Charlaine Harris - Martwy Aż Do Zmroku

Stwierdzenie szefa przyciągnęło naszą uwagę. Lokal „Merlotte” zaczynał poważnie cierpieć z powodu niedoborów kadrowych. Z jakiegoś powodu zawód kelnerki stracił w ostatnich dwóch miesiącach na popularności.

– Rozmawiałeś już z kimś? – zapytała Arlene.

– Będę musiał przejrzeć zgłoszenia – odparł zmęczonym tonem. Arlene i ja byłyśmy jedynymi spośród barmanek i kelnerek, które nie opuściły Sama od ponad dwóch lat. Nie, nie, była jeszcze jedna. Na drugiej zmianie od lat pracowała też Susanne Mitchell. Mój szef spędzał sporo czasu na zatrudnianiu i (czasem) zwalnianiu.

– Hmm… Sookie, mogłabyś przerzucić dla mnie akta? Sprawdź, która z kandydatek przeprowadziła się gdzieś od czasu zgłoszenia albo dostała inną pracę. Może znajdziesz wśród dziewczyn taką, którą naprawdę polecasz? Oszczędziłabyś mi trochę roboty.

– Jasne – odrzekłam. Pamiętałam, że Arlene robiła to samo dwa lata temu, kiedy przyjmowaliśmy Dawn. Miałyśmy więcej więzi ze społecznością miasteczka niż Sam, który niemal z nikim się nie spotykał. Przebywał w Bon Temps od sześciu lat, ale nie znam nikogo, kto wiedziałby cokolwiek o jego życiu, zanim Sam kupił tu bar.

Usiadłam za jego biurkiem z grubym plikiem podań. Po kilku minutach odkryłam, że sporo zrobiłam. Podzieliłam akta na trzy grupy: przeprowadzki, osoby zatrudnione gdzie indziej i „dobry materiał”. Dodałam jeszcze czwarty i piąty stosik: dla osób, z którymi nie potrafiłabym pracować, gdyż ich nie cierpię oraz stos dla zmarłych. Pierwszy formularz z tej ostatniej grupki wypełniła dziewczyna, która zginęła w wypadku samochodowym w ostatnie Boże Narodzenie. Gdy dostrzegłam to nazwisko na górze formularza, znowu współczułam jej rodzicom. Drugie podanie należało do Maudette Pickens!

Maudette złożyła je na trzy miesiące przed śmiercią. Domyślam się, że nie zadowalała jej praca w Grabbit Kwik. Popatrzyłam na odręczne pismo nieszczęsnej ofiary oraz jej ortografię i na nowo poczułam litość. Usiłowałam sobie wyobrazić mojego brata, który pragnie się kochać z tą kobietą i filmować to. Że też nie szkoda mu było czasu na kogoś takiego! Po raz kolejny zdumiała mnie dziwna mentalność Jasona. Nie widziałam go, odkąd odjechał z Desiree. Miałam nadzieję, że dotarł do domu cały i zdrów. Dziewczyna wyglądała na niezłe ziółko. Szkoda, że mój brat nie chce się ustatkować z, na przykład, Liz Barrett, która chyba potrafiłaby zapanować nad jego wyskokami.

Ilekroć ostatnio myślałam o Jasonie, martwiłam się. Gdybyż tylko mój brat nie znał tak dobrze Maudette i Dawn! Chociaż… wielu mężczyzn znało je przecież obie, zarówno z widzenia, jak i hmm… cieleśnie. Obie miały też na ciele ugryzienia wampirzych zębów. Dawn lubiła ostry seks, skłonności Maudette w tym względzie nie znałam… Sporo facetów kupowało benzynę i kawę w Grabbit Kwik, sporo ich przychodziło również tutaj na drinka. Lecz tylko mój głupi brat zarejestrował na filmach figle z Dawn i Maudette.

Gapiłam się na duży plastikowy kubek z mrożoną herbatą, który stał na biurku Sama.

Z boku zielonego kubka widniał odblaskowy, pomarańczowy napis: „Duży Łyk z Grabbit Kwik”. Mój szef także znał je obie. Dawn pracowała dla niego, a Maudette złożyła podanie o pracę w „Merlotcie”.

Sam na pewno nie był zachwycony, że spotykam się z wampirem. Może nie chciał, by jakakolwiek kobieta widywała się z wampirem…?

Właśnie wtedy wszedł mój szef, ja zaś podskoczyłam, jakbym zrobiła coś złego. I zrobiłam, w mojej opinii. Nie powinno się źle myśleć o przyjacielu.

– Który stos jest dobry? – spytał, jednocześnie posyłając mi zaintrygowane spojrzenie.

Wręczyłam mu niski stosik, może z dziesięć podań.

