Dan Simmons - Ostrze Darwina

– Klamka – odrzekł Darwin – od chevroleta.

– Tamci faceci uważają, że to chevrolet el camino z 1982 roku – wyjaśnił sierżant, wskazując techników pracujących w tlącym się jeszcze dole.

Minor spojrzał na pionową ścianę skalną po prawej stronie i setki metrów autostrady pod nią.

– To miło – mruknął. – Nie przypuszczam, żeby mogli znaleźć ślady opon na szczycie urwiska.

– Na pewno nie, to lita skała – zgodził się Cameron. – Nie ma tam zresztą żadnej drogi.

– Kiedy doszło do wypadku?

– W nieokreślonym momencie minionej nocy. Około drugiej rano ktoś zgłosił nam ogień.

– A wy od razu przyjechaliście.

– Musieliśmy. Początkowo chłopcy z CHP myśleli, że chodzi o samolot wojskowy.

Dar kiwnął głową i podszedł do żółtej taśmy otaczającej dół w ziemi.

– Dużo skorup. Coś nie należącego do el camino?

– Szczątki ludzkie – odparł sierżant ze smutnym uśmiechem. – Jedna osoba, jesteśmy tego niemal pewni. Prawdopodobnie mężczyzna. Wiesz, ciało jest trochę porozrzucane po upadku i eksplozji. Hm… znaleźliśmy też fragmenty aluminium i innego stopu, które nie mają raczej nic wspólnego z chevroletem el camino.

– Drugi pojazd?

– Tak podejrzewają technicy. Albo może części czegoś, co znajdowało się w samochodzie.

– Ciekawe – zadumał się Minor.

Patrolowy Elroy nadal popatrywał podejrzliwie, jakby sierżant chciał sobie z niego zażartować, podsuwając mu Darwina.

– I naprawdę jest pan tym facetem, na cześć którego ustanowiono Nagrodę Darwina?

– Och nie – zaprzeczył Dar. Chodził wokół leja, starając się nie zbliżać do krawędzi urwiska. Nie lubił wysokości. Niektórzy ludzie z Wydziału Ruchu Drogowego kiwali mu głowami i witali się. Minor wyjął aparat z torby i zaczął patrzeć przez obiektyw pod różnymi kątami. Wschodzące słońce lśniło w wielu tysiącach kawałków rozrzuconego i osmalonego metalu.

– A co to takiego? – spytał Elroy – Nigdy wcześniej nie widziałem takiego aparatu.

– Cyfrowy – odburknął Dar, skończył robić zdjęcia i kręcić wideo, po czym ponownie spojrzał w dół autostrady. Widoczne z góry wejście do kanionu znajdowało się w jednej linii z jezdnią biegnącą na wschód do Borrego Springs. Minor spojrzał na mały ekran cyfrówki, pstryknął kilka fotek otoczenia, a następnie nakręcił kawałek autostrady, pustyni i krateru.

– No cóż, skoro Nagrody Darwina nie ustanowiono na pańską cześć – naciskał patrolowy – na czyją ją nazwano?

– Karola Darwina – odparł Minor. – Słyszałeś o teorii, według której przetrwają najlepiej przystosowani? – Młokos popatrzył tępo. Dar westchnął. – Społeczność śledczych oficerów ubezpieczeniowych przyznaje nagrodę osobie, która w danym roku odda rodzajowi ludzkiemu największą przysługę poprzez usunięcie swojego DNA z puli genowej – zażartował.

Policjant powoli pokiwał głową, ale oczywiście nic z tego nie zrozumiał. Cameron zachichotał.

– Czyli temu, kto w najgłupszy sposób zabije sam siebie – wytłumaczył Elroyowi i zerknął na Minora. – W ubiegłym roku dostał ją ten facet w Sacramento, który tak długo potrząsał maszyną do pepsi, aż na niego spadła i go przygniotła, nieprawdaż?

– Nie, to się zdarzyło dwa lata temu – odciął się Dar. – W ubiegłym roku najlepiej się popisał rolnik z Oregonu, który zniecierpliwił się nagle podczas pokrywania gontem dachu własnej stodoły, więc przerzucił linę przez szczyt dachu i kazał swemu dorosłemu synowi przywiązać ją do czegoś stałego. Okazało się, że młody człowiek wybrał tylny zderzak ich pikapa.

Cameron głośno się roześmiał.

– Właśnie, dokładnie tak. A potem jego żona wyszła z domu i pojechała do miasta. Czy faceci od ubezpieczeń samochodowych zapłacili w końcu wdowie?

