David Baldacci - Na ratunek

Paul Fisher wstał i zamknął drzwi. Był to łącznik z Kwaterą Główną. Przeszedł nad stosem dokumentów i ponownie usiadł.

– Wyglądasz, jakbyś była przepracowana, Brooke. Zawsze tak wyglądasz i chyba to właśnie w tobie kocham.

Uśmiechnął się, a Brooke odwzajemniła uśmiech. Fisher był jednym z niewielu ludzi w FBI, na których Reynolds nie – patrzyła z góry, dosłownie, bo miał niemal dwa metry. Byli mniej więcej w tym samym wieku, ale Fisher pracował w Biurze dwa lata dłużej i był jej przełożonym. Był kompetentny i uczynny, był też przystojny, z czasów studiów na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles zostały mu rozwichrzone blond włosy i zgrabna sylwetka. Kiedy małżeństwo Reynolds zaczęło się rozpadać, wyobrażała sobie romans z rozwiedzionym Fisherem. Nawet teraz była zadowolona, że zdążyła pójść do domu, wziąć prysznic i się przebrać.

Fisher zdjął kurtkę i siedział tylko w koszuli, wdzięcznie opinającej jego długi tors. Wiedziała, że choć cały czas się tu kręcił, tym razem jest służbowo.

– Przykro mi z powodu Kena – zaczął. – Nie było mnie w mieście, inaczej byłbym tam zeszłej nocy.

Reynolds bawiła się nożykiem do listów.

– Mnie jest bardziej przykro, a nikomu z nas nie jest nawet w przybliżeniu tak źle jak Anne Newman.

– Rozmawiałem z SAC-em. – Fisher mówił o odpowiedzialnym agencie specjalnym. – Chcę jednak, żebyś ty mi o tym powiedziała.

Gdy skończyła mówić, podrapał się po brodzie.

– Oczywiście wiedzą, że ich szukasz.

– Na to wygląda.

– Za daleko nie posunęłaś śledztwa, co?

– Wciąż daleko od zwrócenia się do prokuratora po akt oskarżenia, jeśli o to ci chodzi.

– Czyli Ken nie żyje, a twój główny i jedyny świadek zaginął w akcji. Powiedz mi o Faith Lockhart.

Spojrzała na niego zdziwiona ostrym tonem. Fisher odwzajemnił spojrzenie z wyraźnie widoczną nieprzyjaźnią w oczach, tak to oceniła. Wiedziała jednak, że przyjazne usposobienie nie należy w tej chwili do jego zadań, teraz reprezentował Kwaterę Główną.

– Czy chcesz mi coś powiedzieć, Paul?

– Brooke, zawsze rozmawiamy szczerze. – Przerwał i stukał palcami o oparcie krzesła, jakby chciał jej coś przekazać alfabetem Morse’a. – Wiem, że Massey zgodził się dać ci pewną swobodę ruchu w tej sprawie, ale wszyscy bardzo się o ciebie martwią. Musisz to wiedzieć.

– Wiem, że w świetle ostatnich wydarzeń…

– Przejmowali się i przed nimi. Ostatnie wydarzenia jedynie podniosły poziom zatroskania.

– Chcą, żebym to zostawiła? Boże, to może dotyczyć ludzi, których nazwiskami potem opatruje się budynki rządowe!

– To problem dowodów. Co masz bez Lockhart?

– Ale to prawda, Paul.

– Jakie nazwiska ci podała, poza Buchananem?

Reynolds od razu stała się nerwowa. Cały problem polegał na tym, że Lockhart właściwie nie podała żadnych nazwisk. Jak dotąd. Była na to za mądra, trzymała je w rezerwie aż do ubicia interesu.

– Na razie nic szczególnego, ale będziemy je mieli. Buchanan nie prowadził interesów z przedstawicielami lokalnych szkół, a Lockhart wprowadziła nas w schemat jego działań. Dopóki ci ludzie byli przy władzy, pracowali dla Buchanana. Kiedy opuszczali urzędy, to on z kolei zapewniał im zatrudnienie bez żadnych obowiązków, a za to z olbrzymimi wynagrodzeniami, głównie w postaci różnych premii i innych dodatków. Genialne w swej prostocie. Nie mogła całej tej historii wymyślić, biorąc pod uwagę mnóstwo szczegółów, jakie nam podała.

– Nie podaję w wątpliwość jej wiarygodności, ale powtarzam: potrafisz udowodnić swoje oskarżenia? Teraz?

– Robimy, co w naszej mocy, by je udowodnić. Miałam zamiar zaproponować jej, by nagrywała dla nas rozmowy, ale sam wiesz, że w tych sprawach nie można się zbytnio spieszyć. Gdybym zbyt mocno naciskała lub straciła jej zaufanie, to nic byśmy nie dostali.

