Kate Mosse - Grobowiec

W chwili gdy zapadła decyzja o wizycie u Izoldy Lascombe, Anatol zaczął organizować wyjazd.

Od razu po śniadaniu wysłał napisany przez matkę telegram z potwierdzeniem, kupił bilety kolejowe na następny dzień, a Marguerite poprosił, by poszła z Leonie po zakupy i pomogła się córce zaopatrzyć we wszystko, co będzie potrzebne w czasie miesiąca na wsi. Zajrzały najpierw do La Maison Leoty, po komplet ekskluzywnej bielizny, dzięki której dziewczyna zyskała talię osy i poczuła się doroślejsza. W La Samaritaine Marguerite kupiła córce nową suknię popołudniową oraz komplet spacerowy, odpowiedni na wiejskie warunki jesienią. Przez cały czas zakupów była ujmująca i czuła, ale równocześnie jakby zagubiona w myślach. Leonie zorientowała się, że robią sprawunki na konto generała, i westchnęła z rezygnacją, uświadamiając sobie, że po powrocie do Paryża może zastać w domu nowego ojca.

Była podekscytowana, lecz jednocześnie dziwnie rozbita. Przypisała ten stan skutkom wydarzeń z poprzedniego wieczoru. Nie miała jeszcze okazji porozmawiać z bratem na osobności ani wypytać go o zastanawiającą zbieżność w czasie, dzięki której zaproszenie przyszło w tak odpowiedniej dla niego chwili.

Po obiedzie, korzystając z pięknego popołudnia, matka i córka wybrały się na spacer do Parc Monceau, ulubionego miejsca spotkań dzieci reprezentantów różnych narodów, zajmujących pobliskie ambasady. Grupka chłopców z zapamiętaniem bawiła się w chowanego. Wianuszek dziewcząt z kokardami i w białych halkach, strzeżony przez nianie oraz ciemnoskórych strażników, grał w klasy. Ponieważ Leonie, będąc dzieckiem, uwielbiała grać w la marelle, zatrzymały się, by popatrzeć, jak dzieci rzucają kamykiem i przeskakują na kolejne kwadraty. Sądząc po wyrazie twarzy Marguerite, ona także wspominała czasy dzieciństwa z rozrzewnieniem.

– Dlaczego nie byłaś szczęśliwa w Domaine de la Cade? spytała córka.

– Po prostu nie czułam się komfortowo w tamtym otoczeniu, cherie.

– Ale dlaczego? Ze względu na towarzystwo? Czy samo miejsce?

Marguerite leciutko uniosła ramiona, jak zawsze, gdy nie życzyła sobie kontynuowania tematu.

– Przecież musi być jakiś powód – naciskała Leonie.

Matka westchnęła zrezygnowana.

– Mój przyrodni brat był oryginałem i samotnikiem – rzekła w końcu.

– Nie życzył sobie towarzystwa znacznie młodszego rodzeństwa, nie mówiąc już o jakiejkolwiek odpowiedzialności za drugą żonę ojca. Czułyśmy się w domu jak nieproszeni goście.

Leonie pogrążyła się w myślach.

– Jak sądzisz, czy mnie się tam spodoba? – zapytała po chwili.

– Z całą pewnością – oświadczyła Marguerite odrobinę zbyt szybko. -Posiadłość jest naprawdę urocza. Poza tym, jak sądzę, w ciągu trzydziestu lat wprowadzono sporo udoskonaleń.

– A dom? Marguerite milczała.

– Mamo?

– Dawno tam nie byłam – rzekła w końcu. – Na pewno wiele się zmieniło.

W dniu wyjazdu, w piątek osiemnastego sierpnia, ranek wstał mglisty i wilgotny.

Leonie obudziła się bardzo wcześnie lekko podenerwowana. W dzień wyjazdu ogarnęła ją niespodziewana tęsknota za światem, który miała na jakiś czas porzucić. Odgłosy miasta – choćby ćwierkanie wróbli siedzących rzędem na brzegu dachu – budziły w niej smutek, znajome twarze sąsiadów i sprzedawców nagle zyskały nieoczekiwany urok. Cały ranek dziewczyna co chwila ocierała łzy.

Anatol robił podobne wrażenie, wyraźnie spięty i zdenerwowany. Usta miał zaciśnięte, wzrok czujny, wciąż wyglądał przez okno salonu na ulicę.

Wreszcie pokojówka oznajmiła przybycie powozu.

– Zawiadom woźnicę, że już schodzimy – rzucił.

– Nie przebierasz się? – spytała Leonie, ze zdziwieniem patrząc na szary surdut. – Jesteś ubrany do biura.

