Donna Leon - Śmierć I Sąd

– Imię dla pingwina? – powtórzył tępo.

– Tak. Zobacz.

Jedną ręką wyciągnęła do niego pismo, a drugą wskazała zdjęcie. Zobaczył coś, co przypominało zbitą masę kłaków, identyczną jak ta, którą Paola zawsze wyciągała z odkurzacza.

– Co to? – Zbliżył pismo do światła.

– Maleńki pingwin. Urodził się miesiąc temu w rzymskim zoo i dotąd nie ma imienia. Więc zorganizowano konkurs i wygra ten, kto wymyśli najlepsze imię.

Kiedy Brunetti dokładnie przyjrzał się zdjęciu, istotnie dostrzegł dziób oraz parę okrągłych czarnych ślepków. I dwie żółte łapki. Na sąsiedniej stronie znajdowało się zdjęcie dorosłego pingwina, ale Brunetti daremnie usiłował się doszukać podobieństwa między pisklęciem a dojrzałym ptakiem.

– Jakie wymyśliłaś? – spytał, przerzucając kartki; hieny, ibisy i słonie przelatywały mu przed oczami.

– Piegus.

– Jak?

– Piegus – powtórzyła.

– Pingwin ma się nazywać Piegus? – Ponownie otworzył pismo na stronie z warunkami konkursu i przyjrzał się zdjęciu dorosłego ptaka. – Piegus?

– Pewnie. Wszyscy inni będą chcieli go nazwać Kelner albo Dyrygent. Moja propozycja będzie oryginalna.

Z pewnością, pomyślał Brunetti.

– Może lepiej zachowaj to imię na inną okazję – rzekł, odstawiając butelkę do lodówki.

– Na jaką? – spytała, zabierając mu pismo.

– Kiedy ogłoszą konkurs na imię dla zebry.

– Och, tatusiu, ale z ciebie potrafi być głuptas! – powiedziała dziewczyna i ruszyła do swojego pokoju, zupełnie nieświadoma, jaką mu przyjemność sprawiła swoim komentarzem.

Brunetti przeszedł do jadalni i podniósł książkę, którą wczoraj wieczorem przed udaniem się na spoczynek położył otwartą na stole, wierzchem do góry. Skoro żony nie było i nie miał nic lepszego do roboty, mógł się znów emocjonować wojną peloponeską.

Paola zjawiła się godzinę później. Otworzyła kluczem drzwi i od razu przyszła do jadalni. Rzuciła płaszcz na oparcie kanapy, po czym usiadła obok Brunettiego, nawet nie zdejmując szalika.

– Guido, czy myślałeś kiedyś, że jestem szalona?

– Często – oświadczył, odwracając stronę książki.

– Nie, mówię poważnie. Muszę być szalona, skoro pracuję dla tych kretynów.

– Jakich kretynów? – spytał, wciąż nie podnosząc głowy znad książki.

– Tych, którzy kierują uniwersytetem.

– O co chodzi tym razem?

– Trzy miesiące temu poprosili mnie, żebym wygłosiła wykład w Padwie dla pracowników anglistyki. Na temat angielskiej powieści. Jak myślisz, dlaczego od dwóch miesięcy czytam te wszystkie książki?

– Bo je lubisz. Czytasz je od dwudziestu lat.

– Och, przestań, Guido. – Szturchnęła go lekko łokciem w bok.

– I co się stało?

– Dziś wstąpiłam do rektoratu odebrać pocztę i usłyszałam, że zaszła pomyłka, że powinnam przygotować wykład o amerykańskiej poezji. Tylko nikomu nie przyszło do głowy, żeby mnie powiadomić. Myśleli, że żadna różnica, skoro i powieści, i wiersze pisane są po angielsku.

– I co będzie?

– Dowiem się jutro. Mają zawiadomić Padwę, że wykład będzie o angielskiej powieści… O ile Il Magnifico wyrazi zgodę.

Oboje ich ogromnie bawiła ta cudowna pozostałość z epoki kamienia łupanego wyższej edukacji, mianowicie, że rektora uniwersytetu tytułuje się Il Magnifico Rettore ; była to jedyna rzecz świadcząca o tym, że życie akademickie może mieć swoje uroki, o jakiej Brunetti dowiedział się w ciągu dwudziestu lat małżeństwa z pracownikiem naukowym.

– Jak myślisz, co zrobi? – spytał żonę.

– Pewnie rzuci monetę.

– No to powodzenia – rzekł, odkładając książkę. – Amerykańska literatura nieszczególnie ci leży, prawda?

