Γκαστον Λερου: Τo φαντασμα της Οπερας

Καταλαβαίνετε βέβαια, αν και πόσο ενδιαφέρθηκα γι' αυτή την ιστορία του Πέρση. Θέλησα να ξαναβρώ αυτόν τον παράξενο και πολύτιμο για μένα μάρτυρα. Φαίνεται πως η τύχη είχε αρχίσει να μου χαμογελά ξανά. Τον ανακάλυψα στο μικρό του διαμέρισμα της οδού Ριβολί, που δεν είχε εγκαταλείψει ποτέ και όπου πέθανε, πέντε μήνες μετά την επίσκεψή μου.

Στην αρχή ήμουν καχύποπτος. Όταν όμως ο Πέρσης μου διηγήθηκε, με παιδική αθωότητα, όλα όσα ήξερε προσωπικά ο ίδιος για το φάντασμα και έθεσε στη διάθεση και πλήρη κυριότητα μου όλα τ' αποδεικτικά στοιχεία για την ύπαρξή του και κυρίως την περίεργη αλληλογραφία της Κριστίν Ντααέ — αλληλογραφία που φώτιζε τόσο ξεκάθαρα τη φοβερή της μοίρα- δεν ήταν πια δυνατόν ν' αμφιβάλλω! Όχι! Όχι! Το φάντασμα δεν ήταν μύθος!

Ξέρω καλά πώς με αντέκρουσαν, λέγοντας ότι αυτή η αλληλογραφία, κατά πάσα πιθανότητα, δεν ήταν αυθεντική και πως δεν ήταν διόλου απίθανο να είχε ολοκληρωτικά κατασκευαστεί από κάποιον που η φαντασία του είχε τραφεί, το δίχως άλλο, από γοητευτικές, παράξενες ιστορίες. Ευτυχώς όμως, κατάφερα και βρήκα το γραφικό χαραχτήρα της Κριστίν και σ' άλλα έγγραφα και έτσι μπόρεσα να κάνω μια συγκριτική μελέτη που με απάλλαξε από κάθε αμφιβολία.

Επίσης, φρόντισα να πάρω πληροφορίες για τον Πέρση κι έτσι βεβαιώθηκα πως επρόκειτο για έναν έντιμο άνθρωπο, εντελώς ανίκανο να επινοήσει κάτι που θα μπορούσε ν' αποπροσανατολίσει την αστυνομία.

Άλλωστε, όταν παρουσίασα όλα μου τα ντοκουμέντα και εξέθεσα με κάθε λεπτομέρεια τους συλλογισμούς μου στις μεγαλύτερες προσωπικότητες της εποχής, που ήταν φίλοι της οικογένειας Σανιύ και που είχαν αναμιχθεί, λιγότερο ή περισσότερο, στην υπόθεση, όλοι τους συμφώνησαν μαζί μου και με προέτρεψαν να συνεχίσω τις έρευνες. Ας μου επιτραπεί να παραθέσω εδώ μερικά λόγια που μου απηύθυνε ο στρατηγός Ντ…

Κύριε,

Σας γράφω, με στόχο να σας προτρέψω στη δημοσίευση των αποτελεσμάτων της έρευνάς σας. Θυμάμαι πολύ καλά, πως μερικές βδομάδες πριν την εξαφάνιση της μεγάλης τραγουδίστριας Κριστίν Ντααέ και το δράμα που βύθισε στο πένθος όλη τη συνοικία του Σεν Ζερμέν, μιλούσαμε συνέχεια στο φουαγιέ του χορού για το φάντασμα και νομίζω πως δεν πάψαμε ν' ασχολούμαστε μαζί του παρά μόνο μετά απ' αυτήν την υπόθεση που απασχόλησε τα μυαλά όλων μας. Όμως, ακούγοντάς σας, πίστεψα πως είναι δυνατόν η ύπαρξη του φαντάσματος να εξηγήσει αυτό το δράμα. Γι' αυτό και σας παρακαλώ, κύριε, ξαναμιλήστε μας για το φάντχσμα. Όσο παράξενο κι αν φανεί στην αρχή κάτι τέτοιο, θα είναι οπωσδήποτε κάτι πιο εξηγήσιμο απ' ό,τι αυτή η σκοτεινή ιστορία όπου πολλοί κακοπροαίρετοι θέλησαν να δουν τη σύγκρουση μέχρι θανάτου δυο αδελφιών που πάντα λάτρευαν το ένα τ' άλλο…

Πιστέψτε πως… κ.λ.π.

