Marek Krajewski - Aleja Samobójców

– Pater? – usłyszał cichy głos. – Mówiłem ci, żebyś się nie wpieprzał w nie swoje sprawy. Chyba że – ciągnął głos – już nie ogarniasz. Nie ogarniasz, co to znaczy „nie wpieprzać się".

Zza filaru wyszedł Paprzycki.

– Co ty tu robisz, Pater?

Nie odpowiedział. Usłyszał natomiast ciche chrząknięcie w drzwiach. Najwyraźniej do rozmowy chciał się włączyć ktoś jeszcze.

– Nadkomisarz Pater – powiedział kobiecy głos – jest tu prywatnie. Całkowicie prywatnie – dodała z naciskiem Joanna Radziewicz.

– To co tu się dzieje, do cholery? Gorący romans w gorące popołudnie, tak? – Paprzycki uśmiechnął się ironicznie. – Ciekawe, czy pani szef wie o tym.

– Zwrócił się do Patera: – No, gratuluję. Widzę, że się otrząsnąłeś po trzech latach.

– Jak widzisz. Życie przede mną. Tobie to już tylko twój kumpel Lewar pozostał. Ciekawe, czy twój szef wie o tym.

Twarz Paprzyckiego drgnęła. Oficer ABW zrobił krok do przodu.

– Może nie tutaj, dobrze? – Pielęgniarka znalazła się między mężczyznami. Ta bliskość była dla Patera bardzo przyjemna. – Tak czy inaczej pańskie pretensje do nadkomisarza Patera są nieuzasadnione…

– Patra, laleczko, Patra. – Paprzycki z trudem panował nad sobą. – Chyba wiesz, że on chce, by tak odmieniać jego cholerne nazwisko. Co, nie mieliście czasu, żeby o tym porozmawiać?

– Naszym językiem jest mowa ciała – powiedział Pater. Uśmiech szybko zgasł na jego twarzy. Gdy spojrzał na dziewczynę, zrozumiał, że przeholował.

– Tak czy inaczej nie ujdzie ci to na sucho. – Paprzycki wycelował palec w nadkomisarza. – I więcej tu nie wejdziesz. O każdej godzinie będzie tu mój człowiek i dopilnuje, byś się tu nie pętał…

Właśnie w momencie odsłuchiwania w głowie nieprzyjemnego głosu Paprzyckiego skręcił w lewo na główną drogę do Gdańska i usłyszał ryk cysterny „Lotosu". Ta elokwencja zniechęca do mnie ludzi i kiedyś mnie zabije, Pater pomyślał zarówno o „Edenie", jak i o zdarzeniu na drodze. Zabije mnie, gdy będę rozpamiętywał kolejną rozmowę i popełnione błędy. Tak jak często nie mógł się uwolnić od natrętnego refrenu piosenki, tak teraz równie uporczywie ścigały go wspomnienia z luksusowego domu starców.

– Dlaczego to pani zrobiła? – zapytał, gdy stali przy samochodzie.

Wzruszyła ramionami.

– Będzie pani miała kłopoty.

Znów wzruszenie ramion.

– Nie lubię, gdy ktoś traktuje mnie tak jak ten cham z wąsami.

Miała rację. Paprzycki miał w sobie tyle taktu i empatii, ile ma nieboszczyk wobec krewnych podczas ostatniego pożegnania przy otwartej trumnie. Albo jeszcze mniej.

– A poza tym… A poza tym dyrektor Libling jest… – Zobaczyła, że kluczyki samochodowe, którymi kręcił Pater, zastygły w dłoni. – Jest… moim wujkiem.

– Kamień spadł mi z serca. Może więc ma pani dziś wolny wieczór? – Pater starał się powiedzieć to takim głosem, jakim w radiu podaje się informację o stanie wody na Wiśle.

– A teraz pan czuje się zobowiązany do rewanżu, tak? Myślałam – skrzywiła się – że stać pana na większe wyrafinowanie.

– Gdybym był szefem restauracji, powiedziałbym, że mam krótką kartę dań.

Tym razem uśmiechnęła się.

– Nic z tego. Za trzy miesiące wyjeżdżam.

– To może być doskonały powód, byśmy się właśnie umówili…

– Proszę nie nalegać. Do widzenia.

Po chwili Pater został sam. Gdy wjeżdżał w ulice Przymorza, pomyślał, że miała rację. Widocznie chciała zachować z Polski jak najlepsze wspomnienia. Spotkanie z nim otwierałoby przestrzeń dla powracających koszmarów. A już z pewnością nie byłoby czego wspominać.

Spotkanie z Paprzyckim wytrąciło go z równowagi. Pater nie mógł zauważyć, że jego rozmowę z oficerem ABW obserwowały dwie osoby. Jadwiga Duraj położyła dłoń ze świeżo pomalowanymi paznokciami na parapecie i zastanawiała się, dlaczego do „Edenu" zaczęli nagle przyjeżdżać młodzi, przystojni mężczyźni. Przez inne okno dyskretnie wyglądał dyrektor Libling. Jego twarz zastygła w złośliwym uśmiechu. Takim, jaki nie zwykł schodzić z oblicza Kazimierza Janiaka, człowieka warzywa przykutego do inwalidzkiego wózka.

