Robert Sawyer - Ludzie

Może zachowanie takiego podziału rzeczywiście miało sens nawet w wieku dorosłym oraz w życiu zawodowym. Dzięki temu kobiety pracowały w środowisku wolnym od mężczyzn i ich ego.

Choć neandertalczycy inaczej mierzyli czas, dzieląc dzień na dziesięć równych części — od momentu, na który przypadał świt w dzień równonocy wiosennej — to Mary nadal polegała na swoim swatchu, a nie na tajemniczych symbolach wyświetlanych przez Kompana. Wprawdzie przeszła przez portal do innego świata, ale nadal znajdowała się w tej samej strefie czasowej.

Była przyzwyczajona do rytmu pracy z krótkimi przerwami na kawę rano i po południu oraz z godziną na lunch, ale metabolizm neandertalczyków nie pozwalał im pracować tak długo bez jedzenia. W dniu roboczym mieli dwie długie przerwy, pierwszą około jedenastej rano, a drugą około trzeciej po południu. W trakcie obu spożywano ogromne ilości jedzenia, w tym także surowego mięsa. Ta sama metoda, która pozwalała laserowo usuwać infekcje u ludzi, sprawiała, że można było bezpiecznie jeść mięso na surowo, a neandertalskie szczęki doskonale się do tego nadawały. Niestety, żołądek Mary nie — dlatego towarzyszyła Lurt i jej koleżankom podczas posiłków, ale starała się nie patrzeć na to, co jadły.

Mogła wprawdzie się oddalić, ale zależało jej na rozmowach z Lurt. Była zafascynowana neandertalską wiedzą na temat genetyki — a partnerka Adikora chętnie jej o wszystkim opowiadała.

W trakcie krótkiego czasu, jaki spędziła z Lurt, nauczyła się tak wiele, że zaczynała myśleć, iż wszystko było możliwe — zwłaszcza bez mężczyzn.

Mary była w życiu na kilkunastu ślubach — wielu katolickich, jednym żydowskim, jednym według tradycji chińskiej i kilku cywilnych. Wydawało jej się, że mniej więcej wie, jak będzie wyglądała ceremonia Jasmel.

Myliła się.

Oczywiście rozumiała, że nie ma to być uroczystość religijna — neandertalczycy nie wyznawali żadnej wiary Mimo to sądziła, że ceremonia odbędzie się w jakiejś instytucji. Tymczasem zorganizowano ją na świeżym powietrzu.

Ponter już tam był, gdy sześcianem podróżnym dotarła na miejsce. Długo się przytulali, korzystając z tego, że inni jeszcze się nie zjawili i nikt nie mógł ich zobaczyć.

— Aha — powiedział Ponter, gdy odsunęli się od siebie — oto i są. — Słońce świeciło jasno. Mary uświadomiła sobie, że zapomniała zabrać okulary przeciwsłoneczne ze swojego świata. Musiała zmrużyć oczy, żeby wyraźniej zobaczyć nadchodzących. Zbliżały się do nich trzy osoby: kobieta, która według Mary dobiegała czterdziestki, nastolatka i ośmioletnia dziewczynka. Ponter zerknął na Mary, potem przeniósł wzrok na nie i po chwili znowu spojrzał na nią. Próbowała odgadnąć znaczenie jego miny. Gdyby zaliczał się do jej gatunku, pewnie uznałaby, że poczuł ogromne skrępowanie, tak jakby nagle uświadomił sobie, że znalazł się w niezręcznej sytuacji.

Trzy kobiety nadchodziły ku nim ze wschodu, od strony Centrum. Najstarsza i najmłodsza nie miały nic ze sobą, natomiast nastolatka niosła spory pakunek na plecach. Kiedy się zbliżyły, dziewczynka zawołała: „Tato!” i podbiegła do Pontera, który podniósł ją z ziemi i przytulił.

Pozostałe dwie szły wolniej, starsza trzymała się nieco z tyłu za młodszą, która maszerowała noga za nogą, uginając się pod ciężarem tobołka.

Ponter postawił już ośmiolatkę z powrotem na ziemi i trzymając ją za rękę, odwrócił się do Mary.

— Mare, to moja córka, Mega Bek. Mega, poznaj moją przyjaciółkę, Mare.

Mega najwyraźniej do tej chwili widziała tylko ojca, bo dopiero teraz przyjrzała się uważniej Mary.

— Rany — powiedziała w końcu. — Jesteś gliksińską kobietą?

Mary się uśmiechnęła.