– W ogóle mi nie leży, na miłość boską! – zawołała, kryjąc twarz w dłoniach. – Purytanie, kowboje, piskliwe kobiety. Wolałabym już nauczać „literatury srebrnego widelca”.

– Co takiego?

– „Literatura srebrnego widelca” to powieści o prostej fabule, pisane po to, aby uczyć ludzi, którzy doszli do pieniędzy, jak się mają zachowywać w towarzystwie.

– Dla japiszonów? – spytał, autentycznie zaciekawiony.

Paola wybuchnęła śmiechem.

– Nie, Guido, nie dla japiszonów. Pisano je w osiemnastym wieku, kiedy do Anglii napływało mnóstwo pieniędzy z kolonii i trzeba było nauczyć tłuste żony tkaczy z Yorkshire, kiedy i do czego używa różnych widelców. – Zadumała się na moment. – Ale właściwie proza Breta Eastona Ellisa, współczesnego powieściopisarza amerykańskiego, jest bardzo podobna.

Wtuliła twarz w ramię męża i zaczęła chichotać. Chichotała tak długo, aż opadła z sił, choć Brunetti nie miał pojęcia, co ją tak bawi.

– A co u ciebie? – zapytała, kiedy wreszcie przestała się śmiać. Ściągnęła szalik i rzuciła na stół.

Brunetti położył otwartą książkę na kolanach, wierzchem do góry.

– Rozmawiałem z dziwką i jej alfonsem, a potem z wdową po Trevisanie i jej prawnikiem. – Mówiąc powoli, żeby nie pominąć żadnych szczegółów, opowiedział jej wszystko, co wydarzyło się w ciągu dnia, kończąc na reakcji wdowy na jego pytanie o prostytutki.

– Czy pani brat miał coś wspólnego z prostytutkami? – Paola powtórzyła dokładnie jego słowa. – Myślisz, że wiedziała, co masz na myśli?

Brunetti skinął głową.

– A prawnik nie zrozumiał?

– Nie, i chyba nie udawał. Nie zorientował się, że pytanie ma podwójny sens, że wcale nie pytam o to, czy jej brat sypiał z prostytutkami.

– Jednakże ona wiedziała, o co chodzi?

Brunetti znów skinął głową.

– Tak. Jest o wiele bardziej bystra od niego.

– Kobiety zwykle są bardziej inteligentne – oświadczyła Paola. – A jak ci się zdaje, co Lotto mógł mieć wspólnego z prostytutkami?

– Nie wiem, ale ona dobrze wie, sądząc po jej reakcji.

Paola zamilkła, żeby nie zakłócać toku jego myśli. Brunetti pocałował jej dłoń, po czym położył sobie na udzie.

– To jedyna wspólna nić – zaczął po chwili, mówiąc bardziej do siebie niż do żony. – Trevisan i Favero obaj mieli zapisany numer baru w Mestre. Baru, w którym przesiaduje ten alfons. Frankowi Silvestriemu stale dostarczane są nowe dziewczyny. Niewiele wiem o Lotcie poza tym, że prowadził finanse kancelarii Trevisana. – Podniósł rękę Paoli i przebiegł palcem po niebieskich żyłkach na wierzchu jej dłoni.

– To mało, prawda?

Pokiwał głową.

– A ta dziewczyna, z którą rozmawiałeś, Mara, o co cię właściwie pytała?

– Czy wiadomo mi coś o dziewczynach, które zginęły tego lata. Wspomniała też o jakieś rozbitej ciężarówce. Nie wiem, co miała na myśli.

Wolno, niczym wiekowy karp podpływający do powierzchni wody, coś – jakiś obraz, jakieś odległe wspomnienie – poruszyło się w pamięci Paoli. Zaczęła mgliście kojarzyć jakiś artykuł o kraksie tira i kobietach. Oparła głowę o kanapę i zamknęła oczy. Ujrzała śnieg. Ten drobny szczegół wystarczył, aby nagle wszystko sobie przypomniała.

– Guido, wczesną jesienią… chyba byłeś wtedy w Rzymie na konferencji… gdzieś w pobliżu austriackiej granicy rozbiła się ciężarówka. Dokładnie nie pamiętam, ale zdaje się, że wpadła w poślizg na oblodzonej szosie i uderzyła w coś. W skrzyni jechały kobiety, było ich osiem czy dziesięć, i wszystkie zginęły. Dziwna historia. Jednego dnia pisały o niej wszystkie gazety, a potem nagle cisza. Przynajmniej ja już nic więcej nie czytałam. – Paola poczuła, jak palce męża zaciskają się na jej nadgarstku. – Myślisz, że właśnie o tę ciężarówkę chodziło dziewczynie?