Allison DuBois: Kus ze niet vaarwel

Op zondagochtend brachten Joe en ik een paar uur door met Mark en zijn vriendin Laurie; onze vlucht terug zou pas later vertrekken. De telefoon ging en Joe nam op. Hij luisterde even, keek me aan en zei: ‘Allison, je vader is overleden.’

Het voelde alsof de adem uit mijn lichaam werd gezogen. ‘Je bedoelt mijn oma. Pap kan niet zijn heengegaan!’

De blik op Joe's gezicht zei genoeg. Mijn hart brak. Ik kon niet meer goed nadenken. Wat was ik kwaad op God. ‘Je kunt mijn vader niet wegnemen! Andere mensen maken me belachelijk en trekken wat ik doe in twijfel en toch doe ik altijd braaf wat me gevraagd wordt. Alles wat je van me vroeg, heb ik zonder morren gedaan en in ruil daarvoor zou je niet aan mijn vader komen!’

Ik was pas dertig en had geen vader meer. Mijn dochters zouden geen grootvader hebben; twee van hen waren te jong om zich hem later goed te kunnen herinneren. Ik begeleid anderen bij hun verdriet, maar mezelf kon ik geen gemoedsrust geven. Ik was opeens helemaal leeg. Ik had niets meer te geven.

Op weg naar huis zag ik hoe andere mensen met hun leven doorgingen. Ik wilde naar ze roepen: stop! Mijn vader is dood en alles moet tot stilstand komen! Maar zo werkt het niet. Dat weet ik. Het was irrationeel gedrag van me, maar ik kon niet anders. Terwijl ik met de pijn worstelde, bedacht ik dat ik als naaste familie de begrafenis moest regelen. De dood is merkwaardig omdat het zowel het beste als het slechtste in mensen naar boven brengt. De waarheid wordt erdoor aan het licht gebracht en alles in het leven wordt opeens verblindend duidelijk. Langzaam begon de waarheid tot me door te dringen. Ik ging zijn persoonlijke spullen ophalen en ik deed zijn ring aan mijn vinger, naast de ring die ik om mijn eigen pink droeg. En daar zal ik hem altijd dragen. Tijd, honger, alle gewone dingen in het leven, deden me niets meer. Alles was een brok vieze, vervormde rotzooi geworden. Ik zei tegen mijn man dat ik niet meer wilde slapen, want elke nacht dat ik sliep bracht de dag dat mijn vader zijn laatste adem uitblies verder weg en ik wilde niet dat mijn vader een vage herinnering zou worden. Ik wist niet hoe ik moest functioneren en ik was gefrustreerd omdat ik hem niet kon voelen, wat ik wel kon bij anderen die overleden waren.

Op zijn begrafenis zag ik Mike, een neef van me en de naamgenoot van mijn vader. We omhelsden elkaar. Mike gaf me een schitterende foto. Het was een foto van mijn vader en zijn vader, met hun armen om elkaar heen. De foto was genomen op Mikes huwelijk, twintig jaar geleden. Mijn vader en opa hadden allebei een stralende glimlach en hadden het duidelijk naar hun zin. Mikes vader was tien jaar geleden overleden. Ik was zo dankbaar voor die foto. Ik stak mijn hand naar Mike uit en gaf hem het gouden horloge van mijn vader. Het was zijn lievelingshorloge; de naam ‘Mike’ stond erin gegraveerd en hij had het altijd om.

‘Mijn vader zou willen dat jij deze kreeg,’ zei ik. Mike glimlachte. ‘Allison, mijn vader heeft dit horloge voor jouw vader gegraveerd. Ik herken zijn handwerk.’

Ik geloof dat Mike en ik allebei door onze vaders werden aangezet iets van hun eigen vader mee te brengen en dat te geven aan het andere kind dat zijn vader miste. Met het horloge gaf ik mijn neef niet alleen de liefde van mijn vader, maar ook een teken van zijn eigen vader. De foto gaf me een gevoel van geluk, iets waarvan ik dacht dat ik het nooit meer zou ervaren; maar ook een beeld van hoe hij er aan de andere kant uitzag. Ik kon mijn vader weliswaar nog niet bereiken; hij mij wel.

Maar toen werd ik opeens boos. ‘Ik ben bij de begrafenis van mijn eigen vader!’ Ik keek omhoog naar de glas-in-loodramen in de kerk en viel opnieuw uit tegen God: ‘Waarom hebt u hem weggenomen? Waarom zou ik ooit nog naar u luisteren?’

Ik hoorde een zachte vrouwenstem: ‘Je hebt het geluk gehad dat je twee jaar lang afscheid van hem hebt kunnen nemen.’ De stem had gelijk. Ik had twee jaar gekregen!

