Станислав Лем - Салярыс (на белорусском языке)

Гэта - самы просты сон, iншыя я не здолею расказаць, бо страх, перажыты ў iх, нельга параўнаць нi з чым на свеце. У сне я нiчога не ведаў пра iснаванне Хэры, дзённыя ўражаннi i перажываннi наогул не адбiвалiся ў маiх снах.

Былi i iншыя сны, калi ў застылай, мёртвай цемры я адчуваў сябе аб'ектам скрупулёзных, няспешных даследаванняў, без усялякiх вядомых нам iнструментаў; гэта быў дотык, драбленне, растварэнне аж да абсалютнага знiкнення, а за ўсiм гэтым - за маўчаннем, за паступовым знiшчэннем - стаяў страх: ранкам толькi ад успамiнаў пра яго пачынала трымцець сэрца.

А днi доўжылiся - аднастайна, сонна, бясколерна, прыносiлi самотную агiду да ўсяго. Я баяўся толькi начэй, але не ведаў, як ад iх уратавацца. Хэры магла зусiм не спаць, я таксама iмкнуўся да гэтага. Я цалаваў i лашчыў яе, разумеў, што справа тут не ў ёй i не ўва мне; мне проста страшна заснуць. Хоць я нi слова не казаў Хэры пра свае кашмары, яна, вiдаць, пра нешта здагадвалася: у яе пакорлiвасцi я адчуваў маўклiвую крыўду i пачуццё знявагi, але нiчога зрабiць не мог. Я ўжо казаў, што за ўвесь час не бачыўся нi са Снаўтам, нi з Сарторыусам. Аднак Снаўт часам заяўляў пра сябе - зрэдку запiскай, а часцей выклiкам па вiдэафоне. Ён пытаўся, цi не заўважыў я якой-небудзь новай з'явы, нейкiх перамен, чаго-небудзь, што магло быць рэакцыяй на гэтулькi разоў паўтораны эксперымент. Я адказваў адмоўна i сам пытаўся пра тое ж самае. Снаўт на экране толькi круцiў галавой.

На пятнаццаты дзень пасля заканчэння эксперымента я прачнуўся раней звычайнага i быў так змучаны кашмарамi, што нiяк не мог ачомацца, нiбыта пасля глыбокага наркозу. Праз незацемнены iлюмiнатар падалi першыя промнi чырвонага сонца, цэлая рака пурпуровага агню перасякала гладкую паверхню Акiяна, i я заўважыў, што паверхня, якая да гэтага часу была безжыццёвая, становiцца мутнай. Яна ўжо была не чорная, а пабялела, нiбыта яе ахiнула iмгла, iмгла i на самай справе была даволi густая. Дзе-нiдзе ўзнiкалi неспакойныя асяродкi, затым бязмэтны рух ахапiў усю бачную прастору. Чорную паверхню закрыла смуга, светла-пурпуровая на грабянях хваляў i жамчужна-карычневая ва ўпадзiнах. Спачатку гульня фарбаў стварала з гэтага дзiўнага акiянскага покрыва доўгiя шэрагi застылых хваляў, пасля ўсё перамяшалася, увесь Акiян пакрыўся пенай, вялiзныя лахманы яе ўздымалiся ўгору i пад Станцыяй i вакол яе. З усiх бакоў адначасова ўзляталi ў рыжае, пустое неба перапончатакрылыя пенныя воблакi, не падобныя на звычайныя хмары. Iхнiя берагi напаўнялiся паветрам, як шары. На фоне нiзка палаючага над гарызонтам сонечнага дыска адны здавалiся вугольна-чорнымi, iншыя, у залежнасцi ад таго, пад якiм вуглом асвятлялi iх промнi ўсходу, успыхвалi рыжымi, вiшнёвымi, малiнавымi водблiскамi. Здавалася, Акiян лушчыцца, крывавыя шматкi то адкрывалi чорную паверхню, то засланялi яе новым налётам зацвярдзелай пены. Некаторыя ўтварэннi ўзляталi ўгору зусiм блiзка, за некалькi метраў ад iлюмiнатараў, а адно сваiм шаўкавiстым з выгляду берагам нават зачапiла шкло. Тыя ж раi, што ўзляцелi першыя, былi ўжо ледзь бачныя, як птушкi, што разляцелiся ва ўсе бакi, яны расплывалiся, знiкалi ў зенiце.