– W tym rzecz właśnie – odparł z ponurą miną. – Takie chcę zrobić wrażenie. Jak tylko zostawimy za sobą Paryż, przebiorę się w coś mniej oficjalnego.

Dziewczyna spłonęła rumieńcem. Że też sama się nie domyśliła.

Oczywiście. Anatol wziął cylinder.

– Spieszmy się, petite, bo nam pociąg ucieknie. Bagaże już załadowano, więc mogli od razu wsiadać.

Leonie uściskała matkę i obiecała często pisać. Marguerite miała zaczerwienione oczy, więc i córkę zapiekły łzy pod powiekami. I w końcu kilka chwil pożegnania na rue de Berlin przyniosło więcej czułości, niż można się było spodziewać.

– Saint-Lazare! – rzucił Anatol głośno, wsiadając do fiacre. – Dworzec Saint-Lazare!

Powóz ruszył. Gdy skręcał w rue d'Amsterdam, Leonie opuściła okno i zawołała do matki stojącej samotnie na chodniku.

Au rewir, maman! Do widzenia! Usiadła i osuszyła łzy chusteczką. Brat ujął ją za rękę.

– Na pewno da sobie bez nas radę, zobaczysz. Dziewczyna pociągnęła nosem.

– Du Pont się nią zajmie – zapewnił siostrę.

– Tak, to prawda. – Westchnęła cichutko. – Ale czy ty się czasem nie pomyliłeś? – Zwróciła na brata baczne spojrzenie. – Wydawało mi się, że ekspres odchodzi z dworca Montparnasse?

– Gdyby ktoś słuchał – odrzekł konspiracyjnym szeptem – sądziłby, że pojechaliśmy na zachodnie przedmieścia.

– Rozumiem. To blaga.

Anatol uśmiechnął się szeroko i pokiwał głową.

Po przyjeździe na Gare Saint-Lazare kazał dyskretnie przenieść bagaże do drugiego powozu. Pozornie beztrosko rozprawiał z woźnicą, jednak zdradzały go krople potu na czole i policzki zaczerwienione z gorąca mimo rześkiej aury.

– Dobrze się czujesz? – spytała Leonie z troską.

– Tak – odparł automatycznie, po czym dodał: – Cała ta… intryga wytrąciła mnie z równowagi. Będę w znacznie lepszym nastroju, jak oddalimy się od Paryża.

– Zaproszenie ciotki spadło nam jak z nieba. Co byś zrobił, gdyby nie nadeszło?

– Coś bym wymyślił.

Leonie czekała na dalszy ciąg, ale brat zamilkł.

– Czy mama wie o twoich… zobowiązaniach zaciągniętych w Chez

Frascati? – spytała w końcu.

Anatol nie odpowiedział wprost.

– Gdyby ktoś do niej przyszedł z jakimiś żądaniami, powie, że wyjechałem do Saint-Germain-en-Laye. Stamtąd pochodzi rodzina Debussy'ego, więc informacja bardzo prawdopodobna. – Położył siostrze dłoniena ramionach. – Czy to ci wystarczy, petite?

Dziewczyna przechyliła głowę na bok. -Tak.

– I nie będziesz mnie więcej przepytywała? Uśmiechnęła się przepraszająco.

– Nie będę.

Na Gare Montparnasse Anatol rzucił woźnicy należność i wpadł do hali dworca, jakby sto diabłów go goniło. Leonie pognała za nim, świadoma, że powinni byli być widziani na Saint-Lazare, nie tutaj.

Sprawdzili listę odjazdów. Anatol sięgnął po zegarek i poniewczasie Przypomniał sobie, że kieszeń kamizelki jest pusta.

– Zgubiłeś zegarek?

– Skradziono mi go – rzucił lekko.

Ruszyli wzdłuż peronu, szukając swoich miejsc. Leonie odczytywała na tabliczkach nazwy miejscowości, w których zatrzymywał się pociąg: Laroche, Tonnerre, Dijon, Macon, Lyon-Perranche – o szóstej wieczorem. potem Valence, Avignon i w końcu Marsylia.

Jutro, innym pociągiem, pojadą z Marsylii do Carcassonne, a w niedzielę rano do miejscowości o wdzięcznej nazwie Couiza-Montazels, ostatniego przystanku przed Rennes-les-Bains. Stamtąd powozem szybko dotrą do Domaine de la Cade. Tak twierdziła ciotka.

Anatol kupił gazetę i schował się za zadrukowanymi stronami. Leonie przyglądała się ludziom. Panom w dziennych garniturach i cylindrach, paniom w sukniach o szerokich spódnicach. Jakiś żebrak o wychudłej twarzy i brudnych dłoniach stanął pod oknem przedziału pierwszej klasy i prosił o jałmużnę, póki strażnik go nie przepędził.