Steven Saylor - Dom Westalek

– Ale dlaczego widziałem to, co widziałem?

– Widziałeś to, czego najbardziej się bałeś. Mściwe duchy ludzi zabitych przez ciebie w służbie Sulli.

– Ale niewolnicy widzieli to samo! Ty zresztą też!

– Widzieliśmy tylko to, co nam zasugerowałeś, podobnie jak tobie zaczął się zwidywać płonący krzak, kiedy o nim wspomniałem.

Żołnierz pokręcił z zadziwieniem głową.

– Nigdy przedtem nie było to tak silne. Ostatnia noc była najgorsza ze wszystkich!

– Pewnie dlatego, że w przeszłości paliłeś tylko niewielkie partie liści, a zimny wiatr unosił dym dalej. Wizje trafiały się niektórym, ale nie wszystkim twoim domownikom i w różnym natężeniu. Wczoraj jednak spaliłeś od razu bardzo dużo liści i dym zalegał w ogrodzie, sączył się też do wnętrza domu. Wszyscy, którzy go wdychali, zatruli się i ogarnęło ich chwilowe szaleństwo. Gdy tylko uciekliśmy z tych oparów, przeminęło jak gorączka, która sama opada.

– Więc te lemury nie istnieją?

– Myślę, że nie.

– I gdy wyrwę to przeklęte drzewko z korzeniami i wrzucę do Tybru, nigdy już ich nie zobaczę?

– Chyba nie – potwierdziłem, choć w duchu dodałem: „Ale możesz do końca życia widywać je w sennych koszmarach”.

– Widzisz? Było tak, jak mówiłam – rzekła Bethesda później tego dnia, przynosząc mi wilgotny ręcznik dla ochłody rozpalonego czoła.

Fale bólu wciąż przebiegały mi po skroniach, a kiedy tylko przymykałem oczy, z ciemności wyłaniały się przerażające kształty.

– Jak mówiłaś? Nonsens. Utrzymywałaś, że Tytus został zepchnięty z balkonu. I że to sprawka jego żony!

– Kobieta udająca lemura zmusiła go do skoku, co na jedno wychodzi – upierała się Bethesda.

– Mówiłaś też, że niewolnik tego żołnierza kłamie, opowiadając, że widział lemury, podczas gdy w istocie mówił prawdę.

– Powiedziałam tylko, że umarli nie mogą sobie chodzić po świecie, chyba że zostali prawidłowo zmumifikowani, i miałam absolutną rację. I nie kto inny, tylko ja sama opowiedziałam ci kiedyś o gorejącym i mówiącym krzaku, pamiętasz? Bez tego w życiu byś nie rozwiązał tej zagadki.

– Z tym się zgodzę. – Kiwnąłem głową, uznając ten spór za niemożliwy do wygrania.

– Ten nie trzymający się kupy rzymski wymysł o lemurach nawiedzających żywych jest kompletną bzdurą – ciągnęła dalej swe wywody Bethesda.

– Co do tego nie byłbym taki pewien.

– Ale na własne oczy się przekonałeś! Sam dowiodłeś nie raz, ale dwa razy, że to, co wszyscy brali za lemury, wcale nimi nie było. W jednym wypadku chodziło o zemstę, w drugim o narkotyczny dym… a i tu, i tu korzeniami wszystkiego było nieczyste sumienie.

– Pomijasz najistotniejszą sprawę, Bethesdo.

– Niby jaką?

– Lemury naprawdę istnieją. Może nie jako goście widzialni, słyszalni i wyczuwalni zmysłami, ale na inny sposób. Umarli potrafią siać cierpienie wśród żywych. Duch człowieka może działać zza grobu i powodować niewypowiedziany chaos. Im potężniejszy był za życia, tym straszniejszy spadek po nim. – Zadrżałem; nie na myśl o zwariowanych wizjach doznanych w ogrodzie weterana, ale o nagiej prawdzie, nieskończenie bardziej okropnej. – Rzym jest miastem nawiedzonym. Duch dyktatora Sulli straszy nas wszystkich. Może umarł, ale nie odszedł. Związane z nim zło trwa nadal, niosąc rozpacz i cierpienie tak jego przyjaciołom, jak i wrogom.

Na to już Bethesda nie miała odpowiedzi. Zamknąłem oczy i nie zobaczyłem już potworów, tylko zapadłem w głęboki, pozbawiony wizji sen. Obudziłem się dopiero następnego ranka o świcie.

– Gordianusie, miło cię widzieć! Słyszałeś już, co mówią na Forum o młodym siostrzeńcu Mariusza, Juliuszu Cezarze?

Tymi słowy powitał mnie mój dobry przyjaciel Lucjusz Klaudiusz, kiedy wpadliśmy na siebie na schodach łaźni Seniusza; on właśnie z niej wychodził, ja wchodziłem.

– Jeżeli chodzi ci o tę starą historię o ślicznym młodzieńcu, który przebywając w Bitynii, grał rolę królowej przy królu Nikomedesie, to owszem, słyszałem… i to chyba od ciebie, co najmniej kilka razy i z coraz wyrazistszymi szczegółami.

– Nie, nie, ta ploteczka to już stare dzieje. Mam na myśli historię z piratami, okupem, a potem zemstą i ukrzyżowaniem!

