Рэй Брэдбери: Яго пумпернiкель

— Па дарозе дамоў, - сказаў мiстэр Велес, — мы пелi «Месячны залiў».

Ён прыгадаў, як яны ехалi дадому, i якая цёплая была ноч, i як мерна ў такт машыне падскоквалi мокрыя купальнiкi, кiнутыя на падстаўку для ног. Яны рабiлi аб'езд за аб'ездам, проста так, каб даўжэй ехаць, i гэта здавалася надзiва разумным.

— Спакойнай ночы. — Пакуль. — Спакойнай ночы.

Потым Велес ехаў адзiн, iмкнучыся да поўначы, да дому, да пасцелi.

Ранiцай ён прыбiў да камоды буханку пумпернiкеля.

— Я ледзь не плакаў, калi праз два гады, пакуль я быў у коледжы, мацi спалiла яе ў печы.

— Што ж усё-ткi адбылося ў 1920-м? — спыталася жонка. — У першы дзень Новага года.

— А-а, — адказаў мiстэр Велес. — Я выпадкова праходзiў мiма будынка суда. Iшоў снег. Прабiў гадзiннiк. Госпадзi, успомнiў я, мы ж павiнны былi тут сёння сустрэцца! Я пачакаў пяць хвiлiн. Не тое каб зусiм перад будынкам суда, не думай. Я чакаў на другiм баку. — Маўчанне. — Нiхто не прыйшоў.

Ён устаў з-за стала i заплацiў па рахунку.

— I дайце мне вунь тую буханку пумпернiкеля, — сказаў ён.

Калi яны з жонкай iшлi дамоў, ён сказаў:

— Ты ведаеш, мне падумалася: што з iмi ўсiмi стала?

— Нiяк, як заўсёды, у горадзе, у сваiм кафэ.

— А астатнiя? — твар мiстэра Велеса расчырванеўся, ён усмiхаўся i размахваў рукамi. — Пераехалi. Том, напэўна, у Цынцынацi. — Ён крадком глянуў на жонку.

— Чорт вазьмi, я пашлю яму гэты пумпернiкель!

— Але ж…

— Праўда! — Ён смяяўся i iшоў усё хутчэй i хутчэй, паляпваючы далоняй па буханцы хлеба. — Хай выража сваё iмя i пашле па пошце, чые адрасы ведае. I ўрэшце яна вернецца да мяне, зрэзаная iх iмёнамi.

— Але, — сказала жонка, узяўшы яго пад руку, — ты толькi расстроiшся. Ужо не раз ты выкiдваў такiя штучкi i…

Ён не чуў. Чаму мяне нiколi не асяняе днём? — думаў ён. — Чаму заўсёды пасля захаду сонца? Ранiцай, перш за ўсё, думаў ён, я адпраўлю, клянуся богам, адпраўлю гэты пумпернiкель Тому i ўсiм астатнiм. I ён вернецца да мяне, i зноў усё будзе так, як быццам яго нiколi не спальвалi ў печы! Чаму б i не?

— Паглядзiм, — сказаў ён, пакуль жонка адчыняла шкляныя дзверы, за якiмi прытаiўся дом, поўны цiшынi i цёплай пустаты. — Паглядзiм. Што мы яшчэ пелi? «Вяслуй, вяслуй».

Ранiцай ён спускаўся па сходках у залу i на хвiлiну затрымаўся ад яркiх, моцных сонечных промняў. Твар яго быў паголены, зубы — пачышчаны. Святло напоўнiла кожны пакой. Ён паглядзеў на стол, ля якога завiхалася жонка. Упэўнена, не спяшаючыся, яна наразала тонкiмi лустачкамi яго пумпернiкель.

Ён прысеў да стала, асветленага промнямi сонца, i ўзяў газету.

Яна дастала лустачку хлеба i пацалавала мужа ў шчаку. Ён прывычна паляпаў яе па руцэ.

— Табе адзiн кавалачак цi два, мiлы? — спыталася яна пяшчотна.

— Два, бадай, — адказаў ён.

Пумпернiкель (ням.) — чорны жытны густа замешаны хлеб з саладжавым смакам.