duncan mağaraların içinde çöl ışıklarıyla parıldayan zırhlar ve silahlar gördü ve yüzlerce adamını, bu buluşma noktasında onu beklediğini fark edip heyecanlandı.

Kyra Theon’u aşağı doğru yönlendirirken, devasa bir mağaranın girişine indiler. Duncan, ejderha yaklaşırken aşağıdaki adamlarının yüzünde oluşan korkuyu ve kendilerini saldırıya karşı hazırladıklarını görebiliyordu. Fakat sonra adamlar ejderhanın sırtındaki Kyra ve diğerlerini fark etti ve yüzlerindeki ifade bir anda bir şok halini aldı. Böylece savunmalarını indirdiler.

Duncan diğerleriyle beraber yere indi ve koşup adamlarına sarıldı. Onları canlı olarak tekrar gördüğü için çok keyiflenmişti. Kavos, Bramthos, Seavig ve Arthfael oradaydı, hayatını Duncan için tehlikeye atmış olan adamlar, Duncan’ın onları bir daha görebileceğini düşünmediği adamlar…

Duncan dönüp Kyra’ya baktı ve onun diğerleriyle birlikte inmediğini görüp şaşırdı.

“Neden hala orada oturuyorsun?” diye sordu. “Bize katılmayacak mısın?”

Fakat Kyra olduğu yerde dimdik ve gururlu bir şekilde oturmaya devam etti ve vakur bir şekilde başını salladı.

“Katılamam baba. Başka bir yerde kutsal bir görevim var. Escalon adına!”

Duncan afallamış bir şekilde ona baktı, kızının dönüşmüş olduğu güçlü savaşçıya hayret ediyordu.

“Fakat nerede?” diye sordu Duncan. “Bizim yanımızdan daha önemli neresi olabilir?”

Kyra tereddüt etti.

“Marda” diye cevapladı.

Duncan bunu duyduğu anda ürperdiğini hissetti.

“Marda mı?” dedi şok içinde. “Sen? Tek başına? Asla geri dönemeyebilirsin!”

Kyra başıyla onaylarken babası onun gözlerinde kızının bunu zaten bildiğini görebiliyordu.

“Gitmeye yemin ettim” dedi “ve görevime sırtımı dönemem. Artık güvende olduğuna göre, görev beni bekler. Bana her zaman görevin her şeyden önce gelmesi gerektiğini sen öğretmedin mi baba?”

Duncan kızının sözleriyle kalbinin gururla dolduğunu hissetti. Ona doğru ilerleyip uzandı ve kızına sarıldı. Adamları etraflarını çevirirken, kızını sımsıkı kucakladı.

“Kyra, kızım. Sen benim ruhumun en iyi yanısın.”

Kızının gözlerine yaş dolduğunu gördü ve Kyra, güçlü, daha kuvvetli ve daha önceki duygusallığından uzak bir şekilde başıyla onayladı. Theon’u hafifçe mahmuzladı ve Theon hızla havaya yükseldi. Kyra onun sırtında gururla otururken, Theon gökyüzünde git gide daha yükseğe tırmandı.

Kızını kuzeye doğru giderken görmek Duncan’ın içini parçalamıştı. Kızı Marda’nın karanlığında bir yere doğru ilerlerken, onu bir daha görüp göremeyeceğini merak ediyordu.

Uçtukları sırada Kyra uzanıp Theon’un pullarını kavradı, rüzgâr saçlarının arasından geçiyordu. Bulutların arasına gire çıka ilerliyorlar, Kyra’nın elleri nemden ve soğuktan titriyordu fakat Kyra Escalon üzerinden Marda’ya doğru hızla ilerlerken bu durumu umursamıyordu. Onu artık hiçbir şey durduramazdı.

Kyra’nın zihni yaşamış olduklarıyla doldu, hala yaşadıklarını özümsemeye çalışıyordu. Babasını hatırladı ve onun, Andros’un dışında, adamlarının yanında güvende olduğunu düşünüp mutlu oldu. Çok büyük bir tatminkârlık hissetti. Bir kez daha onu kurtarmaya çalışırken canından oluyordu ki, canı pahasına uzak durması konusunda uyarılmıştı. Fakat o vazgeçmemişti, kalbinin derinliklerinde babasının ona ihtiyacı olduğunu hissetmişti. Çok değerli bir ders almıştı, onu kaç kişi uyarırsa uyarsın her zaman içgüdülerini dinlemeliydi.

Aslında, bu konu üzerinde düşünürken, Alva’nın tam da bu sebeple onu uyarmış olduğunu fark etti, bu bir testti. Babasını kurtarmak için geri dönecek olursa kesin öleceğini açık bir şekilde dile getirmişti; çünkü onun kararlılığını ve cesaretini sınamak istemişti. Daha en başından beri onun hayatta kalacağını biliyordu. Alva onun öleceğini bile bile savaşın içine dalıp dalmayacağını görmek istemişti.

Elbette babası da onu kurtarmıştı; babası tam zamanında yetişmemiş olsa, Theon hala o kayanın altında sıkışıp kalmış halde olabilirdi ve kendisi de ölmüş olabilirdi. Babasının, kendisi için her şeyini feda edişini düşünmek onu duygulandırdı. Babasının alevlere, ejderhalara ve ölüme karşı cesaretle ve sadece onu kurtarmak için karşı koymuş olması gözlerini doldurdu.

Kyra kardeşi Aidan’ı düşününce gülümsedi, onun hayatta ve güvende olduğunu bilmek Kyra’yı mutlu etmişti. Ölen iki ağabeyini düşündü. Aralarında her ne kadar sürtüşmeler ve çekişmeler olmuş olsa da öldüklerini bilmek canını acıtıyordu. Onları koruyabilmek için yanlarında olmuş olabilmeyi diledi.

Kyra Andros’u düşündü; bir zamanlar muhteşem bir başkent olan şehir şimdi artık bir alev kazanıydı ve bu düşünce canını çok sıktı. Acaba Escalon bir daha geçmişteki görkemine kavuşabilecek miydi?

Aynı anda çok fazla şey olmuştu ve Kyra olanları güçlükle özümseyebiliyordu. Sanki dünya ayaklarının altında kontrolden çıkmış şekilde dönüyor gibiydi, sanki o günlerde sabit olan tek şey değişimmiş gibiydi.

Kyra her şeyi kafasından uzaklaştırdı ve önündeki yolculuğa odaklandı: Marda. Kyra uçtuğu sırada sorumluluk duygusuyla dolduğunu hissetti, kalbi hızla çarpıyordu, oraya varabilmek, Hakikat Asası’nı bulabilmek için sabırsızlanıyordu. Bulutların arasından geçtikten sonra aşağı baktı, sınıra, Ateşler’e ne kadar yaklaştığını anlamak için yol işaretlerini görmeye çalışıyordu. Araziyi tararken, anavatanının ne hale geldiğini görmek moralini bozdu, parçalanmış, yaralanmış ve ateşe verilmiş bir ülke görmüştü. Tüm kalelerin yok edilmiş olduğunu gördü fakat bunu yapanın Pandesia askerleri mi, yağmacı troller mi yoksa öfkeli ejderhalar mı olduğunu bilmiyordu. Ülke öylesine talan edilmişti ki, bir zamanlar tanıdığı ve sevdiği hiçbir yeri tanıyamıyordu. Buna inanmakta zorlanıyordu. Tanıdığı Escalon’dan geriye hiçbir şey kalmamıştı.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.