Patrzyłem na niego, nie rozumiejąc, o czym mówi. Lucjusz wyszczerzył zęby w uśmiechu, przez co jego dwa podbródki zlały się na chwilę w jeden. Pulchne policzki miał zaróżowione od gorącej kąpieli, a jego wiecznie potargane kędziorki otaczające wianuszkiem rozległą łysinę były jeszcze wilgotne. Oczy rozbłysły mu tą szczególną radością człowieka, który ma okazję pierwszy sprzedać komuś wyjątkowo soczystą plotkę.

– Przyznaję, że mnie intrygujesz, Lucjuszu Klaudiuszu, ale ponieważ właśnie wychodzisz z łaźni, a ja wprost się palę do jej ciepła… wiesz, ten wiosenny chłód w powietrzu… krótko mówiąc, ta historia będzie musiała poczekać.

– Co? I miałbym pozwolić, że ktoś inny ci ją opowie, myląc wszystkie szczegóły? O, nie, Gordianusie! Raczej dotrzymam ci towarzystwa.

Dał znak swoim sługom, aby zawrócili. Garderobiany, balwierz, manikiurzysta, masażysta i drużyna ochroniarzy wyglądali na zaskoczonych, ale posłusznie podążyli za nami z powrotem do łaźni. Trafiła mi się zatem niezła gratka, jako że od dawna marzyło mi się trochę rozpieszczania. Bethesda zajmowała się moją fryzurą, a jako masażystka miała złote ręce, ale Lucjusz był wystarczająco zamożny, żeby pozwolić sobie na najlepszych specjalistów od pielęgnacji ciała. Trzeba przyznać, że możliwość skorzystania z usług niewolników bogatego człowieka to prawdziwy przywilej. Podczas gdy starannie obcinano i piłowano mi paznokcie u rąk i nóg, po mistrzowsku przystrzygano włosy i bezboleśnie golono zarost, Lucjusz niecierpliwie usiłował zacząć swą opowieść; ja jednak wciąż go wstrzymywałem, chcąc sobie zapewnić jak najpełniejszą obsługę. Dopiero kiedy po raz drugi zanurzyliśmy się w gorącej wodzie, pozwoliłem mu snuć tę morską historię.

– Jak ci wiadomo, Gordianusie, w ostatnich latach problem piractwa stał się bardzo dokuczliwy.

– Wiń za to Sullę, Mariusza i wojnę domową – odrzekłem. – Wojna wygania ludzi z domów, a więcej uchodźców to więcej bandytów na drogach i piratów na morzu.

– Tak… jasne… ale jakakolwiek jest tego przyczyna, wszyscy widzimy skutki. Statki atakowane i rabowane, miasta łupione, rzymscy obywatele porywani dla okupu.

– A senatorowie, jak zwykle, grają na zwłokę.

– Cóż mogą uczynić? Chciałbyś, żeby powierzyli specjalne siły morskie jakiemuś żądnemu władzy wodzowi, który potem użyłby ich przeciwko swoim rywalom politycznym i wszczął kolejną wojnę domową?

– W pułapce pomiędzy ambitnym wojskowym i złoczyńcami, z takim senatem u steru… – Pokręciłem głową. – Czasami załamuję ręce nad naszą republiką.

– Jak każdy myślący człowiek – przytaknął Lucjusz.

Przez dłuższą chwilę w milczeniu rozważaliśmy kryzys państwa rzymskiego, ale wkrótce mój towarzysz ochoczo wrócił do tematu.

– Gdy mówię, że piraci tak się rozzuchwalili, że porywają rzymskich obywateli, nie mam na myśli jakiegoś tam kupca zgarniętego z handlowej galery. Chodzi mi o ludzi nietuzinkowych, nobilów, z którymi nawet ciemni piraci powinni się liczyć. Mówię o samym młodym Juliuszu Cezarze!

– Kiedy to się stało?

– Na samym początku zimy. Cezar spędził lato na Rodos, studiując retorykę u Apolloniusza Molona. Miał podjąć służbę jako asystent namiestnika Cylicji *, ale zamarudził na Rodos tak długo, jak się dało i wyruszył w drogę na sam koniec sezonu żeglugowego. U brzegów Farmakuzy, niedaleko Miletu, jego statek został zaatakowany i zdobyty przez piratów. Cezar wraz z całym swoim orszakiem dostał się do niewoli! – Lucjusz uniósł brwi, tak że jego mięsiste czoło pokryła przedziwna siatka zmarszczek. – Nie zapominaj, że Cezar ma tylko dwadzieścia dwa lata, co może tłumaczyć jego nazbyt śmiałe poczynania. Pamiętaj też, że dzięki swej urodzie, bogactwu i koneksjom zazwyczaj dostaje, czego chce. Teraz go sobie wyobraź w rękach cylicyjskich piratów, najbardziej krwiożerczych ludzi na świecie. I co, czy zadrżał przed ich groźbami? Pochylił przed nimi głowę, pokorny i potulny? Przeciwnie! Od samego początku drażnił ich i kpił. Powiedzieli mu, że chcą zażądać za niego pół miliona sesterców okupu. Wyśmiał ich! Za takiego jeńca, powiedział, tylko głupcy nie kazaliby sobie zapłacić całego miliona! No, to tak właśnie zrobili.