Donna Leon - Śmierć I Sąd

Chiara spojrzała na ojca, żeby upewnić się, czy w jego słowach nie ma nagany. Nie było. Odczuwał tylko potworne wyrzuty sumienia, lecz ona była zbyt młoda, żeby zdać sobie z tego sprawę.

– Czy naprawdę ją zabili? – spytała, odbierając mu resztki nadziei; w skrytości ducha liczył na to, że może córka uciekła sprzed telewizora, nie obejrzawszy taśmy do końca.

Skinął głową.

– Tak. Niestety.

– Dlaczego? – Głos miała przepełniony zdumieniem i trwogą.

Zamyślił się. Pragnął znaleźć jakieś wzniosłe słowa, które przekonałyby Chiarę o tym, że choć widziała coś strasznego, to tak naprawdę tego typu makabryczne rzeczy zdarzają się rzadko, a ludzkość jest z gruntu dobra i szlachetna.

– Dlaczego, tatusiu? Dlaczego to zrobili?

– Nie wiem – odparł w końcu.

– Naprawdę ją zabili?

– Nie mówmy już o tym. – Paola przygarnęła córkę do siebie i schyliła się, żeby pocałować ją w głowę.

Ale Chiara nie dała za wygraną.

– Naprawdę, tatusiu?

– Tak.

– Ta kobieta naprawdę umarła?

– Naprawdę – potwierdził, choć Paola posłała mu błagalne spojrzenie, żeby milczał.

Dziewczyna położyła sobie na kolanach pluszowego psa i wbiła w niego wzrok.

– Kto ci dał tę kasetę, Chiaro? – spytał Brunetti.

Pociągnęła delikatnie psa za naddarte ucho.

– Francesca – rzekła po chwili. – Dziś rano, przed lekcjami.

– Co powiedziała?

Chiara obróciła psa, aby siedział prosto.

– Że wie, iż o nią wypytuję. Że pewnie to robię, bo jesteś gliną. I że jeśli interesuje mnie, dlaczego ktoś mógł zabić jej ojca, to powinnam obejrzeć kasetę. – Cały czas bawiła się pluszowym psiakiem, to go głaskała, to ciągała za uszy, to przechylała z boku na bok.

– Mówiła coś jeszcze?

– Nie, to wszystko.

– Nie wiesz, skąd miała kasetę?

– Nie. Powiedziała jedynie, że dowiem się z niej, dlaczego ktoś mógł chcieć zabić jej ojca. Ale co ojciec Franceski miał wspólnego z tą kasetą?

– Nie wiem.

Paola poderwała się tak gwałtownie, że Chiara puściła zabawkę; pluszowy piesek upadł na podłogę. Matka schyliła się po niego; przez chwilę stała, ściskając psiaka kurczowo w dłoni, po czym położyła go córce na kolanach, pogładziła ją czule po głowie i wyszła z pokoju.

– Kim są ci mężczyźni, tatusiu?

– Chyba Serbami, ale nie jestem pewien. Może to stwierdzić ktoś, kto zna ich język.

– Co z nimi będzie? Aresztujesz ich i poślesz do więzienia?

– Nie wiem, kochanie. Niełatwo będzie ich znaleźć.

– Ale powinni trafić za kratki, prawda?

– Absolutnie.

– Jak myślisz, jaki związek miał z tym ojciec Franceski? – Nagle coś przyszło jej do głowy. – Chyba to nie on trzymał kamerę?

– Na pewno nie.

– Więc o co jej chodziło?

– Nie wiem, ale postaram się dowiedzieć. – Patrzył, jak córka usiłuje związać uszy psa. – Chiaro?

– Tak? – Spojrzała na ojca ufnie, wierząc, że dzięki niemu wszystko znów będzie tak jak dawniej.

– Lepiej nie rozmawiaj więcej z Francescą.

– Już nikogo o nic nie pytać?

– Tak, bardzo cię o to proszę.

Przez chwilę milczała, dumając nad słowami ojca, po czym spytała cicho:

– Nie gniewasz się na mnie?

Brunetti kucnął przy łóżku.

– Nie, kochanie. Nie gniewam się. – Urwał, bojąc się, że głos mu się załamie. Potem wskazał psa. – Uważaj, żebyś nie oderwała Szczekusiowi uszu.

– Brzydki ten mój Szczekuś, prawda? Kto to widział, żeby pies miał łyse uszy?

Brunetti potarł palcem nos zabawki.

– Na ogół właścicielki psów nie obgryzają uszu swoim ulubieńcom.