– Musieli – odpowiedział Darwin. – Najwyraźniej stary miał ten punkt w polisie.

Patrolowy Elroy wykrzywił usta w typowym dla Elvisa uśmiechu, lecz naturalnie nie pojął puenty opowieści.

– Więc rozwiążesz dla nas tę zagadkę? – spytał sierżant.

Minor podrapał się w głowę.

– Macie jakieś teorie?

– Ludzie z Wydziału Ruchu Drogowego uważają że chodzi o nieudaną transakcję narkotykową – stwierdził Cameron.

– Tak – przyznał szybko patrolowy. – Wie pan, el camino znajdował się na tyłach tego dużego wojskowego samolotu transportowego…

– C-130? – wtrącił Dar.

– Tak. – Elroy uśmiechnął się. – Gnojki się poróżniły, wypchnęły chevroleta z transportowca i… bingo. – Wycelował w lej niczym maitre d’hótel wskazujący gościom stolik.

Darwin skinął głową.

– Dobra teoria. Tyle że… skąd handlarze narkotyków wzięliby C-130? I po co mieliby transportować nim el camino? Jaki sens go wypychać? No i dlaczego auto eksplodowało i spaliło się?

– Czyż samochody nie wybuchają zawsze, kiedy spadają z urwisk i klifów? – spytał Elroy z blednącym uśmiechem.

– Tylko w filmach, Mickey, mój chłopcze – rzucił sierżant, po czym odwrócił się do Dara i spytał: – A więc? Chcesz zacząć, zanim zrobi się tu gorąco?

Minor kiwnął głową.

– Dobrze, ale mam dwa warunki. – Cameron uniósł gęste brwi. – Zabierz mnie z powrotem do mojego samochodu i pożycz mi swoje radio.

Darwin wyjechał acurą z kanionu i skierował ją na pustynię. Tam przystanął, rozejrzał się przez moment, podjechał jeszcze kawałek, znów się zatrzymał, tym razem patrząc nieco dłużej, po czym zawrócił do pierwszego punktu postoju i ruszył pieszo na pustynię. Po drodze zbierał kamyki i inne leżące tam drobiazgi, wkładając je do kieszeni. Uwiecznił na zdjęciach kilka karłowatych, osobliwie poskręcanych juk oraz piasek, potem wrócił do acury i pstryknął parę ujęć asfaltowej drogi. Pora nadal była wczesna, a ruch nieznaczny – jedynie od czasu do czasu jednopasmową szosą kanionową jechała furgonetka lub pikap. Temperatura na pustyni przekroczyła już jednak dwadzieścia pięć stopni Celsjusza, więc Minor, siedząc w czarnej acurze, pozostawionej na jałowym biegu na żwirowym zakręcie w odległości półtora kilometra od wejścia do kanionu, zdjął kurtkę i włączył klimatyzację. Włączył laptopa, ThinkPada firmy IBM, przegrał z karty pamięci cyfrowego aparatu Hitachi wykonane zdjęcia i przeglądał je przez kilka minut. Później obejrzał krótkie fragmenty wideo, które nakręcił. W końcu uruchomił klawiaturę numeryczną i jakiś czas wstukiwał równania, przerywając na moment, aby aktywować mapę elektroniczną i wyjąć ze skrytki na rękawiczki urządzenie GPS. Dwukrotnie sprawdził odległości, kąty i wysokości, później dokończył obliczenia, zamknął laptopa, odłożył go i połączył się z Cameronem przez pożyczone wcześniej radio. Odkąd opuścił skalny występ, minęło już trzydzieści pięć minut.

Pięć minut później zielonobiały helikopter zawirował mu nad głową i wylądował. Pilot pozostał wewnątrz kabiny, sierżant natomiast wysiadł, poprawił kapelusz i podszedł do acury.

– Gdzie młody Elvis? – spytał Dar.

– Elroy – skorygował sierżant.

– Jak zwał, tak zwał.

– Zostawiłem go. Wystarczy mu ekscytacji na dziś rano. Poza tym zbyt lekceważąco wypowiada się na temat starszych.

– Tak?

– Gdy odszedłeś, nazwał cię arogantem i dupkiem – wyjaśnił Cameron.

Minor uniósł brwi.

– Dupkiem?

Przyjaciel z marines wzruszył ramionami.

– Przepraszam, stary. To nie jest zły chłopak, ale nigdy nie był biedak w wojsku. Typowy przedstawiciel pokolenia X i tak dalej. W dodatku biały. No i ma ostry język. Przepraszam cię za niego.