Bob Shaw - Członek rzeczywisty

W końcu rzecz tak banalna jak zapalniczka do papierosów zburzyła spokój ducha Philipa Connora.

Już ponad godzinę tkwili z Angelą nad jej basenem kąpielowym i chociaż niewiele powiedziała przez cały ten czas, każde słowo, każdy zniecierpliwiony gest jej szczupłych rąk dobitnie mówiły, że wszystko między nimi skończone.

Connor siedział sztywno na krześle obciągniętym płótnem, wyraźnie speszony, i usiłował zrozumieć, co jest przyczyną tej zmiany. Studiował pilnie twarz Angoli, nieprzeniknioną i zupełnie odczło-wieczoną przez ogromne owadzie oczy okularów słonecznych. Jego wzrok powędrował za samotnym białym motylem, towarzysząc mu w jego ryzykownym locie ponad basenem, aż do momentu, kiedy migocąc jak gwiazda, zniknął w cieniu brzóz.

Dotknął czoła lepkiego od potu.

— Morderczy upał.

— A mnie jest przyjemnie — powiedziała Angelą, jeszcze i w ten sposób dając mu odczuć, że już nic ich nie łączy. Poruszyła się nieznacznie na leżance, zmieniając pozycję półnagiego brązowego ciała.

Connor z tęsknotą spoglądał na mini-pejzaż jej kształtów — terytorium, z którego został wygnany — i oceniał sytuację. Po śmierci wuja Angela stała się bogata, nawet bardzo bogata, ale Connor nie mógł uwierzyć, żeby to był jedyny powód zmiany. Jego dochód roczny wynosił dwieście tysięcy, więc Angelą wiedziała, że nie poluje na pieniądze.

— Niedługo mam spotkanie — powiedziała z jawnie nieszczerym uśmieszkiem.

Connor postanowił wzbudzić w niej poczucie winy.

— To znaczy, że mam sobie iść, tak?

Spojrzała na niego ze współczuciem, ale był to tylko moment, i piękna twarz Angeli przybrała znów wyraz nieprzeniknionego spokoju.

Angela usiadła, wzięła papierosa z paczki leżącej na niskim stoliku, otworzyła torebkę i wyjęła z niej złotą zapalniczkę. Zapalniczka wyśliznęła jej się z palców, przeleciała przez wyłożony kafelkami brzeg basenu i wpadła do płytkiej w tym miejscu wody. Dziewczyna krzyknęła zaniepokojona i rzuciła się po zgubę, ochlapując sobie przy tym twarz i jasne włosy. Ociekająca wodą zapalniczka zapaliła się przy pierwszej próbie. Angela posłała Connorowi dziwnie niepewne spojrzenie, schowała zapalniczkę do torby i wstała.

— Przykro mi, Phil — powiedziała — ale naprawdę muszę już iść. Była to dość obcesowa odprawa, ale urażony w swojej ambicji Connor ledwie to zauważył. Urodzony spryciarz, z głową do interesów jak mało kto, z miejsca zaczął kombinować: zapalniczka mimo całkowitego zamoknięcia zapaliła się natychmiast, co znaczyło, że jest to najlepszy sprzęt tego rodzaju, jaki widział w życiu, a do tego z tak niezwykłym kształtem spotykał się po raz pierwszy. Zaintrygowało go to bardzo. Jego zawód polegał przecież na znajomości wszystkich pięknych, kosztownych cacek na świecie, a on najwyraźniej przegapił coś ważnego.

— Dobrze, Angie, już idę — podniósł się. — Zauważyłem, że masz bardzo ładną zapalniczkę. Czy mogłabyś mi ją pokazać? Złapała za torebkę, jakby się bała, że jej wyrwie.

— Proszę cię, Philip, daj mi spokój i idź już sobie. — Odwróciła się i odeszła w stronę domu.

— Wpadnę na chwilę jutro.

— Proszę bardzo — odparła nie odwracając się nawet. — Ale mnie tu nie będzie.

Connor poszedł do swojego Lincolna, usiadł ostrożnie na rozgrzanym siedzeniu i odjechał do Long Beach. Było już dość późno, mimo to jednak wrócił do biura i zaczął wydzwaniać do różnych zaprzyjaźnionych firm, żeby sprawdzić, czy i one nie wiedziały o tej rewelacji w dziedzinie produkcji zapalniczek. Ponieważ i sekretarka, i telefonistka były na urlopie, sam musiał się tym zająć. Pozwoliło mu to zapomnieć na chwilę o dojmującym bólu po stracie Angeli i napełniło go uspokajającym poczuciem, że robi coś w kierunku jej odzyskania, a przynajmniej wyjaśnienia sytuacji między nimi.

