William Tenn - Problem służby

Jego ramiona w jednym skurczu mięśni uniosły się w górę i rozpostarły na boki. Jakaś nieodparta, budząca zachwyt siła ściskała mu pierś i nagle z gardła wyrwał się krzyk:

— Służ nam, Garommo! Służ nam! Służ nam! Służ nam! Służ nam!

Oblała go szalejąca fala miłości, jakiej dotąd nigdy nie odczuwał, miłości do Garommy, miłości do rodziców Garommy, miłości do dzieci Garommy, miłości do wszystkiego, co się łączyło i kojarzyło z Garommą. Jego ciało ogarnął paroksyzm zachwytu, nad którym już nie panował, płomienie rozkoszy lizały mu ciało między udami i pod pachami, kręcił się i obracał, tańczył i podskakiwał, zdawało mu się, że żołądek rozerwie przeponę, pragnąc wyrazić swe uwielbienie. I nie było w tym nic dziwnego. Przecież tych wszystkich objawów wyuczono go już we wczesnym dzieciństwie…

— Służ nam, Garommo! — wrzeszczał, aż w kącikach ust pojawiła mu się piana. — Służ nam! Służ nam! Służ nam!

Rzucił się na ziemię pomiędzy dwóch strażników i końce jego palców musnęły powiewające poły szat Sługi Wszystkich, który akurat przechodził. Umysł Sidothiego dotarł w jednej chwili do najdalszych, najskrytszych rejonów ekstazy. Zemdlał, bełkocząc resztką świadomości:

— Służ nam, o Garommo…

Już po wszystkim koledzy laboranci zanieśli go z powrotem do Biura Badań nad Uzdrawianiem. Patrzyli na niego z pełnym szacunku lękiem. Nie co dzień udawało się komuś dotknąć szat Garommy! Patrzcie, jak to działa na człowieka!

Sidothi dopiero po godzinie odzyskał przytomność.

BYŁ TO DZIEŃ CAŁKOWITEJ KONTROLI…