Chiara uśmiechnęła się i spuściła nogi na podłogę.

– Chyba odrobię lekcje – powiedziała wstając.

– Dobrze. A ja pójdę porozmawiać z mamą.

– Tatusiu! – zawołała, kiedy był już w drzwiach.

– Tak?

– Mama też się na mnie nie gniewa?

– Chiaro, jesteś naszą największą radością – odparł drżącym głosem, po czym opanowując wzruszenie, dodał szybko: – No dobrze, kochanie, siadaj do lekcji.

Dopiero gdy ujrzał uśmiech na twarzy córki, zamknął za sobą drzwi.

Paola stała w kuchni przy zlewie, odwirowując sałatę.

– Choćby walił się cały świat, obiad i tak trzeba zjeść – powiedziała, spoglądając na męża.

Brunetti odetchnął z ulgą.

– Z Chiara wszystko w porządku? – spytała po chwili.

Wzruszył ramionami.

– Postanowiła odrobić lekcje. Nie wiem, czy wszystko z nią w porządku. A ty jak myślisz? Znasz ją lepiej niż ja.

Paola cofnęła rękę od pokrętła wirówki i popatrzyła na męża zdumiona.

– Naprawdę tak sądzisz?

– Co?

– Że znam ją lepiej od ciebie.

– Przecież jesteś jej matką – rzekł Brunetti, jakby to było dostateczne wytłumaczenie.

– Och, Guido, jaki ty czasami bywasz ślepy! Gdybyś był jedną stroną monety, Chiara byłaby drugą.

O dziwo, słysząc te słowa, Brunetti poczuł się nagle bardzo zmęczony. Wysunąwszy krzesło, usiadł przy stole.

– Kto wie? Jest młoda. Może zapomni – powiedział.

– A ty? Zapomnisz? – spytała Paola, siadając naprzeciwko niego.

Potrząsnął głową.

– Szczegóły się pozacierają, ale tego, co widziałem, nigdy nie zapomnę.

– Jednego nie rozumiem… Kogo to podnieca? Przecież to obrzydliwe. Złe. – Na moment umilkła. – Po prostu złe. Kiedy odeszłam od telewizora, poczułam się tak, jakbym zajrzała do okna, z którego wyziera ludzkie zło w najczystszej postaci… Guido, jak oni mogli to zrobić? Jak można tak postąpić i wciąż uważać się za człowieka?

Brunetti nigdy nie umiał sobie radzić z czymś, co nazywał w myślach Wielkimi Pytaniami. Zamiast silić się na odpowiedź, spytał:

– A operator? Co sądzić o nim? A co o ludziach, którzy płacą za takie filmy?

– Płacą? – zdumiała się. – Naprawdę płacą?

Skinął głową.

– Jestem pewien, że ta kaseta została zrobiona na sprzedaż. Istnieje zapotrzebowanie na filmy, w których autentycznie giną ludzie. Przed paroma miesiącami czytałem o tym w gazecie, a wcześniej miałem w ręku raport Interpolu. Znaleziono kilka takich taśm w Ameryce. W studio filmowym, w którym je kopiowano.

– Ale kto je kręci? – spytała ze zgrozą Paola.

– Nie wiem. Na kasecie, którą widziałaś, mężczyźni mają na sobie wojskowe mundury. I chyba mówią po serbsko-chorwacku.

– Boże, zmiłuj się nad nami – szepnęła. – Ta biedna kobieta… – Zakryła usta dłonią. – Guido…

Wstał.

– Muszę porozmawiać z matką Franceski – oznajmił.

– Myślisz, że coś wie?

Nie miał pojęcia, ale nie zamierzał dłużej tolerować jej ledwo skrywanej wzgardy i udawanej niewinności. Podejrzewał, że skoro to Francesca dała taśmę Chiarze, o wiele lepiej od matki potrafiła odróżniać fakty od fikcji. Kiedy pomyślał, że dziewczyna oglądała kasetę, aż wzdrygnął się na myśl, że ma ją przesłuchać. Z drugiej strony, gdy przywołał w pamięci wyraz oczu zgwałconej kobiety patrzącej w wycelowany w siebie obiektyw, wiedział, że nie zawaha się przed niczym, aby wydobyć informacje z matki i córki.

Pani Trevisan otworzyła drzwi i cofnęła się przed Brunettim, jakby uderzyła ją bijąca od niego fala gniewu. Komisarz wszedł do środka i zatrzasnął drzwi tak głośno, że wdowa aż podskoczyła. Sprawiło mu to niemal przyjemność.