Станцыя знерухомела i стаяла на адным месцы каля трох гадзiн, а незвычайнае з'явiшча не знiкала. Нарэшце, калi сонца сышло ўжо за гарызонт, Акiян пад намi ахутала цемра, мiрыяды лёгкiх ружаватых сiлуэтаў бясконцымi вяршынямi ўздымалiся ў неба ўсё вышэй i вышэй, быццам слiзгалi па нябачных струнах. I гэтае небывалае ўзнясенне доўжылася да поўнай цемры.

Усё гэтае з'явiшча, страшнае сваiм спакоем, уразiла Хэры, але я нiяк не мог яго растлумачыць: мне, салярысту, яно было такое ж новае i незразумелае, як i ёй. Зрэшты, формы i ўтварэннi, не адзначаныя нiдзе ў сiстэматыцы, можна назiраць на Салярыс два-тры разы за год, а калi пашанцуе - то i часцей.

Наступнай ноччу, прыкладна за гадзiну да ўсходу блакiтнага сонца, мы сталi сведкамi яшчэ аднаго феномена:

Акiян фасфараваў. Спачатку на яго нябачнай у цемры паверхнi дзе-нiдзе з'явiлiся плямы святла, а дакладней, слабае свячэнне, бялявае, размазанае, якое рухалася разам з хвалямi. Плямы злучалiся, павялiчвалiся, нарэшце прывiднае ззянне дасягнула лiнii гарызонту. Iнтэнсiўнасць ззяння нарастала на працягу прыкладна пятнаццацi хвiлiн; затым усё скончылася дзiўным чынам: Акiян стаў патухаць, з захаду насоўваўся фронт цемры шырынёй у некалькi соцень мiль, а калi ён дасягнуў Станцыi i мiнуў яе, усё яшчэ ахопленая ззяннем частка Акiяна, якая фасфаравала, стала падобнай на адступiўшае на ўсход i застылае высока ў небе зарыва. Калi зарыва дасягнула гарызонту, яно стала падобным на паўночнае ззянне i адразу знiкла. Неўзабаве зноў узышло сонца, i зноў пад iм распасцерлася нежыццёвая пустыня, зрэзаная маршчынамi хваляў, якiя пасылалi ў iлюмiнатары Станцыi ртутныя водблiскi. Ззянне Акiяна было апiсана ўжо неаднойчы; часта яго назiралi перад выбухам асiметрыяд, наогул жа яно было тыповай прыкметай лакальнага павелiчэння актыўнасцi плазмы. Аднак за наступныя два тыднi нi на Станцыi, нi за яе межамi нiчога не адбылося. Толькi аднойчы, пасярод ночы, я пачуў далёкi крык, якi даносiўся адначасова нiадкуль i адусюль. Гэты крык быў незвычайна высокi, рэзкi i працяглы, быццам у сто разоў узмоцнены плач немаўляцi. Раптоўна абуджаны ад кашмару, я доўга ляжаў i прыслухоўваўся, не зусiм перакананы, што мне не снiцца i гэты крык. Напярэдаднi з лабараторыi, якая часткова размешчана над нашай кабiнай, чулiся прыглушаныя водгукi, нiбыта там перасоўвалi цяжкi груз або апаратуру; мне здалося, што крык таксама чуецца наверсе, зрэшты, было незразумела, як ён пранiкае праз гуканепранiкальны слой, якi падзяляе абодва ярусы. Гэты перадсмяротны крык доўжыўся амаль паўгадзiны. Мокры ад поту, амаль што шалёны, я хацеў ужо кiнуцца наверх, бо нервы мае не вытрымлiвалi. Але нарэшце крык сцiх, i зноў было чуваць, як перасоўвалi нешта цяжкае.