Robert Sheckley - Wrażenia z Langranaku

Nie mogę opisać tego miejsca nie opisując siebie, podobnie jak nie mogę opisać siebie, nie opowiadając o tym miejscu. Tylko od czego zacząć? Może powinienem opisać obie rzeczy jednocześnie, ale wątpię, czy potrafiłbym coś takiego zrobić. Może w ogóle nie potrafię pisać?

Tak czy inaczej jestem na obcej planecie, sytuacja zazwyczaj uważana za interesującą, a ja jestem jednostką ludzką, co również uważa się za rzecz interesującą. Niewątpliwie też potrafię zapisywać swoje wrażenia. Nie rozumiem, dlaczego nie potrafię tego złożyć w jedną całość.

Może powinienem zacząć od opisu swojej niemożności opisania czegokolwiek. Choć zdaje się, że już to zrobiłem i nie bardzo wiem, czy rzecz była warta zachodu.

Myślę, że zacznę od wież.

Główne miasto tutaj nazywa się Langranak i słynie ze swoich wież. Z punktu obserwacyjnego na wzgórzu, w odległości kilku kilometrów od miasta, ma się wrażenie mnogości wież różnych kształtów, wielkości i kolorów. Słyszałem, że w Wenecji też jest dużo wież, podobnie jak w Stambule. Wieże tworzą przyjemny efekt estetyczny niezależnie od tego, jak są ustawione. Wieże Langranaku mają w sobie coś obcego. Myślę, że to wszystko, co mam do powiedzenia o wieżach.

Ja sam jestem osobnikiem ludzkim przeciętnego wzrostu i kształtu. Myślę, że jestem podobny do wielu ludzi. Różni mnie od nich tylko to, że znajduję się na obcej planecie.

Większość czasu, spędzam we wnętrzu statku. Nie szczędzono wysiłków, żeby uczynić je swojskim i przytulnym. Główny salon wygląda jak hotel Holiday Inn. Kambuz przypomina restaurację Howarda Johnsona, a sypialnia mogłaby się znaleźć w jakimś zajeździe w Nowej Anglii. Jest mi w tym statku bardzo dobrze. Kiedyś wyśmiewałem się z amerykańskiego stylu wnętrz, ale teraz mi to przeszło. Statek podoba mi się taki jaki jest. Podoba mi się automat wydający pizzę i coca-colę. Hot-dogi też są w porządku. Jedynie kukurydza pieczona w kolbach nie odpowiada ziemskim standardom. Ten problem wymaga jeszcze rozwiązania…

Nie dzieje się tu nic ciekawego. Dotąd starałem się o tym nie wspominać. Według mnie opowieść powinna zawierać przygody, konflikty, problemy i rozwiązania. Takie opowieści lubię czytać. Ale mnie nic się nie przydarza. Oto jestem na obcej planecie, otoczony przedstawicielami obcej cywilizacji i nic. Nadal jednak wierzę, że mam coś do opowiadania. Mam przecież wszystkie składniki.

Wczoraj zostałem przyjęty przez najwyższego urzędnika Langranaku. Omówiliśmy przyjaźń międzyplanetarną. Zgodziliśmy się, że nasze stosunki będą przyjazne. Mówiliśmy też o handlu międzyplanetarnym i nie było między nami żadnych sprzeczności co do samej idei. Faktycznie nie widać nic, czego moglibyśmy chcieć od nich i vice versa. Nic takiego, co usprawiedliwiałoby koszty transportu. Mają przecież całą planetę, na której mogą wytwarzać wszystko, czego im potrzeba, i my tak samo. Zgoda dotyczyła więc tylko samej zasady.

Większy postęp uzyskaliśmy w kwestii wymiany turystycznej. Te istoty lubią podróżować, podobnie jak nasi ludzie. Koszty będą niezwykle wysokie, ale niektórzy będą mogli sobie na to pozwolić. Zresztą to tylko porządek.

Siedzę w swoim statku kosmicznym i dużo czytam. Zwłaszcza o buddyzmie zen, jodze a także o tybetańskim i hinduskim mistycyzmie. „Wchodź w ciszę możliwie jak najczęściej i pozostawaj w niej możliwie jak najdłużej”. To, w gruncie rzeczy, istota sprawy. Metody powstrzymania gadatliwości umysłu. Skupienie. Bardzo tego pragnę, ale mój umysł nie chce się uspokoić. Nachodzą mnie przypadkowe myśli, uczucia, wrażenia. Czasami udaje mi się kontrolować przez pięć minut, ale to mi nie daje poczucia spełnienia. Pewnie potrzebuję guru. Ale w mojej sytuacji to niemożliwe. Myślałem już, żeby poszukać miejscowego mistrza, ale będę tu za krótko, żeby to miało jakiś sens. Zawsze tak jakoś wypada.

