Erica Spindler - Tylko Chłód

– Wiesz co, może pójdziemy gdzieś na kolację. Zaproszę też braci…

– Nie, do licha! – mruknął Terry. – Wieczór dopiero się zaczął. Tyle tu moż… – urwał nagle.

Quentin powiódł wzrokiem za jego spojrzeniem i zobaczył płomiennorudą kobietę w minispódniczce, obracającą pupą na wszystkie strony. Unosiła przy tym ręce, potrząsając złotymi bransoletami. Nie było jasne, czy tańczy z jednym mężczyzną, ze wszystkimi, czy tylko się przed nimi popisuje. A miała czym. Coraz więcej facetów przesuwało się w jej stronę, wśród nich Quentin i Terry. Po chwili Quentin zerknął na kobietę.

– Wiesz, Terry, ona wygląda…

– Świetnie. Naprawdę świetnie.

Quentin chciał powiedzieć, że kobieta nie wygląda na osobę, która umawia się na randki z gliniarzami, chyba że ma w tym jakiś interes. Nie była bogata, ale z pewnością chciała być. Ceniła sobie pieniądze, prestiż i kostiumy od Armaniego. I na pewno nie będzie chodzić z facetami, którzy jej tego nie zapewnią. Czyli, między innymi, z policjantami. Ale dzisiaj, może z nudów, pozwoliła sobie na mały wyskok.

Znaleźli się tuż koło jego braci. Percy pozdrowił ich pierwszy:

– Co słychać, braciszku? Cześć, Terry.

Quentin spojrzał na chłopaków. Byli podobni zarówno do siebie nawzajem, jak i do całej rodziny Malone’ów. Obaj mieli intensywnie niebieskie oczy i czarne kręcone włosy. Jednak Percy był znacznie szczuplejszy i wyższy, bo mierzył ponad sto dziewięćdziesiąt centymetrów, natomiast Spencer wyglądał na boksera wagi półciężkiej, który niejedno już miał za sobą.

– Co słychać? – mruknął Quentin. – Właśnie próbuję go odwieść od zrobienia głupstwa. – Wskazał kumpla.

Bracia zerknęli na Terry’ego, a potem na tancerkę. Percy uśmiechnął się szeroko.

– Tak, niezła sztuka. Ale uważaj, Terror, bo się sparzysz – rzucił, używając przydomka, który Terry zyskał w czasie pierwszych lat pracy w policji. – Jak Spencer parę minut temu.

– Bez komentarza. – Spencer wściekłym wzrokiem spojrzał na brata.

Terry przygładził włosy.

– To popatrzcie na zawodowca, chłopaki.

Malone’owie gwizdnęli z podziwem, jedynie Quentin pokręcił z powątpiewaniem głową.

– Sam nie wiem. Miałeś ostatnio mało okazji, żeby trenować…

Terry spojrzał na niego z pewnym siebie, buńczucznym uśmieszkiem.

– Prawdziwy podrywacz nie rdzewieje do śmierci – rzekł bez wahania.

Wysoki i szczupły, z ciemnymi oczami i zabójczym uśmiechem, nawet w tym stanie rzeczywiście wyglądał na podrywacza. Żeby było bardziej romantycznie, potrafił na żądanie wtrącać francuskie zwroty, które wciąż funkcjonowały w jego kajuńskiej rodzinie. Terry naprawdę miał styl i Quentin dawał mu pięćdziesiąt procent szans.

Kumpel przecisnął się do rudej i zaczął tańczyć w rytm muzyki, a ona, kręcąc biodrami, odwróciła się do niego tyłem. Terry obejrzał się za siebie. Quentin pokręcił głową, a jego dwaj bracia zachichotali z uciechy. Jednak Terry się nie poddawał. Spróbował raz jeszcze, ale i tym razem kobieta wyraźnie dała mu do zrozumienia, że nie jest zainteresowana bliższą znajomością. Za trzecim razem już nie bawiła się w żadne subtelności. Zatrzymała się, zmierzyła go zimnym wzrokiem i powiedziała, żeby się odwalił. A potem odwróciła się, tak przy tym zarzucając biodrami, jakby chciała pokazać Terry’emu, co stracił.

Ten zrozumiał to po swojemu i wrócił do kolegów z pewną siebie miną.

– Spodobałem się jej – stwierdził. – Dlatego tak się drażni. Te rude naprawdę mnie kręcą.

– Jeden zero dla niej – zaśmiał się Spencer.

Quentin raz jeszcze pokręcił głową.

– Lepiej daj spokój – powiedział do Terry’ego.

Ale kumpel nie tracił dobrego humoru.