Odniósł idiotyczne wrażenie, że złote cacko ma coś wspólnego z ich zerwaniem. Było to oczywiście śmieszne, ale wracając pamięcią do chwil wspólnie spędzonych nad basenem stwierdził, że Angela — rzecz u niej dziwna — prawie nie paliła. Najprawdopodobniej postanowiła odzwyczaić się po prostu od papierosów, ale Connorowi przyszło jednak do głowy, że może niechciała w jego obecności wyjmować zapalniczki.

Doszedłszy do wniosku, że te dociekania donikąd nie prowadzą, zamknął biuro i pojechał do domu. Mimo dość późnej pory o\ło nieznośnie gorąco — słońce osiągnęło pozycję, z której atakowało znacznie skuteczniej, ukośnie padającymi promieniami dostając się nawet do samochodu. Wszedł do mieszkania, wziął prysznic, zmienił ubranie i snując się smętnie po obszernych pokojach marzył o An-geli. Brak apetytu pozbawił go nawet tej pociechy, jaką stanowi jedzenie. Około północy zaparzył sobie kawę Kenyan — najdroższy gatunek, jaki miał — ale, zawiedziony, wypił zaledwie kilka łyków. Dlaczego — pomyślał po raz chyba setny — nie potrafią zrobić tak, żeby smak dorównywał aromatowi.

Położył się spać z uczuciem osamotnienia i tęsknoty za Angela.

Rano obudził się głodny i jedząc solidne śniadanie stwierdził z ulgą, że odzyskał swój zwykły pogodny nastrój. To przecież zupełnie naturalne, że taka nagła zmiana warunków życia nie pozostała bez wpływu na Angelę, ale kiedy minie szok wywołany tym, że z osoby zamożnej stała się bogatą — odzyska ją przecież. A tymczasem on — człowiek, który pierwszy wprowadził w tym kraju japońskie zegarki elektroniczne — nie da się przecież wykołować w tak głupiej sprawie jak nowy typ zapalniczek.

Zamiast pójść do biura, zasiadł przy telefonie. Zapuści swoje macki jeszcze dalej i zbada, jak się ma rzecz z zapalniczkami na terenie Europy i Dalekiego Wschodu. Wkrótce jednak potrzeba zobaczenia Angeli stała się tak silna, że kazał przyprowadzić sobie wóz przed główne wejście budynku i pojechał na południe drogą nadmorską do Ashbury Park. Był to kolejny dzień potwornego upału, ale świeży powiew od Atlantyku wpadając przez okna do samochodu poprawiał mu humor.

Kiedy dojechał do domu Angeli, stwierdził, że na podjeździe w kształcie litery U stoi jakiś obcy samochód. Mężczyzna w średnim wieku, ubrany w brązowy garnitur i w okularach w drucianej oprawie, ostentacyjnie zamykał drzwi frontowe. Connor zaparkował samochód tuż przy schodkach i wysiadł.

Nieznajomy odwrócił się do niego podzwaniając pękiem kluczy.

— Czym mogę panu służyć?

— Chyba niczym — odparł Connor, zły na niespodziewanego intruza. — Przyjechałem zobaczyć się z panną Lomond.

— W sprawie urzędowej? Jestem Millett z firmy „Millett i Fie-sler".

— Nie, jestem jej przyjacielem. — Connor zrobił zniecierpliwiony gest w stronę dzwonka.

— Wobec tego powinien pan wiedzieć, że panna Lomond już tu nie mieszka. Dom jest do sprzedania.

Connor zamarł. Rzeczywiście Angela mu powiedziała, że jej tu nie będzie, ale był niemile zaskoczony, że go nie zawiadomiła o zamiarze sprzedania domu.

— Owszem, panna Lomond mówiła mi o tym, ale nie przypuszczałem, że się tak prędko wyprowadzi — zmyślił na poczekaniu. — A kiedy zabiera meble?

— Wcale nie zabiera. Dom ma być sprzedany z pełnym wyposażeniem.

— Jak to — nic nie zabiera?

— Kompletnie nic. Myślę, że panna Lomond bez trudu może sobie pozwolić na kupienie nowych mebli — powiedział cierpko Millet idąc w stronę samochodu. — Do widzenia.

— Chwileczkę — Connor zbiegł ze schodków. — Jak ja się mogę skontaktować z Angela?