Nic nie wydaje mi się tutaj szczególnie dziwne. Ludzie tu kupują i sprzedają różne rzeczy. Pracują w różnych zawodach. Jest trochę żebraków. Wszystko wydaje się dość zrozumiałe. Nie rozumiem wszystkiego, oczywiście, ale na Ziemi też wszystkiego nie rozumiem. Chciałbym móc powiedzieć „To niewiarygodne, co ci ludzie robią z tym a tym”, ale nie widzę tu nic szczególnie niewiarygodnego. Pracują, żyją, ja robię to samo, wszystko normalnie. Muszę sam sobie przypomnieć, że jestem na obcej planecie. Co nie znaczy, oczywiście, że o tym zapominam. Po prostu nic nie wywołuje we mnie poczucia niezwykłości.

Zeszłej nocy było zaćmienie. Chciałem wyjść i obejrzeć je, ale zasnąłem nad książką. Nic się zresztą nie stało. Kamery statku wszystko zarejestrowały i obejrzę wszystko z replayu.

Dzisiaj zmobilizowałem się i poszedłem zwiedzić ruiny. Miejscowi zachęcali mnie do tego. Ruiny, będące, jak się tu uważa, śladami cywilizacji wymarłej przed tysiącami lat, są oddalone mniej więcej o piętnaście kilometrów od Langranaku. Są bardzo rozległe. Obejrzałem trzy wielkie świątynie, częściowo zrekonstruowane. Pokryte są wymyślnymi rzeźbami i płaskorzeźbami różnych stworów, które, jak mi wyjaśnił mój przewodnik, nigdy nie istniały. Były też figury groteskowe i stylizowane. Przewodnik powiedział, że były czczone jako bogowie, ale już nie są. Było też kilka labiryntów, które kiedyś miały znaczenie religijne.

Zrobiłem zdjęcia wszystkich tych rzeczy. Oświetlenie w normie. Używałem kamery Nikon z obiektywem 50 mm, rzadziej 90 mm.

Później tego samego dnia mój przewodnik zwrócił mi uwagę na interesujący fakt, że wśród tych wszystkich wymyślnych rzeźb nie ma ani jednego równoległoboku. Dla budowniczych tych ruin równoległobok mógł stanowić tabu religijne, albo był odrażający estetycznie. Niewykluczone też, że po prostu nie odkryli kształtu równoległoboku, choć tak często przedstawiali kwadrat i prostokąt. Nikt nie wie tego na pewno.

Badania są kontynuowane. Wyjaśnienie tej sprawy powinno rzucić światło na psychologię tego starożytnego i tajemniczego ludu.

Dzisiaj dzień świąteczny. Poszedłem do miasta, usiadłem w jednej z kawiarenek i pijąc to, co tu uchodzi za kawę, przyglądałem się przechodzącym ludziom. Było to bardzo barwne widowisko. Według broszury święto to upamiętnia ważne zwycięstwo wojskowe nad sąsiednim krajem. Obecnie oba kraje zdają się być w stosunkach przyjaznych, a w każdym razie poprawnych. Ale trudno jest być pewnym takich rzeczy.

Miasto zamieszkują trzy ważne, rasowo odmienne grupy ludności. Autochtoni wyglądają jak Anglicy, starsi imigranci jak Francuzi a nowsi imigranci jak Turcy. Między tymi grupami istnieją różne napięcia. Stroje regionalne, niegdyś bardzo tu ważne, zanikły i są używane tylko na szczególne okazje. Wszyscy żałują, że stare obyczaje zanikają.

Czasem, zwłaszcza wieczorami, ogarnia mnie smutek i tęsknota. Nie mogę wówczas zasnąć i czytam albo słucham taśm. Albo oglądam film z pokładowego projektora. Potem biorę pigułkę nasenną. Właściwie kilka pigułek. Myślę, że to z powodu tęsknoty za Ziemią. Ale zaraz przypominam sobie, że na Ziemi zdarzało mi się to samo. Na Ziemi też zażywałem pigułki nasenne.