Hoewel ik niet bij mijn vader was op het moment dat hij stierf, had ik elke keer dat ik hem gedag zei als ik hem sprak of zag, afscheid genomen. Ik had twee jaar lang afscheid van hem genomen, met elk woord en elke daad, en dat besefte ik ook. Vanaf het moment dat ik doorkreeg dat mijn vaders dagen geteld waren, hoe oud hij zou worden en waaraan hij zou overlijden, had ik dat geweten.

Het was zowel een zegening als een vloek geweest. Ik dacht terug aan ons laatste gesprek. Ik had hem gezegd: ‘Hou vol, pap, ik zal je helpen als ik terug ben. Je mag me niet alleen laten. Ik heb je nog steeds nodig.’

Hij had geen antwoord gegeven. Ik had gezegd dat ik van hem hield en had de telefoon opgehangen. Het is opvallend dat ik het medium in mij niet los kon zien van de dochter. Mijn woorden hadden duidelijk met verdriet te maken. Ik wilde dat alleen niet inzien, omdat ik het ditmaal toch zeker bij het verkeerde eind had...

Ik besefte opeens dat als ik de keus had gehad, ik hem nooit zou hebben laten gaan. God bepaalt wanneer het tijd is voor onze zielen om over te gaan, wanneer het tijd is om afscheid te nemen van dit leven. Niemand zou zijn dierbaren zomaar laten gaan, en zichzelf trouwens ook niet. ‘Oké, God, neem hen maar mee! Dag!’ Nee, dat zie ik nog niet zo snel gebeuren. In het begin kon ik geen contact leggen met mijn vader omdat mijn eigen verdriet me blokkeerde, maar na een poosje legde hij contact met mij. Een week na zijn dood belden twee van zijn dansstudentes me op. Geen van beiden wist dat de ander had gebeld en ze wisten ook niet dat ik een medium ben. Ik weet dat mijn vader hun dat niet zal hebben verteld want toen hij van mijn gave hoorde, was zijn reactie: ‘Nou, vertel dat maar niet aan anderen.’

Ze vertelden me allebei dat ze mijn vader in een droom hadden gezien. Ze zeiden dat hij er heel goed en vrolijk uitzag. Allebei hadden ze gedroomd dat ze met hem hadden gepraat en dat hij had gezegd dat ze zijn dochter moesten bellen om te zeggen dat het goed met hem ging. Ze hadden allebei geaarzeld of ze me moesten bellen omdat ze bang waren dat ik hen voor gek zou uitmaken. Grappig, nietwaar?

Als het erop lijkt dat je dierbaren je niet kunnen bereiken, zullen ze het blijven proberen tot ze uiteindelijk een weg vinden. Het is voor mij een enorme troost dat mijn vader me via anderen troostende energie kon sturen. We zouden allemaal dankbaar moeten zijn voor dat soort tekens en berichten; ze zijn zo waardevol.

Ik huurde een mariachi-band voor de begrafenis van mijn vader en natuurlijk liet ik die My way spelen. Er kwamen mariniers voor de vlaggenceremonie en een van hen speelde Taps. Pap was zo trots geweest op het feit dat hij zijn land had gediend. Ik plande de begrafenis die hij zou hebben gewild en een wake waar hij om gelachen zou hebben, met heel veel foto's, verhalen en goede vrienden. Ik wist dat hij er zou zijn, bij de wake en bij de begrafenis, en ik wilde hem uitgeleide doen op een manier waarvan hij zou genieten. Dat is gelukt en nu probeer ik zonder verdriet verder te gaan met mijn leven. Het enige wat vreemd was, was dat ik hem niet duidelijk zag, terwijl ik de ‘eregast’ bij andere begrafenissen meestal wel zie.

We hebben allemaal onze eigen manier om met ons verdriet om te gaan en ik rouwde op mijn manier. Ik dacht dat als ik nog één keer ‘Wees sterk!’ zou horen, ik het op een schreeuwen zou zetten. Ik wilde niet sterk zijn en bovendien wilde ik me niet bezighouden met wat je op zo'n moment hoort te doen en te zeggen. Als je niet kunt instorten als je vader is overleden, wanneer dan wel? Instorten, daar gaat het om bij de dood. Je moet instorten, zodat je jezelf daarna weer kunt opbouwen. Mijn vader is dood en ik ben niet meer de persoon die ik was. Ik zal nooit meer dezelfde zijn, maar ik heb van zijn dood geleerd. Als medium heb ik er zeker een paar extra lagen bij gekregen. Ik probeer de sterke kanten van degene die is overleden waar te nemen en die over te nemen. Zo was mijn vader goed in lachen. Hij had altijd plezier en bracht dat over op zijn omgeving. Mensen waren dol op hem omdat hij hun een goed gevoel over henzelf gaf. Ik probeer nu dus wat socialer te zijn, probeer wat meer tijd in te ruimen om samen met vrienden van leuke dingen te genieten. Het grootste compliment dat je kunt geven aan mensen van wie je houdt die je ontvallen zijn, is een deel van hen voort te laten leven in jezelf, als eerbetoon aan wat zij betekend hebben.