– Chcesz usłyszeć moją chłodną, racjonalną analizę? – Fisher uznał jej milczenie za zgodę. – Masz tych wszystkich bezimiennych, potężnych ludzi. Wielu z nich być może poczyniło przygotowania na przyszłość lub nawet obecnie są w trakcie miłej pracy po zakończeniu służby publicznej. Co w tym takiego nadzwyczajnego? To się dzieje cały czas. Rozmawiają przez telefon, biorą udział w obiadach, szeptają na ucho, proszą o jakieś przysługi. Taka jest Ameryka. I co z tego?

– Paul, to jest znacznie więcej niż to, o czym mówisz. Znacznie więcej.

– Chcesz powiedzieć, że możesz wyśledzić rzeczywiste nielegalne działania, w wyniku których manipuluje się procesem legislacyjnym?

– Niezupełnie.

– Niezupełnie jest dobrym słowem. W gruncie rzeczy jest to podobne do dowodzenia niewinności.

Wiedziała, że w tej sprawie Fisher ma rację. Jak można komuś dowieść, że czegoś nie zrobił? Wiele narzędzi, których używali ludzie Buchanana do popierania jego spraw, należało prawdopodobnie do arsenału każdego polityka, a ich używanie było w pełni zgodne z prawem. Chodziło raczej o motywacje, o to, dlaczego ktoś coś robił, a nie jak to robił. Właśnie to „dlaczego” było nielegalne, choć „jak” takie nie było.

– Czy Buchanan jest dyrektorem tych nieznanych firm, w których znajdują pracę ci nieznani byli politycy? Udziałowcem? Udostępnił im pieniądze? Ma z nimi jakieś bieżące interesy?

– Mówisz jak adwokat – powiedziała z wyrzutem.

– Tak właśnie chcę mówić. Ponieważ na takiego rodzaju pytania musisz znać odpowiedzi.

– Nie udało nam się znaleźć dowodów na bezpośrednie związki Buchanana z którąkolwiek z tych firm.

– Na czym więc opierasz swoje wnioski? Jakie masz dowody, że w ogóle istnieje jakiś związek?

Reynolds zaczęła coś mówić, ale przerwała. Zarumieniła się i z nerwów złamała ołówek, który trzymała w ręce.

– Mogę odpowiedzieć za ciebie – rzekł Fisher. – Te dowody to Faith Lockhart, zaginiony świadek.

– Znajdziemy ją, Paul, wtedy wrócimy do naszych spraw.

– A jeśli jej nie znajdziecie? Co wtedy?

– Znajdziemy jakiś inny sposób.

– Czy jesteś w stanie niezależnie, bez Lockhart, określić tożsamość przekupionych urzędników?

Z całych sił chciała odpowiedzieć twierdząco na to pytanie, ale nie mogła. Buchanan był w Waszyngtonie od dziesiątków lat. Prawdopodobnie miał do czynienia z niemal każdym politykiem i urzędnikiem tego miasta. Zawężenie listy będzie niemożliwe bez Lockhart.

– Wszystko jest możliwe – odpowiedziała enigmatycznie.

– To nieprawda, Brooke. – Fisher pokręcił głową.

– Buchanan i jego kumple złamali prawo – wybuchła. – Czy to nie ma żadnego znaczenia?

– W sądzie nie ma, jeśli nie ma na to dowodów – odparował.

– Do cholery, nie chcę w to wierzyć. – Walnęła pięścią w stół. – Poza tym, dowody istnieją, trzeba tylko je znaleźć.

– To jest właśnie problem. Jeśli uda ci się to zrobić w całkowitej tajemnicy, to dobrze. Ale śledztwo tej wielkości, przy tak ważnych osobach w niezaangażowanych, nigdy nie jest całkowicie tajne. A teraz na dodatek mamy jeszcze śledztwo w sprawie o zabójstwo.

– To znaczy myślisz, że będą przecieki. – Zastanawiała się, czy Fisher podejrzewa, że naprawdę może się to zdarzyć.

– To znaczy, że kiedy masz do czynienia z ważnymi ludźmi, lepiej żebyś była cholernie pewna swej sprawy, zanim dojdzie do jakichkolwiek przecieków. Nie możesz mierzyć do takich celów, jeśli nie jesteś po zęby uzbrojona. W tej chwili twoja strzelba jest pusta i nie jestem pewien, czy uda ci się ją naładować. Instrukcje Biura mówią wyraźnie, że nie możesz polować na urzędników państwowych tylko na podstawie plotek i poszlak.