Τελικά, με το ντοσιέ μου στο χέρι, άρχισα να περιπλανιέμαι ξανά στο μεγάλο βασίλειο του φαντάσματος, στο εκπληκτικό μνημείο που είχε γίνει αυτοκρατορία του και σ' όλα αυτά που είχαν δει τα μάτια μου, σ' όλα αυτά που το μυαλό μου είχε ανακαλύψει, με την πολύτιμη βοήθεια των στοιχείων του Πέρση, μέχρι που μια εκπληκτική ανακάλυψη ήρθε να επιβεβαιώσει καθοριστικά τις εργασίες μου.

Όπως όλοι ξέρουν, τελευταία, καθώς έσκαβαν το υπόγειο της Όπερας για να θάψουν μέσα τις φωνογραφημένες φωνές των καλλιτεχνών, το φτυάρι των εργατών ανακάλυψε ένα πτώμα. Δεν άργησε ν' αποδειχτεί πως επρόκειτο για το πτώμα του Φαντάσματος της Όπερας!· Την απόδειξη γι' αυτό μου την έδωσε ο ίδιος ο διαχειριστής της Όπερας κι έτσι τώρα, λίγο μ' ενδιαφέρει αν οι εφημερίδες γράφουν πως το πτώμα που βρέθηκε ανήκει σε κάποιο θύμα της Κομμούνας.

Οι δυστυχισμένοι που σφάγησαν την εποχή της Κομμούνας στα υπόγεια της Όπερας, δε θάφτηκαν σ' αυτή τη μεριά. Οι σκελετοί τους βρίσκονται πολύ μακριά απ' την τεράστια κρύπτη όπου στη διάρκεια της πολιορκίας τους είχαν μαζέψει κάθε είδους προμήθειες. Αυτό το ανακάλυψα ακριβώς όταν έψαχνα να βρω τα ίχνη του φαντάσματος, τα οποία δε θα 'βρισκα ποτέ δίχως αυτό τον τυχαίο και παράδοξο ενταφιασμό των ζωντανών φωνών!

Όμως, γι' αυτό το πτώμα θα ξαναμιλήσουμε αργότερα. Τώρα, εκείνο που μ' ενδιαφέρει είναι να τελειώσω τούτον τον τόσο απαραίτητο πρόλογο, ευχαριστώντας τους σεμνούς κομπάρσους αυτής της ιστορίας που, όπως ο αστυνόμος κύριος Μιφρουά (από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με την εξαφάνιση της Κριστίν Ντααέ), όπως ο παλιός γραμματέας κύριος Ρεμί, ο παλιός διαχειριστής κύριος Μερσιέ, ο παλιός δάσκαλος του τραγουδιού κύριος Γκαμπριέλ και τέλος, ιδιαίτερα, η κυρία βαρόνη ντε Καστελό — Μπαρμπεζάκ, που κάποτε υπήρξε η «μικρή Μεγκ» (και που δεν κοκκινίζει πια), το πιο γοητευτικό αστέρι του μπαλέτου μας, η μεγαλύτερη κόρη της αξιότιμης κυρίας Ζιρί (παλιάς ταξιθέτριας του θεωρείου του Φαντάσματος), με βοήθησαν εξαιρετικά και χάρη σ' αυτούς θα μπορέσω, μαζί με τον αναγνώστη, να ξαναζήσω με κάθε λεπτομέρεια αυτές τις ώρες τις γεμάτες αληθινό έρωτα και τρόμο [1] Θα ήμουν αχάριστος αν, πριν αρχίσω αυτήν την τρομαχτική και πραγματική ιστορία, δεν ευχαριστούσα και τη σημερινή διοίκηση της Όπερας, που με τόση ευγένεια με βοήθησε σε όλες τις «ανακρίσεις» και ιδιαίτερα τον κύριο Μεσαζέ. Ακόμη, θέλω να ευχαριστήσω το συμπαθή διαχειριστή κύριο Γκαμπιόν και τον αγαπητό αρχιτέκτονα που έχει αναλάβει τη διατήρηση του μνημείου και που δε δίστασε να μου δανείσει τις εργασίες του Σαρλ Γκαρνιέ, ενώ ήταν σχεδόν σίγουρος πως δεν επρόκειτο να τους τις επιστρέψω. Τέλος, απομένει ν' αναγνωρίσω δημόσια τη γενναιοδωρία του φίλου και παλιού συνεργάτη μου κυρίου Ζ. Λ. Κρόζε, που μου επέτρεψε να χρησιμοποιήσω τη θαυμάσια θεατρική βιβλιοθήκη του και να δανειστώ μοναδικές εκδόσεις που η αξία τους ήταν ανεκτίμητη γι' αυτόν. Γκ. Λ. .