Рэй Брэдбери - Яго пумпернiкель (на белорусском языке)

- Па дарозе дамоў, - сказаў мiстэр Велес, - мы пелi "Месячны залiў".

Ён прыгадаў, як яны ехалi дадому, i якая цёплая была ноч, i як мерна ў такт машыне падскоквалi мокрыя купальнiкi, кiнутыя на падстаўку для ног. Яны рабiлi аб'езд за аб'ездам, проста так, каб даўжэй ехаць, i гэта здавалася надзiва разумным.

- Спакойнай ночы. - Пакуль. - Спакойнай ночы.

Потым Велес ехаў адзiн, iмкнучыся да поўначы, да дому, да пасцелi.

Ранiцай ён прыбiў да камоды буханку пумпернiкеля.

- Я ледзь не плакаў, калi праз два гады, пакуль я быў у коледжы, мацi спалiла яе ў печы.

- Што ж усё-ткi адбылося ў 1920-м? - спыталася жонка. - У першы дзень Новага года.

- А-а, - адказаў мiстэр Велес. - Я выпадкова праходзiў мiма будынка суда. Iшоў снег. Прабiў гадзiннiк. Госпадзi, успомнiў я, мы ж павiнны былi тут сёння сустрэцца! Я пачакаў пяць хвiлiн. Не тое каб зусiм перад будынкам суда, не думай. Я чакаў на другiм баку. - Маўчанне. - Нiхто не прыйшоў.

Ён устаў з-за стала i заплацiў па рахунку.

- I дайце мне вунь тую буханку пумпернiкеля, - сказаў ён.

Калi яны з жонкай iшлi дамоў, ён сказаў:

- Ты ведаеш, мне падумалася: што з iмi ўсiмi стала?

- Нiяк, як заўсёды, у горадзе, у сваiм кафэ.

- А астатнiя? - твар мiстэра Велеса расчырванеўся, ён усмiхаўся i размахваў рукамi. - Пераехалi. Том, напэўна, у Цынцынацi. - Ён крадком глянуў на жонку.

- Чорт вазьмi, я пашлю яму гэты пумпернiкель!

- Але ж...

- Праўда! - Ён смяяўся i iшоў усё хутчэй i хутчэй, паляпваючы далоняй па буханцы хлеба. - Хай выража сваё iмя i пашле па пошце, чые адрасы ведае. I ўрэшце яна вернецца да мяне, зрэзаная iх iмёнамi.

- Але, - сказала жонка, узяўшы яго пад руку, - ты толькi расстроiшся. Ужо не раз ты выкiдваў такiя штучкi i...

Ён не чуў. Чаму мяне нiколi не асяняе днём? - думаў ён. - Чаму заўсёды пасля захаду сонца? Ранiцай, перш за ўсё, думаў ён, я адпраўлю, клянуся богам, адпраўлю гэты пумпернiкель Тому i ўсiм астатнiм. I ён вернецца да мяне, i зноў усё будзе так, як быццам яго нiколi не спальвалi ў печы! Чаму б i не?

- Паглядзiм, - сказаў ён, пакуль жонка адчыняла шкляныя дзверы, за якiмi прытаiўся дом, поўны цiшынi i цёплай пустаты. - Паглядзiм. Што мы яшчэ пелi? "Вяслуй, вяслуй".

Ранiцай ён спускаўся па сходках у залу i на хвiлiну затрымаўся ад яркiх, моцных сонечных промняў. Твар яго быў паголены, зубы - пачышчаны. Святло напоўнiла кожны пакой. Ён паглядзеў на стол, ля якога завiхалася жонка. Упэўнена, не спяшаючыся, яна наразала тонкiмi лустачкамi яго пумпернiкель.

Ён прысеў да стала, асветленага промнямi сонца, i ўзяў газету.

Яна дастала лустачку хлеба i пацалавала мужа ў шчаку. Ён прывычна паляпаў яе па руцэ.

- Табе адзiн кавалачак цi два, мiлы? - спыталася яна пяшчотна.

- Два, бадай, - адказаў ён.