Mary Clark: W Pajęczynie Mroku

Sharon pochyliła się do przodu.

– W twoich ustach brzmi to tak logicznie! – wykrzyknęła. – Czy nic zdajesz sobie sprawy z tego, że czterdzieści pięć procent morderstw popełniają ludzie w wieku poniżej dwudziestu pięciu lat, z których wielu pochodzi z tragicznie obciążonych środowisk rodzinnych i cierpi na zaburzenia osobowości?

Samotny telewidz w pokoju 932 w hotelu Biltmore oderwał wzrok od Steve’a Petersona i uważnie przyjrzał się kobiecie. To ta pisarka, którą Steve coraz poważniej się interesował. Zupełnie niepodobna do jego żony. Wysoka, o wysportowanej, smukłej sylwetce. Żona Steve’a była drobna, o trochę lalkowatej urodzie, miała krągłe piersi i czarne, kręcone włosy.

Oczy Sharon Martin przypominały ocean. Któregoś dnia mężczyzna wybrał się na plażę do Jones Beach, ponieważ słyszał, że to dobre miejsce do podrywania dziewcząt. Niestety, w jego przypadku stwierdzenie to się nie sprawdziło. Ostatecznie więc siedział i gapił się na ocean, obserwując zmieniające się barwy. Zieleń. To było to. Zieleń dodana do błękitu i zmącona. Podobały mu się oczy tego koloru. Co mówił Steve? Ach tak, powiedział coś o tym, że żal mu ofiar, „ludzi niemogących się bronić”, nie ich oprawców.

– Ja też im współczuję! – zawołała Sharon. – Ale to nie jest kwestia albo-albo. Czy nie sądzisz, że dożywotnie więzienie to wystarczająca kara dla wszystkich Ronaldów Thompsonów na tym świecie? – Zapomniała o Tomie Brokawie i kamerach telewizyjnych, raz jeszcze starając się przekonać Steve’a. – Jak możesz, ty, taki wrażliwy… tak bardzo ceniący życie… chcieć zastąpić Boga? – zapytała. – Czy ktokolwiek może rościć sobie prawo do wydawania wyroków w imieniu Pana Boga?

Ta kłótnia zaczęła się i teraz kończyła tak samo, jak sześć miesięcy temu, gdy spotkali się w tym programie po raz pierwszy.

– Kończy się nasz czas na antenie – odezwał się Tom Brokaw. – Czy możemy podsumować to wszystko stwierdzeniem, iż mimo publicznych demonstracji, buntów w więzieniach i studenckich wieców pan, panie Peterson, nadal wierzy, że gwałtowny spadek liczby przypadkowych morderstw usprawiedliwia egzekucję?

– Wierzę w moralne prawo… obowiązek… społeczeństwa do samoobrony i rządu do obrony świętej wolności swoich obywateli – odparł Steve.

– Pani Martin… – Brokaw zwrócił się do Sharon.

– Ja wierzę, że kara śmierci jest pozbawiona sensu i zbyt okrutna. Wierzę, że możemy uczynić nasze domy i ulice bezpiecznymi, usuwając przestępców i karząc ich sprawiedliwymi wyrokami, a także głosując za rozwiązaniami, które pozwolą stworzyć sieć niezbędnych ośrodków resocjalizacyjnych. Myślę, że to wyraża nasz szacunek dla życia, dla każdego życia.

– Pani Martin, panie Peterson – wtrącił pośpiesznie Tom Brokaw. – Dziękuję bardzo za udział w programie. Połączymy się z państwem ponownie po reklamie…

W pokoju 932 w hotelu Biltmore muskularny, barczysty mężczyzna wyłączył telewizor i długo wpatrywał się w pociemniały ekran. Raz jeszcze powtórzył w myślach swój plan. Plan, którego wykonanie rozpoczął, umieszczając zdjęcia i walizkę w zakonspirowanym pokoju na dworcu Grand Central, a zakończy, sprowadzając tam dzisiejszego wieczoru syna Steve’a Petersona. Teraz musiał podjąć decyzję, co zrobi z Sharon Martin, która ma być dziś wieczorem w domu Steve’a, żeby opiekować się chłopcem. Postanowił, że po prostują… zlikwiduje.

Ale czy powinien? Jest taka piękna. Pomyślał o jej oczach jak ocean, zmieszanych i czułych. Gdy tak spoglądała prosto w kamerę, miał wrażenie, że patrzyła na niego. Może go kochała. Jeśli nie, łatwo będzie się jej pozbyć. Po prostu zostawi ją z chłopcem w pomieszczeniu na Grand Central w środę rano.

