Да дзяўчыны падышоў памочнік суддзі, і Тэрэза выйшла да трыбуны.
— Скажыце,— пачаў суддзя,— ці той гэта чалавек, размову якога з Шарлем Рамбэрам вы чулі ноччу ў суботу ў замку Бале, перад вамі?
— Так, гэта Эцьен Рамбэр.
— Як вы лічыце, калі меркаваць па той размове, ці быў у яго намер забіць сына?
— Я магу сказаць толькі тое, што пан Рамбэр быў моцна ўсхваляваны, і я разумею яго пакуты.
Покуль Тэрэза вярталася на сваё месца, старшыня звярнуўся да прысяжных:
— Слова мае пан пракурор рэспублікі.
Прамова пракурора была складзена па-майстэрску, але ў ёй бракавала доказаў. Пракурор абвінаваціў Эцьена Рамбэра ва ўзурпацыі права правасуддзя, ва ўтойванні забойцы і ў забойстве. Следам за пракурорам падняўся адвакат падсуднага. Ягоныя доказы завяршылі судовае расследаванне. Старшыня і члены суда пакінулі залу, каб вынесці свой вердыкт. Эцьена Рамбэра двое жандараў таксама вывелі з залы. Амаль усе былі на баку падсуднага. У чаканні прысуду кожны меркаваў — якім ён будзе?
Прагучаў званок. Вярнуліся прысяжныя, занялі свае месцы. У цішыні падняўся старшыня прысяжных:
— Перад богам і людзьмі прысяжныя аднагалосна адказалі «не» на ўсе пытанні.
Гэта было поўным апраўданнем Шарля Рамбэра.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
X
Княгіня Соф’я прымае ванну
Перад парталам гатэля спыніўся шыкоўны аўтамабіль. Адміністратар Луі пачціва схіліўся.
— Вы пойдзеце да сябе? — спытаў ён ветліва ў княгіні, калі яна выйшла з машыны.
Тая ледзь заўважна кіўнула.
— Ліфт для пані Соф’і Данідавай.
Цень лёг на падлогу хола. Праз імгненне княгіня знікла ў кабіне. Ліфт пайшоў угору.
Княгіня Соф’я займала ў гатэлі «Раяль-Палац» нумар з чатырох пакояў на чацвёртым паверсе. На такую раскошу яна мела права двойчы. Уладальніца вялікай маёмасці і багаццяў, яна да таго ж належала да вышэйшай арыстакратыі: шлюб з князем Данідавым рабіў яе стрыечнай сястрой расійскага імператара. Княгіні Соф’і толькі споўнілася трыццаць, яе блакітныя вочы надзіва прыемна кантраставалі з цяжкімі чорнымі косамі, яна была надзвычай прыгожай і чароўнай. Трымалася свецкага ладу жыцця і не меней як паўгода праводзіла ў Парыжы, дзе спынялася па-амерыканску ў «Раяль-Палацы».
Княгіня Соф’я мінула вялікую гасцёўню свайго нумара і зайшла ў спачывальню. Яна павярнула ўключальнік на сцяне, пырснула святло.
— Надзін! — паклікала яна нізкім голасам.
З невысокай канапы, што стаяла ў куце, адразу ж падхапілася маладая дзяўчына — відаць, княгіня пабудзіла яе.
— Надзін, памажы мне распрануцца,— загадала княгіня,— і прывядзі да ладу мае валасы, я стамілася.
— Прахалодны вечар, ці не так, княгіня? — рызыкнула спытаць дзяўчына ў гаспадыні і накінула ёй на плечы шырокі пеньюар.
Надзін была чаркешанкай: зграбная, рухавая брунетка, з донцаў блакітных вачэй прабівалася прыхаванае полымя.
Надзін яшчэ марыў сон, і яна неасцярожна правяла грэбенем па валасах.
— Цішэй ты! — ускрыкнула княгіня і раз’юшана хвастанула дзяўчыну па шчацэ.
Надзін адскочыла, вочы яе бліснулі нянавісцю.
— Я не прывыкла, каб мяне білі!
Княгіня здзіўлена паглядзела на яе.
— Надзін, на калені! — загадала яна.— Прасі прабачэння або сыходзь прэч!
Надзін кінулася ў ногі да княгіні, тая, задаволеная, ласкава падняла яе.
— Добра,— сказала яна.— Я ўжо не сярдую, а цяпер я мушу пабыць адна!
— Я прашу дазволіць мне застацца. Я хацела б дапамагчы.
— Не,— адказала княгіня,— ідзі да сябе.— Але адразу ж перадумала, кранула лоб рукою: — Хаця, добра, падрыхтуй ванну.
Праз колькі хвілін княгіня Соф’я распранулася і сабралася ўжо легчы ў ванну, але раптоўна вярнулася ў спачывальню.
— Надзін,— паклікала яна,— ты яшчэ тут?
Ніхто не азваўся.
— Мне падалося, што нехта ходзіць,— сказала сама да сябе княгіня,— але, відаць, сапраўды прымроілася.
Яна абышла спачывальню, зазірнула і ў ярка асветленую гасцёўню, потым вярнулася да свайго ложка, агледзела, ці спраўны шчыток са званкамі, з дапамогаю якіх яна магла выклікаць да сябе кожнага супрацоўніка гатэля і асабістую прыслугу. Супакоіўшыся, маладая жанчына вярнулася ў ванны пакой, скінула пеньюар і зайшла ў водарную ваду. Ванны пакой асвятляла лямпачка ў маціцовым шкляным плафоне. Соф’я ўпівалася ў вадзе асалодаю, з задавальненнем прыслухоўвалася да таго, як адпачывае яе цела, калі ізноў пачуўся шоргат. Княгіня знерухомела, потым рэзка выпрасталася, азірнулася, да паловы паднялася з вады,— нікога...
Читать дальше