— Tak, zgadza się — powiedziała i zaczekała, aż jej Kompan przetłumaczy to na neandertalski.

— Mogłabyś przyjść do mojej szkoły? — spytała Mega. — Chciałabym cię pokazać innym dzieciom!

Mary spojrzała na małą zaskoczona; nigdy nie myślała o sobie jak o interesującym eksponacie.

— Hm, jeśli będę miała czas — odparła.

Pozostałe dwie kobiety zbliżyły się do nich.

— To moja starsza córka, Jasmel Ket. — Ponter wskazał osiemnastolatkę.

— Miło mi — powiedziała Mary. Przyjrzała się dziewczynie. Nie miała pojęcia, czy według tutejszych standardów Jasmel jest atrakcyjna. Córka Pontera miała za to niesamowite złote oczy, tak jak jej ojciec. — Nazywam się… — postanowiła nie zawstydzać tamtej, podając imię, którego neandertalczycy nie potrafili wymówić — …Mare Vaughan.

— Witaj, Uczona Vaughan — Mary domyśliła się, że Jasmel już wcześniej o niej słyszała, bo skąd wiedziałaby, jak oddzielić jej imię i nazwisko. I rzeczywiście, dziewczyna potwierdziła to w następnych słowach. — To ty dałaś mojemu ojcu tę ozdobę z metalu.

Mary przez chwilę nie wiedziała, o co chodzi, ale potem uświadomiła sobie, że Jasmel ma na myśli krzyżyk.

— Tak — odparła.

— Już raz cię widziałam. Na monitorze, kiedy ratowaliśmy tatę, ale… — córka Pontera ze zdumieniem pokręciła głową — …wciąż nie mogę uwierzyć, że to się działo naprawdę.

— No cóż. Teraz widzisz mnie na żywo. Chyba nie masz nic przeciwko temu, że przyjechałam na twoją uroczystość.

Jasmel odziedziczyła wrażliwość i takt po ojcu.

— Nie, oczywiście, że nie. Bardzo się cieszę, że tu jesteś — zapewniła.

Ponter wtrącił się do rozmowy. Mary przyszło do głowy, że być może wyczuł ukrywane niezadowolenie córki i wolał zmienić temat, zanim prawda wyjdzie na jaw.

— A to jest… była… opiekunka mojej córki. — Spojrzał na trzydziestoośmiolatkę. — Hm, nie spodziewałem się ciebie tutaj — przyznał.

Brew neandertalskiej kobiety uniosła się nad jej wał nadoczodołowy.

— Właśnie widzę — odparła, zerkając na Mary.

— No tak, hm, to jest Mare Vaughan, kobieta z drugiego świata, o której wcześniej ci opowiadałem. Mare, poznaj Da — klar Bolbay.

— O Boże — odezwała się Mary, a jej Kompan wyemitował pisk, sygnalizując, że nie potrafi przetłumaczyć tego zwrotu.

— Tak? — Daklar spojrzała na nią wyczekująco.

— Ja, hm… cieszę się z naszego spotkania. Wiele o tobie słyszałam.

— A ja o tobie — przyznała spokojnie tamta.

Mary zdobyła się na wymuszony uśmiech i odwróciła wzrok.

— Daklar była partnerką mojej partnerki Klast i dlatego pełniła rolę opiekunki (asmel — wyjaśnił Ponter — do czasu, gdy moja córka osiągnęła pełnoletność, to znaczy 225 miesięcy, co miało miejsce na wiosnę — dodał, spoglądając znacząco na Daklar.

Mary starała się wychwycić podtekst. Odniosła wrażenie, że Ponter próbuje dać do zrozumienia, iż skoro Daklar nie pełni już żadnej oficjalnej roli w życiu dziewczyny, nie powinna tu przychodzić. Mary rozumiała jego zakłopotanie. W końcu ta kobieta próbowała doprowadzić do kastracji Adikora.

Na szczęście niezręczną sytuację przerwało przybycie dwojga ludzi w wieku około pięćdziesięciu lat.

— To rodzice Tryona — przedstawił ich Ponter. — Bal Dur — ban — wskazał mężczyznę — i Yabla Pol. Balu, Yablo, poznajcie moją przyjaciółkę, Mare Vaughan.

Głos Bala brzmiał tubalnie.

— Nie musisz nam jej przedstawiać. Oglądałem cię na Podglądaczu.

Mary poczuła nieprzyjemny dreszcz. Od czasu do czasu widywała srebrne stroje, ale nie miała pojęcia, że jest obiektem uwagi Ekshibicjonistów.