A o jedenastej trzydzieści, gdy wybuchnie bomba, zginą oboje.

Razem opuścili studio. Sharon czuła ciężar tweedowej peleryny na ramionach. Ręce i stopy miała lodowate. Wkładając rękawiczki, zauważyła, że pierścionek z kamieniem księżycowym, który Steve podarował jej na Gwiazdkę, znów zostawił na palcu ciemny ślad. Było bardzo zimno, zaczynał padać śnieg. Grube, lepkie płatki chłodziły twarz.

– Złapię taksówkę – powiedział.

– Nie… chyba się przejdę.

– To szaleństwo. Wyglądasz na śmiertelnie zmęczoną.

– To mi pomoże zebrać myśli. Och, Steve, jak możesz być taki pewny… tak przekonany… taki nieubłagany?

– Nie wracajmy do tego tematu, moja droga,

– Musimy!

– Nie teraz – powiedział stanowczo i spojrzał na nią. W jego wzroku zniecierpliwienie mieszało się z troską.

Oczy Sharon zdradzały wyczerpanie. Makijaż, zrobiony dla potrzeb kamery, nie ukrywał bladości, którą podkreślał śnieg, topiący się na czole i policzkach.

– Nie możesz pójść do domu i trochę odpocząć? – zapytał.

– Muszę oddać felieton.

– No cóż, spróbuj chociaż przespać się parę godzin. Będziesz u mnie około piątej piętnaście?

– Steve, nie jestem pewna…

– Ale ja jestem. Nie widzieliśmy się od trzech tygodni. Luftsowie też liczą na to, że będą mogli uczcić swoją rocznicę ślubu poza domem. Chcą iść do restauracji i do kina, a ja chcę pobyć dziś wieczorem z tobą i Neilem.

Nie zwracając uwagi na ludzi, objął ją i zbliżył jej twarz ku swojej.

– Sharon, kocham cię, wiesz o tym. Bardzo za tobą tęskniłem przez ostatnie tygodnie. Musimy porozmawiać o nas – powiedział z powagą.

– Steve, nie myślimy podobnie. My…

Nie odwzajemniła pocałunku. Czuł, jak jej ciało tężeje. Odsunął się i uniósł dłoń, aby zatrzymać przejeżdżającą taksówkę. Gdy podjechała do krawężnika, przytrzymał drzwi, podał kierowcy adres i spytał:

– Sharon, czy mogę na ciebie liczyć, jeśli chodzi o dzisiejszy wieczór?

W milczeniu skinęła głową. Patrzył chwilę na odjeżdżające auto, a potem szybko ruszył w stronę hotelu Gotham. Ponieważ musiał być w studiu o szóstej trzydzieści, wynajął tu pokój. Bardzo chciał porozmawiać przez telefon z Neilem, zanim chłopiec wyjdzie do szkoły. Zawsze kiedy Steve był poza domem, martwił się o syna. Neil wciąż miewał koszmarne sny, zdarzało mu się budzić z duszącymi atakami astmy. Pani Lufts wzywała szybko doktora, ale mimo to… Może na wiosnę, gdy będzie mógł więcej czasu spędzać na powietrzu, stan jego zdrowia się poprawi.

Wiosna! Mój Boże, przecież już jest wiosna, chociaż pogoda wciąż na to nie wskazuje.

Steve doszedł do rogu ulicy i skręcił, uświadamiając sobie, że on i Sharon spotykają się dokładnie od sześciu miesięcy. Kiedy przyszedł po nią do jej mieszkania tego pierwszego wieczoru, zaproponowała spacer do Central Parku. Ostrzegł ją, że się ochłodziło, i przypomniał, że jest właśnie pierwszy dzień jesieni.

– Wspaniale – odparła. – Lato już mi się znudziło.

Przez jakiś czas prawie się do siebie nie odzywali. Obserwował, jak szła, z łatwością dotrzymując mu kroku. Smukłą sylwetkę podkreślał ściągnięty paskiem kostium, świetnie dobrany do koloru włosów. Pamiętał też, że ostry wiatr zrywał z drzew pierwsze suche liście, a zachodzące słońce podkreślało głęboki błękit jesiennego nieba.

– W taki wieczór jak ten zawsze przychodzi mi na myśl ta piosenka z musicalu „Camelot” – powiedziała. – Znasz? „Jeśli kiedykolwiek miałabym cię opuścić”? – Zanuciła półgłosem: – „Nie wiem, jak mogłabym opuścić cię jesienią. Widziałam, jak się mienisz, gdy jesień wyostrza powietrze. Wiem, jaki jesteś jesienią, i muszę być przy tobie…”.