O wpół do piątej Pater otworzył drzwi mieszkania i zobaczył pulsujące światło w telefonie stacjonarnym. Ktoś pozostawił wiadomość.

Sopot, 26.06.2006,'21:00

„Jeśli nie masz nic ciekawszego do roboty, zajrzyj tam, gdzie bardzo nie lubisz. Nie musisz nic ze sobą zabierać, mam zapasowy sprzęt dla ciebie – usłyszał nagrany na sekretarkę chichot. – I kilka wiadomości. Chyba ciekawych. I odbieraj komórkę. Nijak nie można się do ciebie dodzwonić".

Były tylko dwie sytuacje, w których oczy doktora Kwiecińskiego lśniły dziwnym blaskiem. Blaskiem – nadkomisarz Pater był tego pewien – regularnego szaleństwa. Pierwszej sytuacji zawdzięczał przezwisko Trane. Zdaniem anatomopatologa muzyka zaczęła się od Johna Coltrane'a. Lekarz sądowy nie miał wątpliwości, że muzyka także się skończyła wraz z frazami saksofonu legendarnego jazzmana. Reszta – zwykł mawiać Kwieciński z owym błyskiem w oku – reszta, z Milesem Davisem na czele, to jedynie nędzny support, który ma się tak do wyczynów Trane'a jak cienki barszcz do zawiesistej zupy.

Pater przypomniał sobie plakaty wiszące na działce u Kwiecińskiego. Jeden przedstawiał Coltrane'a grającego w jakimś klubie. Pot na czole muzyka i refleks światła odbijającego się w saksofonie, owo skrzyżowanie zwierzęcej zmysłowości i dziwnej nierealnej aury, decydowało o urodzie zdjęcia, na którym fotograf chciał uchwycić istotę jazzowego geniuszu.

Drugie zdjęcie także zrobiono w jakimś klubie, o czym świadczyło tło fotografii, uwieczniające rozmyte twarze kibiców. Na pierwszym planie stał blondyn w T-shircie z napisem „Crafty Cockney". Podobnie jak Trane, trzymał w ręku coś, co błyszczało w świetle reflektorów. Tym razem nie był to saksofon ani inny instrument muzyczny. Była to lotka do gry w darta, a mężczyzna przymierzał się do kolejnego rzutu do tarczy.

Po latach znajomości z Kwiecińskim nadkomisarz znał na pamięć biografię Erica Bristowa, który, wedle słów lekarza, był tym dla gry w darta, kim Pele dla futbolu, a Coltrane dla muzyki. Jakkolwiek Pater znał wszystkie tytuły zdobyte przez Anglika, najbardziej zaciekawiło go to, że sportowiec ów, jeśli to w ogóle ma coś wspólnego ze sportem, grywał w jednym pubie z facetem, który okazał się seryjnym mordercą. Skurwysyn, myślał kiedyś Pater, rzucał lotkami, a w głowie układał sobie plan morderstwa kolejnego dzieciaka. Gdy patrzył w oczy doktora Kwiecińskiego, wytrzeszczone, świdrujące jeden punkt na tarczy, Pater nie mógł uwolnić się od skojarzenia przyjaciela z seryjnym zabójcą Robertem Blackiem. Najwyraźniej gra w lotki przyciąga jednak szaleńców.

„Zajrzyj tam, gdzie bardzo nie lubisz". Pater poczuł ucisk w brzuchu na myśl o czekającym go następnego ranka bólu głowy wywołanym papierosowym dymem, o przesiąkniętym nikotyną ubraniu i o piekących, przekrwionych oczach. „Tam, gdzie bardzo nie lubisz" oznaczało pub „501" – mekkę lotkarzy z Wybrzeża, którzy spotykali się regularnie na turniejach i treningach. Pub nie miał letniego ogródka, nadkomisarz nie miał wątpliwości, że w rozgrzanym, zadymionym baraku czeka go dziś Armagedon.

Otworzył drzwi pubu i już od progu usłyszał charakterystyczny stukot lotek wbijających się w tarczę. Automaty co chwila wydawały jakieś dźwięki, a trzy z nich budziły szczególne ożywienie wśród graczy. Niższy dźwięk oznaczał, że lotkarz trafił w wąski pasek oznaczający potrójną dwudziestkę, wyższy ton sygnalizował potrójną dziewiętnastkę. Wreszcie krótka melodyjka oznajmiała zwycięstwo jednego z graczy. Przy dwóch elektronicznych tarczach było czterech graczy. Na półce, nad automatami, stały puchary zdobyte przez miejscowych darterów. Z plakatu spoglądał na Patera Eric Bristow. Nadkomisarzowi zawsze wydawało się, że mistrz patrzy z politowaniem na to, co wyprawiają jego następcy z Wybrzeża, a z jeszcze większą drwiną na takich jak Pater. Na laików, którzy nie rozumieją i nie cenią lotkowego piękna i magii. Przy stoliku w rogu ktoś zamachał ręką.