Clive Cussler: Błękitne Złoto

Motocykle odjechały na boki, szybko zawróciły i ponownie ruszyły na nią. Gamay położyła tarczę na ziemi, nadepnęła nogą i wyrwała z niej piki. W przeciwieństwie do tarczy były zaskakująco lekkie – z cienkimi drzewcami i wąskimi grotami z brązu. Widocznie przeznaczono je do rzucania, a nie potyczek turniejowych.

Postawiła je obok i osłoniła się tarczą. Przypuszczała, że po stracie broni bracia zamarkują atak, lecz na tarczę spadła niczym błyskawica kolczasta kula na łańcuchu. Choć mocno stała na nogach, cios odrzucił ją do tyłu i powalił na jedno kolano. Utrzymała jednak tarczę, co ocaliło jej życie. Potężny cios drugiego napastnika odłupał od tarczy zewnętrzną warstwę drewna.

Bracia zamienili piki na “gwiazdy zaranne”, broń wymyśloną po to, aby przebijała zbroje. Motory rzuciły się na nią ponownie, nim zdążyła wstać. I znów kolczaste żelazne kule rąbnęły w tarczę. Po drugim uderzeniu chroniące ją drewno rozpadło się w drzazgi i w ręku Gamay zostały już tylko rzemienie i rama tarczy.

Chwyciła pikę i ustawiła pod kątem. Motocykliści powstrzymali atak, jeżdżąc tam i z powrotem. Kiedy jeden z nich ruszył na nią, ostrze piki powędrowało w jego kierunku jak strzałka kompasu. Gamay wstrzymała oddech. Napastnik w ostatniej chwili zawrócił. Drugi nadjechał z lewej. Gdy obracała się w jego stronę, dostrzegła, że szykuje się atak z prawej. Stosowali klasyczną taktykę oskrzydlającą. Nie byli jeszcze gotowi na pełną ofensywę, więc badali jej reakcję.

Jeden z nich przemknął na wprost niej, przekonany, że znajduje się poza zasięgiem piki. Jednak Gamay rzuciła nią jak oszczepem. Pika trafiła w szprychy przedniego koła. Siła jego obrotów wprawdzie strzaskała drzewce, ale jeździec poszybował nad kierownicą, a przewrócony motocykl pojechał po posadzce, ciągnąc za sobą snop iskier. Motocyklista upadł na podłogę i zastygł w bezruchu.

Drugi napastnik przerwał atak i skierował reflektor na leżącego. Zsiadł z motoru. Wiedział, że jego brat zginął. Poczuł jego strach i ból w chwili, gdy skręcił on kark. Kiedy jęk, który z siebie wydał, zamienił się w rozdzierający wrzask, a wreszcie w iście wilcze wycie, Gamay przeszły ciarki. Zaczęła się przesuwać w stronę rufy w nadziei, że jeśli dostanie się na pokład, znajdzie inną broń. Ale napastnik dostrzegł jej ruch i w mgnieniu oka dosiadł motocykla. Wysunęła pikę przed siebie. Kiedy nadjechał z boku, poczuła, że broń drgnęła i zabrzęczał metal. Napastnik odrąbał grot toporem bojowym z krótkim trzonkiem. Zatrzymał motor, uniósł topór nad głową, a potem ruszył, żeby się z nią rozprawić.

Pobiegła w stronę rufy. Natychmiast ją dogonił i powalił uderzeniem motocykla w nogi. Po upadku na twardą posadzkę poczuła ostry ból w łokciach i kolanach. Najgorsze jednak było to, że napastnik stał tuż nad nią.

– Mój brat… nie żyje… – powiedział i urwał, jakby oczekiwał, że bliźniak dokończy zdanie. – Zabiłaś… a teraz ja zabiję ciebie. Najpierw… odetnę nogi. Po kolei… Potem ręce.

W czarnych skórzanych spodniach i bezrękawniku wyglądał jak kat. Obnażył w wyczekującym uśmiechu lśniące metalowe zęby. Gamay spróbowała się odsunąć, ale przygwoździł jej nogę butem. Krzyknęła.

Gdy unosił topór w górę, coś zafurkotało. Napastnik zacharczał, wolną ręką chciał sięgnąć do sterczącego mu z boku głowy bełtu, ale nie zdążył. Jego zaczerwienione oczy zgasły i zwalił się jak kłoda. Gamay przetoczyła się w bok, unikając spadającego topora, który z brzękiem uderzył o posadzkę. Usłyszała szybkie kroki, czyjeś silne ręce podniosły ją z ziemi i ujrzała uśmiechniętą twarz Zavali. A potem zjawił się Austin. Ze starą kuszą w rękach.