– Zgrywa niedostępną. Zobaczycie, że zaraz tutaj przyjdzie.

– Chyba tylko po to, żeby dać ci w pysk. – Percy spojrzał na starszego brata. – A może ty spróbujesz, Quentin? Jesteś w tym dobry. Uśmiechnij się do niej, jak tylko ty potrafisz.

– Nie, dzięki. – Quentin napił się jeszcze trochę piwa. – Nie lubię dostawać kosza.

– To prawda. – Spencer spojrzał na Terry’ego. – Słyszałeś kiedyś historię o pannie Davis? Uczyła angielskiego w naszej szkole.

– Nie, tylko nie to – jęknął Quentin. – Opowiadałeś to już tyle razy.

Terry usiadł na stołku przy barze i na widok Shannona uniósł dłoń w górę.

– Ale nie przymnie. Chętnie posłucham – zapewnił.

– No cóż – zaczął Spencer – zdaje się, że nasz braciszek nie spędzał zbyt dużo czasu nad książkami i pod koniec roku szykowała mu się z angielskiego wielka pała. Wyglądało to fatalnie. Musiałby uczyć się w czasie wakacji, a poza tym dostałby lanie od ojca. Wiesz, jak to jest.

– I to z doświadczenia – mruknął Terry. – Ale ta historia robi się coraz nudniejsza. I co? Dostał pałę?

Młodsi bracia uśmiechnęli się tajemniczo.

– Nie. Podobno Quentin wypróbował na niej swój diabelski uśmiech.

– Diabelski uśmiech? – Quentin wywrócił oczami. – A kto musiał…?

– Jestem pewny, że chodziło nie tylko o uśmiech – przerwał mu Spencer. – Ale Quentin uparcie nie chce się do tego przyznać.

– To prawda? – Terry spojrzał na niego z ogromnym zdziwieniem. – Uwiodłeś nauczycielkę, żeby dostać promocję?

Quentin popatrzył spode łba na całą trójkę. Miał pretensję do braci o to, że wyciągnęli tę starą historię, ale i do siebie za to, że zgrywał kiedyś casanovę. Teraz było mu po prostu głupio.

– Dajcie spokój, chłopaki. To dawne dzieje i pora wreszcie dorosnąć.

Cała trójka wybuchnęła śmiechem. Quentin pomyślał, że dzięki temu przynajmniej udało się opanować sytuację, lecz zauważył, iż Terry co jakiś czas tęsknie spogląda w stronę rudej. Jednocześnie wydawało mu się, że kobieta traktuje jego zaloty z coraz większą oschłością. Miał wrażenie, jakby specjalnie drażniła Terry’ego. Tańczyła z tymi, którzy chcieli z nią tańczyć. Czasami z dwoma naraz, ale od Terry’ego ostentacyjnie się odwracała. Czyżby chciała sprawdzić, ile jeszcze wytrzyma?

Widząc zaciętą minę kumpla, Quentin uznał, że niewiele. Terry cały się gotował i za chwilę naprawdę mógł wybuchnąć. A to oznaczało kłopoty.

Które przyszły wcześniej, niż się spodziewał.

Terry podszedł do tańczących. Ruda zatrzymała się przed nim i spojrzała mu prosto w oczy.

– Coś nie w porządku? – spytała. – Czemu bez przerwy się na mnie gapisz?

– Tak, ślicznotko. Nie w porządku – warknął. – Facet, z którym tańczysz, to mięczak. Chodź tutaj, żeby poznać prawdziwego mężczyznę.

Quentin zesztywniał, kiedy zobaczył zaciśnięte pięści rudej. Kobieta przytuliła się do mężczyzny, z którym przed chwilą tańczyła, a potem spojrzała wyzywająco na Terry’ego.

– Spadaj, dupku – rzuciła tylko.

Terry skrzywił się, jakby uderzyła go w policzek. Quentin zaklął pod nosem i pociągnął za rękaw Spencera, który akurat rozmawiał z barmanem.

– Weź Percy’ego. Mogą być kłopoty – szepnął, ruszając w kierunku estradki.

– Słyszałeś, co powiedziała? – Partner rudej postanowił działać. – Odwal się i tyle.

Terry nawet na niego nie spojrzał, tylko całą uwagę i wściekłość skierował na kobietę.

– Co powiedziałaś?! – spytał tak głośno, że prawie wszyscy go usłyszeli.

Fala podniecenia przebiegła przez barowy tłum.

– Sam słyszałeś, gliniarzu. Jesteś dupkiem, i to przez duże „D“! – Skierowała kciuk w dół.