– Ta dziewczyna, Amy Burley – odparłam, wskazując akta na szczycie – ma doświadczenie, chociaż obecnie zastępuje tylko stałe kelnerki w barze Good Times. Charlsie z nią tam pracowała, możesz więc najpierw pogadać z Tooten.

– Dzięki, Sookie. Zaoszczędziłaś mi kłopotu. – Na potwierdzenie szorstko skinęłam głową. – Wszystko w porządku? – spytał. – Wydajesz się dziś jakaś… daleka.

Przyjrzałam mu się dokładnie. Wyglądał tak samo jak zawsze. Jego umysł jednak pozostawał dla mnie zamknięty. Jak Sam potrafił mnie blokować? Nie potrafiłam odczytywać myśli jeszcze jednej tylko innej osoby – Billa, ale przecież Bill był wampirem. Sam zaś na pewno nie.

– Po prostu tęsknię za Billem – odparłam z premedytacją. Czy zrobi mi wykład o zgubnych skutkach spotykania się z wampirem?

– Jest dzień – odparł mój szef. – Twój wampir nie może być tutaj.

– Oczywiście że nie – odparowałam sztywno. – Wyjechał za miasto – dodałam, a potem zastanowiłam się, czy mądrze jest się zwierzać komuś, kogo zaczęłam podejrzewać o najgorsze. Ruszyłam do drzwi tak nagle, że Sam zagapił się na mnie ze zdumieniem.

Gdy później zobaczyłam Arlene i Sama odbywających długą rozmowę, jednoznacznie wywnioskowałam z ich porozumiewawczych spojrzeń, że mówią o mnie. Szef wrócił do swojego biura bardziej zmartwiony niż kiedykolwiek. Aż do końca mojej zmiany nie odezwaliśmy się do siebie.

Tego wieczoru droga do domu była dla mnie wyjątkowo trudna, ponieważ wiedziałam, że do rana zostanę sama. Wcześniej lepiej się czułam w samotne noce, gdyż w każdej chwili mogłam zadzwonić do Billa. Dziś nie. Próbowałam się pocieszyć myślą, że mam „anioła stróża”… że gdy zapadną kompletne ciemności, Bubba wypełznie z dziury, w której spał. Niestety myśl ta bynajmniej mnie nie uspokoiła.

Zadzwoniłam do Jasona, lecz nie było go w domu. Sprawdziłam w „Merlotcie”, jednak Terry Bellefleur, który odebrał telefon, zapewnił mnie, że mój brat nie pojawił się dziś w barze.

Zastanowiłam się, co robi teraz Sam. Chyba nigdy nie słyszałam o żadnych jego randkach. Na pewno nie z braku propozycji, gdyż niejednokrotnie zauważyłam, że interesują się nim kobiety…

Szczególnie zalotna, wręcz napastliwa była Dawn.

Nie potrafiłam sobie wymyślić niczego przyjemnego do roboty. Zaczęłam rozważać pomysł, że Bubba jest zabójcą do wynajęcia… wampirem do wynajęcia. Czy to do niego zadzwonił Bill, kiedy postanowił sprzątnąć wujka Bartletta? Zadałam sobie pytanie, dlaczego Bill wybrał na mojego obrońcę takie tępe umysłowo stworzenie.

Każda książka, którą brałam z półki, wydawała mi się dziś nieodpowiednia. Każdy program w telewizji, który zaczynałam oglądać, uznawałam po chwili za kompletnie pozbawiony sensu. Przeglądałam „Time’a”, szybko wszakże rozdrażniła mnie determinacja, z jaką wiele narodów usiłowało dać się unicestwić, rzuciłam więc czasopismo przez pokój.

Mój umysł po omacku szukał jakiegoś punktu zaczepienia – niczym wiewiórka usiłująca się wydostać z klatki. Nic mi nie pasowało.

Na odgłos dzwonka telefonu aż podskoczyłam.

– Halo? – warknęłam szorstko.

– Jason jest tu teraz – powiedział krótko Terry Bellefleur. – Chce ci postawić drinka.

Wystraszyła mnie myśl, że w mroku musiałabym przejść do samochodu, a później wrócić do pustego domu (przynajmniej miałam nadzieję, że będzie nadal pusty). Po chwili zbeształam się w myślach, gdyż – ostatecznie – ktoś przecież doglądał budynku, ktoś bardzo silny, nawet jeśli bardzo głupi.

– W porządku, będę za minutę – zapewniłam. Terry po prostu odłożył słuchawkę. Pan Gadulski. Włożyłam dżinsową spódnicę i żółty podkoszulek, po czym – rozglądając się uważnie na prawo i lewo – prędko przecięłam oświetlone podwórko i dopadłam auta. Otworzyłam drzwiczki i w mgnieniu oka wsunęłam się na siedzenie. Gdy znalazłam się wewnątrz, natychmiast zamknęłam drzwiczki.