– Nic ci nie jest? – spytał.

– Nic, czego by nie naprawił porządny przeszczep skóry – odparła. Widząc w ręku Joego broń, którą pożyczył od strażnika, dodała: – Po co odgrywać Wilhelma Tella, skoro macie to?

– Bo za szeroko pruje – rzekł Zavala. – Świetnie się nadaje do wykoszenia szarżującego oddziału, ale nie do precyzyjnego snajperskiego strzału. Ukląkł przy zabitym bliźniaku. – Miałeś trafić w jabłko na czubku jego głowy.

– Następnym razem wyceluję wyżej – odparł Austin, odrzucając kuszę.

Gamay cmoknęła obu w policzki.

– Tak się cieszę z waszego widoku, że zniosę nawet najgłupsze żarty – powiedziała.

– Widzę, że nieźle sobie radziłaś – pochwalił ją Austin, przyjrzawszy się zwłokom przy motocyklu.

– Niewiele brakowało, a zostałabym poćwiartowana. Gdzie jesteśmy?

– Nad jeziorem Tahoe.

– Tahoe! Jak mnie znaleźliście?

– Wyjaśnimy ci po zabraniu Franceski. Możesz iść?

– Choćby na kolanach, byleby wydostać się z tego lochu. Twarzowe wdzianka – powiedziała, przyglądając się ich białym czapkom i uniformom. – To dzięki nim przepuścili was strażnicy przy drzwiach?

– Nie było żadnych strażników.

– Pewnie nie chcieli brać odpowiedzialności za tę parę klonów.

– Tak naprawdę to zajrzeliśmy tu na chybił trafił. Widząc, że bawisz się w berka ze swoim topornym znajomym, porwałem ze ściany kuszę i czekałem, aż wystawisz mi go na strzał. – Austin wziął pistolet jednego z zabitych. – Osiodłamy konie, zanim nadjedzie pościg?

Gamay skinęła głową i utykając ruszyła do drzwi, w opiekuńczej asyście dwóch mężczyzn po bokach. W tym momencie otwarły się drzwi i do komnaty wkroczyła Brunhilda. Była sama, lecz jak zawsze imponująca i wyniosła. Podeszła, ledwie spojrzawszy na trupy, stanęła na szeroko rozstawionych muskularnych nogach i podparła się pod boki.

– Jak rozumiem, to wasza robota – przemówiła.

– Przepraszamy za bałagan – odparł Austin, wzruszając ramionami.

– Debile. Gdybyście ich nie zabili, musiałabym to zrobić sama. Złamali moje rozkazy i skalali to święte miejsce.

– Niemniej współczuję, bo wiem, jak trudno dziś o dobrych pachołków.

– Nie tak trudno, jak się wydaje. Chętnych do zabijania nie brakuje. Jak dostaliście się tutaj?

– Frontowymi drzwiami. Co to za miejsce?

– Serce i dusza mojego imperium.

– A więc to pani jest tą nieuchwytną Brunhildą Sigurd – powiedział Austin.

– Tak, ja też wiem, kim jest pan. Obserwowaliśmy was, panie Austin, odkąd odwiedziliście naszą fabrykę w Meksyku. To ładnie z waszej strony, że zaszczyciliście nas wizytą.

– Ależ nie ma o czym mówić. Musi nam pani zdradzić, kto zaprojektował to wnętrze. Jak myślisz, Joe, w jakim jest stylu, wczesnym rodziny Addamsów czy późnym transylwańskim?

– Chyba bardziej w stylu Wagner modern. Stolik do kawy w kształcie okrętu? Cóż za uroczy detal.

– Czas na naukę – oświadczyła Brunhilda. – Ten okręt symbolizuje przeszłość, teraźniejszość i wspaniałą przyszłość!

– Bardzo stosowny symbol – przyznał ze śmiechem Austin. – Ten okręt płynie donikąd, tak jak pani imperium.

– Stajecie się męczący, panowie z NUMA.

– Nie chcemy nadużyć gościnności. Pozwoli pani, że się pożegnamy.

Zavala ruszył pierwszy i, próbując wyminąć Brunhildę z przyzwyczajenia posłał jej swój firmowy uśmiech. Mimo wszystko była kobietą. Ale nieczuła na jego powszechnie znany męski urok olbrzymka chwyciła go za koszulę i, potrząsnąwszy nim jak terier szczurem, z wielką siłą cisnęła na podłogę. Zavala szybko się pozbierał i – jako niepoprawny dżentelmen wobec wszystkich pań każdej postury i w każdym wieku – posłał jej kolejny uśmiech.

– Wiem, jak pani się czuje – powiedział – ale czy musimy rozstawać się w taki sposób?